วันพุธที่ 29 กรกฎาคม พ.ศ. 2552
วันอาทิตย์ที่ 26 กรกฎาคม พ.ศ. 2552
_-_1930s.jpg)
_-_1924.jpg)
_-_1920.jpg)
USS Arizona (BB-39)
Name: USS Arizona
Namesake: The State of Arizona
Ordered: 4 March 1913
Builder: Brooklyn Navy Yard
Laid down: 16 March 1914
Launched: 19 June 1915
Commissioned: 17 October 1916
Fate: Sunk during attack on Pearl Harbor on 7 December 1941
Struck: 1 December 1942
Class and type: Pennsylvania-class battleship
Displacement: 31,400 tons (28,500 tonnes)
Length: 600 ft (180 m) (waterline) ; 608 ft (185 m) (overall)
Beam: 97 ft (30 m) (waterline), 106 ft (32 m) (extreme)
Draft: 28.8 ft (8.8 m) (mean); 3 ft (910 mm) (maximum)
Propulsion: 4 propellers powered by Parson steam turbines
Speed: 21 kn (24 mph; 39 km/h)
Range: 8,000 nmi (9,200 mi; 15,000 km) at cruising speed of 12 kn (14 mph; 22 km/h) Complement: 1,385 officers and men Armament:
As Built:
12 × 14 in (360 mm)/45 cal guns
22 × 5 in (130 mm)/51 cal guns,
4 × 3 in (76 mm)/23 cal AA guns
4 × 3-pounder (47 mm (1.9 in)) saluting guns
2 × 1-pounders (37 mm (1.5 in))
2 × 0.30 in (7.62 mm) machine guns
2 × 21 in (530 mm) torpedo tubes
During WWI:
12 × 14 in (360 mm)/45 cal guns
14 × 5 in (130 mm)/51 cal guns
4 × 3 in (76 mm)/23 cal AA guns
4 × 3-pounder (47 mm (1.9 in)) saluting guns
2 × 1-pounders (37 mm (1.5 in))
2 × 0.30 in (7.62 mm) machine guns
2 × 21 in (530 mm) torpedo tubes
After Sept 1940:
12 × 14 in (360 mm)/45 cal guns
12 × 5 in (130 mm)/51 cal guns
12 × 5 in (130 mm)/25 cal AA guns
Armor:
Belt 14 in (360 mm) (amidships); 8 in (200 mm) (aft)
Deck: 3 in (76 mm) (ends)
Turrets: 9 to 18 in (230 to 460 mm)
Conning Tower: 16 in (410 mm)
Aircraft carried: 2 × floatplanes
USS Arizona (BB-39) was a Pennsylvania-class battleship of the United States Navy. The vessel was the first to be named "Arizona" specifically in honor of the 48th state. She was commissioned in 1916 and served stateside during World War I. Arizona is best known for her cataclysmic and dramatic sinking, with the loss of 1,177 lives, during the Japanese attack on Pearl Harbor on 7 December 1941, the event that brought about US involvement in World War II. The wreck was not salvaged, and continues to lie at the floor of the harbor. It is the site of a memorial to those who perished on that day.
On 4 March 1913, Congress authorized the construction of Arizona, the second and last of the Pennsylvania class of "super-dreadnought" battleships. Her keel was laid at the Brooklyn Navy Yard on 16 March 1914. She was launched on 19 June 1915, sponsored by Miss Esther Ross—daughter of a prominent Arizona pioneer, Mr. W.W. Ross of Prescott, Arizona. Her remaining machinery was installed, which included new Parson turbines,[1] and she was then commissioned at her builder's yard on 17 October 1916, Captain John D. McDonald in command.
World War I
Arizona departed New York on 16 November 1916 for shakedown training off the Virginia Capes and Newport, Rhode Island, proceeding thence to Guantánamo Bay. She returned north to Norfolk on 16 December to test fire her battery and to conduct torpedo-defense exercises in Tangier Sound. The battleship returned to her builder's yard the day before Christmas of 1916 for post-shakedown overhaul. Completing these repairs and alterations on 3 April 1917, she cleared the yard on that date for Norfolk, arriving there on the following day to join Battleship Division 8 (BatDiv 8).
Within days, the United States forsook its tenuous neutrality in the global conflict then raging and entered World War I. The new battleship operated out of Norfolk throughout the war, serving as a gunnery training ship and patrolling the waters of the eastern seaboard from the Virginia Capes to New York. An oil-burner, she had not been deployed to European waters owing to a scarcity of fuel oil in the British Isles — the base of other coal-fueled American battleships sent to aid the Grand Fleet.
Inter-war period
A week after the armistice of 11 November 1918 stilled the guns on the western front, Arizona stood out of Hampton Roads for the Isle of Portland, England and reached her destination on 30 November, putting to sea with her division on 12 December to rendezvous with George Washington, the ship carrying President Woodrow Wilson to the Paris Peace Conference. Arizona, one of the newest and most powerful American dreadnoughts, served as part of the honor escort convoying President Wilson to Brest, France on 13 December.
In a precursor of World War II's Operation Magic Carpet, Arizona embarked 238 homeward-bound veterans and sailed from Brest for New York on 14 December. She arrived off Ambrose light station on the afternoon of Christmas Day. The next day, she passed in review before Secretary of the Navy Josephus Daniels, who was embarked in Mayflower off the Statue of Liberty, before entering New York Harbor in a great homecoming celebration. The battleship then sailed for Hampton Roads on 22 January 1919, returning to her base at Norfolk on the following day.
Arizona sailed for Guantánamo Bay with the fleet on 4 February, and arrived on the 8th. After engaging in battle practices and maneuvers there, the battleship sailed for Trinidad on 17 March, arriving there five days later for a three-day port visit. She then returned to Guantánamo Bay on 29 March for a brief period, sailing for Hampton Roads on 9 April. Arriving at her destination on the morning of the 12th, she got underway late that afternoon for Brest, ultimately making arrival there on 21 April.
The battleship stood out of Brest harbor on 3 May, bound for Asia Minor, and arrived at the port of Smyrna (later known as İzmir) eight days later to protect American lives there during the Greek occupation of that port—an occupation resisted by gunfire from Turkish nationals. Arizona provided temporary shelter on board for a party of Greek nationals, while the battleship's Marine detachment guarded the American consulate; a number of American citizens also remained onboard Arizona until conditions permitted them to return ashore. Departing Smyrna on 9 June for Istanbul, Turkey, the battleship carried the United States consul-at-large, Leland F. Morris, to that port before sailing for New York on 15 June. Proceeding via Gibraltar, Arizona reached her destination on 30 June.
Entering the New York Navy Yard for upkeep (including removal of six of the original 22 5 in (130 mm)/51 cal guns)[2] soon thereafter, the battleship cleared that port on 6 January 1920, to join BatDiv 7 for winter and spring maneuvers in the Caribbean. She operated out of Guantánamo Bay during this period, and also visited Bridgetown, Barbados in the British West Indies, and Colón, Panama in the Canal Zone, before she sailed north for New York, arriving there on 1 May. Departing New York on 17 May, Arizona operated on the Southern Drill Grounds, and then visited Norfolk and Annapolis, Maryland before returning to New York on 25 June. Over the next six months, the ship operated locally out of New York. During this time, she was given the alphanumeric hull classification symbol BB-39 on 17 July, and on 23 August she became flagship for Commander Battleship Division 7 (ComBatDiv 7), Rear Admiral Edward V. Eberle.
Sailing from New York on 4 January 1921, Arizona joined the fleet as it sailed for Guantánamo Bay and the Panama Canal Zone. Arriving at Colón, Panama, on the Atlantic side of the isthmian waterway, on 19 January, Arizona traveled through the Panama Canal for the first time on that day, arriving at Panama Bay on the 20th. Underway for Callao, Peru on the 22nd, the fleet arrived there on the 31st for a six-day visit. While she was there, Arizona was visited by the president of Peru. Underway for Balboa on 5 February, Arizona arrived at her destination on the 14th. Crossing through the canal again the day after Washington's birthday, the battleship reached Guantánamo Bay on the 26th. She operated thence until 24 April, when she sailed for New York, steaming via Hampton Roads.
Arizona reached New York on 29 April, and remained under overhaul there until 15 June. She steamed thence for Hampton Roads on the latter date, and on the 21st steamed off Cape Charles with Army and Navy observers to witness the experimental bombings of U-117. Proceeding thence back to New York, the battleship there broke the flag of Vice Admiral John D. McDonald (who, as a captain, had been Arizona's first commanding officer) on 1 July and sailed for Panama and Peru on 9 July. She arrived at the port of Callao on 22 July as flagship for the Battle Force, Atlantic Fleet, to observe the celebrations accompanying the centennial year of Peruvian independence. On 27 July, Vice Admiral McDonald went ashore and represented the United States at the unveiling of a monument commemorating the accomplishments of José de San Martín, who had liberated Peru from the Spanish a century before.
Sailing for Panama Bay on 3 August, Arizona became flagship for BatDiv 7 when Vice Admiral McDonald transferred his flag to Wyoming and Rear Admiral Josiah S. McKean broke his flag on board as commander of the division on 10 August at Balboa. The following day, the battleship sailed for San Diego, arriving there on 21 August.
Over the next 14 years, Arizona alternately served as flagship for BatDivs 2, 3 and 4. Based at San Pedro, California during this period, Arizona operated with the fleet in the operating areas off the coast of southern California or in the Caribbean during fleet concentrations there. She participated in a succession of fleet problems (the annual maneuvers of the fleet that served as the culmination of the training year), ranging from the Caribbean to the waters off the west coast of Central America and the Canal Zone; from the West Indies to the waters between Hawaii and the west coast.
Following her participation in Fleet Problem IX (January 1929), Arizona crossed through the Panama Canal on 7 February for Guantánamo Bay, whence she operated through April. She then proceeded to Norfolk Navy Yard, entering it on 4 May, to prepare for modernization.
Placed in reduced commission on 15 July, Arizona remained in yard hands for the next 20 months; tripod masts, surmounted by three-tiered fire control tops, replaced the old hyperboloid cage masts; the number of 5 in (130 mm)/51 cal guns was reduced to 12 and re-positioned one deck higher, and eight 5 in (130 mm)/25 cal anti-aircraft guns[2] replaced the 3 in (76 mm)/50 cal guns with which she had been equipped. She also received additional armor to protect her vitals from the fall of shot and blisters to protect her from torpedo or near-miss damage from bombs. In addition, she received new boilers as well as new main and cruising steam turbines. Ultimately, she was placed in full commission on 1 March 1931.
A little over two weeks later, on 19 March, President Herbert Hoover embarked on board the recently modernized battleship and sailed for Puerto Rico and the Virgin Islands, standing out to sea from Hampton Roads that day. Returning on 29 March, Arizona disembarked the Chief Executive and his party at Hampton Roads, and then proceeded north to Rockland, Maine to run her post-modernization standardization trials. After a visit to Boston, the battleship dropped down to Norfolk, whence she sailed for San Pedro on 1 August, assigned to BatDiv 3, Battle Force.
Over the next decade, Arizona continued to operate with the Battle Fleet and took part in the succession of fleet problems that took the fleet from the waters of the northern Pacific and Alaska to those surrounding the West Indies, and into the waters east of the lesser Antilles. The ship and her crew also were featured in a 1935 James Cagney film for Warner Brothers, Here Comes the Navy, which made extensive use of both exterior footage as well as on-board location shots.
On 17 September 1938, Arizona became the flagship for BatDiv 1, when Rear Admiral Chester Nimitz broke his flag onboard. Detached on 27 May 1939 to become Chief of the Bureau of Navigation, Nimitz was relieved on that day by Rear Admiral Russell Willson.
Arizona's last fleet problem was XXI. At its conclusion, the United States Fleet was retained in Hawaiian waters, based at Pearl Harbor. She operated in the Hawaiian Operating Area until late that summer, when she returned to Long Beach, California on 30 September 1940. She was then overhauled at the Puget Sound Navy Yard, Bremerton, Washington, into the following year. The anti-aircraft battery was increased to 12 5 in (130 mm)/25 cal guns.[2] Her last flag change-of-command occurred on 23 January 1941, when Rear Admiral Willson was relieved as ComBatDiv 1 by Rear Admiral Isaac C. Kidd.
The battleship returned to Pearl Harbor on 3 February to resume the intensive training maintained by the Pacific Fleet. She made one last visit to the west coast, clearing "Pearl" on 11 June for Long Beach, ultimately returning to her Hawaiian base on 8 July. Over the next five months, she continued exercises and battle problems of various kinds on type training and tactical exercises in the Hawaiian operating area. She underwent a brief overhaul at the Pearl Harbor Navy Yard commencing on 27 October, receiving the foundation for a search radar atop her foremast. She conducted her last training in company with Nevada and Oklahoma, conducting a night firing exercise on the night of 4 December. All three ships moored at quays along Ford Island on the 5th.
Scheduled to receive tender availability, Arizona took Vestal alongside on Saturday, 6 December. The two ships were thus moored together on the morning of 7 December; among the men onboard Arizona that morning were Rear Admiral Kidd and the battleship's captain, Captain Franklin van Valkenburgh.
December 7, 1941
Shortly before 0800, Japanese aircraft from six fleet carriers struck the Pacific Fleet as it lay in port at Pearl Harbor, and — in the ensuing two attack waves — wrought devastation on the Battle Line and on air and military facilities defending Pearl Harbor.
Onboard Arizona, the ship's air raid alarm went off about 07:55, and the ship went to general quarters soon thereafter. Shortly after 08:00, a bomb dropped by a high-altitude Nakajima B5N "Kate" torpedo bomber from the Japanese carrier Kaga hit the
side of the #4 turret and glanced off into the deck below, starting a small fire but causing minimal damage.
At 08:06, a bomb from a Hiryū "Kate" hit between and to port of Turrets #1 & 2. The subsequent explosion — which destroyed the forward part of Arizona — was due to the detonation of the ammunition magazine, located in an armored section under the deck. Most experts seem to agree that the bomb could hardly have pierced the armor.[4] Instead, it seems widely accepted that the black powder magazine (used for aircraft catapults) detonated first, igniting the smokeless powder magazine (used for the ship's main armament). A 1944 BUSHIP report suggests that a hatch leading to the black powder magazine was left open, with perhaps inflammable materials stocked nearby. A US Navy historical site goes as far as to suggest that black powder might have been stockpiled outside of the armored magazine.[5] However, it seems unlikely that a definitive answer to this question might be found. Credit for the hit was officially given to Petty Officer Noburu Kanai, who was considered to be the JNAF's "crack" bombardier; his pilot was Tadashi Kusumi.[6] The cataclysmic explosion ripped through the forward part of the ship, touching off fierce fires that burned for two days; debris showered down on Ford Island in the vicinity. Ironically, the blast from this explosion also put out fires on the repair ship Vestal, which was moored alongside.
Acts of heroism on the part of Arizona's officers and men were many, headed by those of Lieutenant Commander Samuel G. Fuqua, the ship's damage control officer, whose coolness in attempting to quell the fires and get survivors off the ship earned him the Medal of Honor.
Posthumous awards of the Medal of Honor also went to Rear Admiral Isaac C. Kidd, the first flag officer killed in the Pacific war, and to Captain Franklin Van Valkenburgh, who reached the bridge and was attempting to defend his ship when the bomb hit on the magazines destroyed her.
The blast that destroyed Arizona and sank her at her berth alongside of Ford Island took a total of 1,177 lives of the 1,400 crewmen on board at the time - over half of the casualties suffered by the entire fleet in the attack.
Placed "in ordinary" at Pearl Harbor on 29 December, Arizona was struck from the Naval Vessel Register on 1 December 1942. Her wreck was cut down so that very little of the superstructure lay above water; her aft battery turrets and guns and cannons from #2 turret were removed to be emplaced as coastal defense guns, but both forward turrets remain in place (her Turret #1 was discovered during a dive in 1983). The aft turrets, #3 and #4, were moved to become United States Army Coast Artillery Corps Battery Arizona on the west coast of Oahu and Battery Pennsylvania on Mokapu Point.[8] The #2 turret guns were later installed aboard Nevada in the fall of 1944;[9] Nevada then used those guns against the Japanese islands of Okinawa and Iwo Jima.[10]
It is commonly — but incorrectly — believed that Arizona remains perpetually in commission, like the USS Constitution
Memorial and honors
The wreck of Arizona remains at Pearl Harbor, a memorial to the men of her crew lost that December morning in 1941. On 7 March 1950, Admiral Arthur W. Radford, Commander in Chief of the Pacific Fleet at that time, instituted the raising of colors over her remains. Legislation during the administrations of Presidents Dwight D. Eisenhower and John F. Kennedy resulted in the designation of the wreck as a national shrine on 30 May 1962. A memorial was built across the ship's sunken remains, including a shrine room listing the names of the lost crewmembers on a marble wall. While the superstructure and three of the four main turrets were removed, the barbette of one of the turrets remains visible above the water. Memorial services are regularly held in the shrine, with an ever-smaller number of Arizona survivors attending over the years. Warships of the Japan Maritime Self-Defense Force and other navies routinely salute Arizona when passing through Pearl Harbor.
As of 2009, 67 years after the explosion that destroyed Arizona, oil leaks from the hull still rise to the surface of the water. Arizona continues to leak about a quart (0.95 L) of oil per day into the harbor.[12]Survivors from the crew say that the oil will continue to leak until the last survivor dies.[13] Many of the survivors have arranged for their ashes to be placed in the ship, among their fallen comrades, upon their death and cremation. The Navy, in conjunction with the National Park Service, has recently overseen a comprehensive computerized mapping of the hull, being careful to honor its role as a war grave. The Navy is considering non-intrusive means of abating the continued leakage of oil to avoid the further environmental degradation of the harbor
Awards and honors
Arizona was awarded one battle star for her service in World War II. The national memorial was administratively listed on the National Register of Historic Places on 15 October 1966. The ship herself was designated a National Historic Landmark on 5 May 1989.
One of the original Arizona bells now hangs in the University of Arizona. The university built their $60 million student union to the shape of Arizona's bow.
A mast and anchor from Arizona are in Wesley Bolin Memorial Plaza just east of the Arizona state capitol complex in downtown Phoenix, Arizona. Other artifacts from the ship can be found in the permanent exhibit "Flagship of the Fleet: Life and Death of the USS Arizona" at the Arizona State Capitol Museum.[14]
A flat section of hull and other artifacts from Arizona are in place on the quarterdeck of the USS Arizona training "ship" on the RTC at Naval Station Great Lakes.
USS Arizona (BB-39) - Wikipedia, the free encyclopedia.htm
Name: USS Arizona
Namesake: The State of Arizona
Ordered: 4 March 1913
Builder: Brooklyn Navy Yard
Laid down: 16 March 1914
Launched: 19 June 1915
Commissioned: 17 October 1916
Fate: Sunk during attack on Pearl Harbor on 7 December 1941
Struck: 1 December 1942
Class and type: Pennsylvania-class battleship
Displacement: 31,400 tons (28,500 tonnes)
Length: 600 ft (180 m) (waterline) ; 608 ft (185 m) (overall)
Beam: 97 ft (30 m) (waterline), 106 ft (32 m) (extreme)
Draft: 28.8 ft (8.8 m) (mean); 3 ft (910 mm) (maximum)
Propulsion: 4 propellers powered by Parson steam turbines
Speed: 21 kn (24 mph; 39 km/h)
Range: 8,000 nmi (9,200 mi; 15,000 km) at cruising speed of 12 kn (14 mph; 22 km/h) Complement: 1,385 officers and men Armament:
As Built:
12 × 14 in (360 mm)/45 cal guns
22 × 5 in (130 mm)/51 cal guns,
4 × 3 in (76 mm)/23 cal AA guns
4 × 3-pounder (47 mm (1.9 in)) saluting guns
2 × 1-pounders (37 mm (1.5 in))
2 × 0.30 in (7.62 mm) machine guns
2 × 21 in (530 mm) torpedo tubes
During WWI:
12 × 14 in (360 mm)/45 cal guns
14 × 5 in (130 mm)/51 cal guns
4 × 3 in (76 mm)/23 cal AA guns
4 × 3-pounder (47 mm (1.9 in)) saluting guns
2 × 1-pounders (37 mm (1.5 in))
2 × 0.30 in (7.62 mm) machine guns
2 × 21 in (530 mm) torpedo tubes
After Sept 1940:
12 × 14 in (360 mm)/45 cal guns
12 × 5 in (130 mm)/51 cal guns
12 × 5 in (130 mm)/25 cal AA guns
Armor:
Belt 14 in (360 mm) (amidships); 8 in (200 mm) (aft)
Deck: 3 in (76 mm) (ends)
Turrets: 9 to 18 in (230 to 460 mm)
Conning Tower: 16 in (410 mm)
Aircraft carried: 2 × floatplanes
USS Arizona (BB-39) was a Pennsylvania-class battleship of the United States Navy. The vessel was the first to be named "Arizona" specifically in honor of the 48th state. She was commissioned in 1916 and served stateside during World War I. Arizona is best known for her cataclysmic and dramatic sinking, with the loss of 1,177 lives, during the Japanese attack on Pearl Harbor on 7 December 1941, the event that brought about US involvement in World War II. The wreck was not salvaged, and continues to lie at the floor of the harbor. It is the site of a memorial to those who perished on that day.
On 4 March 1913, Congress authorized the construction of Arizona, the second and last of the Pennsylvania class of "super-dreadnought" battleships. Her keel was laid at the Brooklyn Navy Yard on 16 March 1914. She was launched on 19 June 1915, sponsored by Miss Esther Ross—daughter of a prominent Arizona pioneer, Mr. W.W. Ross of Prescott, Arizona. Her remaining machinery was installed, which included new Parson turbines,[1] and she was then commissioned at her builder's yard on 17 October 1916, Captain John D. McDonald in command.
World War I
Arizona departed New York on 16 November 1916 for shakedown training off the Virginia Capes and Newport, Rhode Island, proceeding thence to Guantánamo Bay. She returned north to Norfolk on 16 December to test fire her battery and to conduct torpedo-defense exercises in Tangier Sound. The battleship returned to her builder's yard the day before Christmas of 1916 for post-shakedown overhaul. Completing these repairs and alterations on 3 April 1917, she cleared the yard on that date for Norfolk, arriving there on the following day to join Battleship Division 8 (BatDiv 8).
Within days, the United States forsook its tenuous neutrality in the global conflict then raging and entered World War I. The new battleship operated out of Norfolk throughout the war, serving as a gunnery training ship and patrolling the waters of the eastern seaboard from the Virginia Capes to New York. An oil-burner, she had not been deployed to European waters owing to a scarcity of fuel oil in the British Isles — the base of other coal-fueled American battleships sent to aid the Grand Fleet.
Inter-war period
A week after the armistice of 11 November 1918 stilled the guns on the western front, Arizona stood out of Hampton Roads for the Isle of Portland, England and reached her destination on 30 November, putting to sea with her division on 12 December to rendezvous with George Washington, the ship carrying President Woodrow Wilson to the Paris Peace Conference. Arizona, one of the newest and most powerful American dreadnoughts, served as part of the honor escort convoying President Wilson to Brest, France on 13 December.
In a precursor of World War II's Operation Magic Carpet, Arizona embarked 238 homeward-bound veterans and sailed from Brest for New York on 14 December. She arrived off Ambrose light station on the afternoon of Christmas Day. The next day, she passed in review before Secretary of the Navy Josephus Daniels, who was embarked in Mayflower off the Statue of Liberty, before entering New York Harbor in a great homecoming celebration. The battleship then sailed for Hampton Roads on 22 January 1919, returning to her base at Norfolk on the following day.
Arizona sailed for Guantánamo Bay with the fleet on 4 February, and arrived on the 8th. After engaging in battle practices and maneuvers there, the battleship sailed for Trinidad on 17 March, arriving there five days later for a three-day port visit. She then returned to Guantánamo Bay on 29 March for a brief period, sailing for Hampton Roads on 9 April. Arriving at her destination on the morning of the 12th, she got underway late that afternoon for Brest, ultimately making arrival there on 21 April.
The battleship stood out of Brest harbor on 3 May, bound for Asia Minor, and arrived at the port of Smyrna (later known as İzmir) eight days later to protect American lives there during the Greek occupation of that port—an occupation resisted by gunfire from Turkish nationals. Arizona provided temporary shelter on board for a party of Greek nationals, while the battleship's Marine detachment guarded the American consulate; a number of American citizens also remained onboard Arizona until conditions permitted them to return ashore. Departing Smyrna on 9 June for Istanbul, Turkey, the battleship carried the United States consul-at-large, Leland F. Morris, to that port before sailing for New York on 15 June. Proceeding via Gibraltar, Arizona reached her destination on 30 June.
Entering the New York Navy Yard for upkeep (including removal of six of the original 22 5 in (130 mm)/51 cal guns)[2] soon thereafter, the battleship cleared that port on 6 January 1920, to join BatDiv 7 for winter and spring maneuvers in the Caribbean. She operated out of Guantánamo Bay during this period, and also visited Bridgetown, Barbados in the British West Indies, and Colón, Panama in the Canal Zone, before she sailed north for New York, arriving there on 1 May. Departing New York on 17 May, Arizona operated on the Southern Drill Grounds, and then visited Norfolk and Annapolis, Maryland before returning to New York on 25 June. Over the next six months, the ship operated locally out of New York. During this time, she was given the alphanumeric hull classification symbol BB-39 on 17 July, and on 23 August she became flagship for Commander Battleship Division 7 (ComBatDiv 7), Rear Admiral Edward V. Eberle.
Sailing from New York on 4 January 1921, Arizona joined the fleet as it sailed for Guantánamo Bay and the Panama Canal Zone. Arriving at Colón, Panama, on the Atlantic side of the isthmian waterway, on 19 January, Arizona traveled through the Panama Canal for the first time on that day, arriving at Panama Bay on the 20th. Underway for Callao, Peru on the 22nd, the fleet arrived there on the 31st for a six-day visit. While she was there, Arizona was visited by the president of Peru. Underway for Balboa on 5 February, Arizona arrived at her destination on the 14th. Crossing through the canal again the day after Washington's birthday, the battleship reached Guantánamo Bay on the 26th. She operated thence until 24 April, when she sailed for New York, steaming via Hampton Roads.
Arizona reached New York on 29 April, and remained under overhaul there until 15 June. She steamed thence for Hampton Roads on the latter date, and on the 21st steamed off Cape Charles with Army and Navy observers to witness the experimental bombings of U-117. Proceeding thence back to New York, the battleship there broke the flag of Vice Admiral John D. McDonald (who, as a captain, had been Arizona's first commanding officer) on 1 July and sailed for Panama and Peru on 9 July. She arrived at the port of Callao on 22 July as flagship for the Battle Force, Atlantic Fleet, to observe the celebrations accompanying the centennial year of Peruvian independence. On 27 July, Vice Admiral McDonald went ashore and represented the United States at the unveiling of a monument commemorating the accomplishments of José de San Martín, who had liberated Peru from the Spanish a century before.
Sailing for Panama Bay on 3 August, Arizona became flagship for BatDiv 7 when Vice Admiral McDonald transferred his flag to Wyoming and Rear Admiral Josiah S. McKean broke his flag on board as commander of the division on 10 August at Balboa. The following day, the battleship sailed for San Diego, arriving there on 21 August.
Over the next 14 years, Arizona alternately served as flagship for BatDivs 2, 3 and 4. Based at San Pedro, California during this period, Arizona operated with the fleet in the operating areas off the coast of southern California or in the Caribbean during fleet concentrations there. She participated in a succession of fleet problems (the annual maneuvers of the fleet that served as the culmination of the training year), ranging from the Caribbean to the waters off the west coast of Central America and the Canal Zone; from the West Indies to the waters between Hawaii and the west coast.
Following her participation in Fleet Problem IX (January 1929), Arizona crossed through the Panama Canal on 7 February for Guantánamo Bay, whence she operated through April. She then proceeded to Norfolk Navy Yard, entering it on 4 May, to prepare for modernization.
Placed in reduced commission on 15 July, Arizona remained in yard hands for the next 20 months; tripod masts, surmounted by three-tiered fire control tops, replaced the old hyperboloid cage masts; the number of 5 in (130 mm)/51 cal guns was reduced to 12 and re-positioned one deck higher, and eight 5 in (130 mm)/25 cal anti-aircraft guns[2] replaced the 3 in (76 mm)/50 cal guns with which she had been equipped. She also received additional armor to protect her vitals from the fall of shot and blisters to protect her from torpedo or near-miss damage from bombs. In addition, she received new boilers as well as new main and cruising steam turbines. Ultimately, she was placed in full commission on 1 March 1931.
A little over two weeks later, on 19 March, President Herbert Hoover embarked on board the recently modernized battleship and sailed for Puerto Rico and the Virgin Islands, standing out to sea from Hampton Roads that day. Returning on 29 March, Arizona disembarked the Chief Executive and his party at Hampton Roads, and then proceeded north to Rockland, Maine to run her post-modernization standardization trials. After a visit to Boston, the battleship dropped down to Norfolk, whence she sailed for San Pedro on 1 August, assigned to BatDiv 3, Battle Force.
Over the next decade, Arizona continued to operate with the Battle Fleet and took part in the succession of fleet problems that took the fleet from the waters of the northern Pacific and Alaska to those surrounding the West Indies, and into the waters east of the lesser Antilles. The ship and her crew also were featured in a 1935 James Cagney film for Warner Brothers, Here Comes the Navy, which made extensive use of both exterior footage as well as on-board location shots.
On 17 September 1938, Arizona became the flagship for BatDiv 1, when Rear Admiral Chester Nimitz broke his flag onboard. Detached on 27 May 1939 to become Chief of the Bureau of Navigation, Nimitz was relieved on that day by Rear Admiral Russell Willson.
Arizona's last fleet problem was XXI. At its conclusion, the United States Fleet was retained in Hawaiian waters, based at Pearl Harbor. She operated in the Hawaiian Operating Area until late that summer, when she returned to Long Beach, California on 30 September 1940. She was then overhauled at the Puget Sound Navy Yard, Bremerton, Washington, into the following year. The anti-aircraft battery was increased to 12 5 in (130 mm)/25 cal guns.[2] Her last flag change-of-command occurred on 23 January 1941, when Rear Admiral Willson was relieved as ComBatDiv 1 by Rear Admiral Isaac C. Kidd.
The battleship returned to Pearl Harbor on 3 February to resume the intensive training maintained by the Pacific Fleet. She made one last visit to the west coast, clearing "Pearl" on 11 June for Long Beach, ultimately returning to her Hawaiian base on 8 July. Over the next five months, she continued exercises and battle problems of various kinds on type training and tactical exercises in the Hawaiian operating area. She underwent a brief overhaul at the Pearl Harbor Navy Yard commencing on 27 October, receiving the foundation for a search radar atop her foremast. She conducted her last training in company with Nevada and Oklahoma, conducting a night firing exercise on the night of 4 December. All three ships moored at quays along Ford Island on the 5th.
Scheduled to receive tender availability, Arizona took Vestal alongside on Saturday, 6 December. The two ships were thus moored together on the morning of 7 December; among the men onboard Arizona that morning were Rear Admiral Kidd and the battleship's captain, Captain Franklin van Valkenburgh.
December 7, 1941
Shortly before 0800, Japanese aircraft from six fleet carriers struck the Pacific Fleet as it lay in port at Pearl Harbor, and — in the ensuing two attack waves — wrought devastation on the Battle Line and on air and military facilities defending Pearl Harbor.
Onboard Arizona, the ship's air raid alarm went off about 07:55, and the ship went to general quarters soon thereafter. Shortly after 08:00, a bomb dropped by a high-altitude Nakajima B5N "Kate" torpedo bomber from the Japanese carrier Kaga hit the
side of the #4 turret and glanced off into the deck below, starting a small fire but causing minimal damage.
At 08:06, a bomb from a Hiryū "Kate" hit between and to port of Turrets #1 & 2. The subsequent explosion — which destroyed the forward part of Arizona — was due to the detonation of the ammunition magazine, located in an armored section under the deck. Most experts seem to agree that the bomb could hardly have pierced the armor.[4] Instead, it seems widely accepted that the black powder magazine (used for aircraft catapults) detonated first, igniting the smokeless powder magazine (used for the ship's main armament). A 1944 BUSHIP report suggests that a hatch leading to the black powder magazine was left open, with perhaps inflammable materials stocked nearby. A US Navy historical site goes as far as to suggest that black powder might have been stockpiled outside of the armored magazine.[5] However, it seems unlikely that a definitive answer to this question might be found. Credit for the hit was officially given to Petty Officer Noburu Kanai, who was considered to be the JNAF's "crack" bombardier; his pilot was Tadashi Kusumi.[6] The cataclysmic explosion ripped through the forward part of the ship, touching off fierce fires that burned for two days; debris showered down on Ford Island in the vicinity. Ironically, the blast from this explosion also put out fires on the repair ship Vestal, which was moored alongside.
Acts of heroism on the part of Arizona's officers and men were many, headed by those of Lieutenant Commander Samuel G. Fuqua, the ship's damage control officer, whose coolness in attempting to quell the fires and get survivors off the ship earned him the Medal of Honor.
Posthumous awards of the Medal of Honor also went to Rear Admiral Isaac C. Kidd, the first flag officer killed in the Pacific war, and to Captain Franklin Van Valkenburgh, who reached the bridge and was attempting to defend his ship when the bomb hit on the magazines destroyed her.
The blast that destroyed Arizona and sank her at her berth alongside of Ford Island took a total of 1,177 lives of the 1,400 crewmen on board at the time - over half of the casualties suffered by the entire fleet in the attack.
Placed "in ordinary" at Pearl Harbor on 29 December, Arizona was struck from the Naval Vessel Register on 1 December 1942. Her wreck was cut down so that very little of the superstructure lay above water; her aft battery turrets and guns and cannons from #2 turret were removed to be emplaced as coastal defense guns, but both forward turrets remain in place (her Turret #1 was discovered during a dive in 1983). The aft turrets, #3 and #4, were moved to become United States Army Coast Artillery Corps Battery Arizona on the west coast of Oahu and Battery Pennsylvania on Mokapu Point.[8] The #2 turret guns were later installed aboard Nevada in the fall of 1944;[9] Nevada then used those guns against the Japanese islands of Okinawa and Iwo Jima.[10]
It is commonly — but incorrectly — believed that Arizona remains perpetually in commission, like the USS Constitution
Memorial and honors
The wreck of Arizona remains at Pearl Harbor, a memorial to the men of her crew lost that December morning in 1941. On 7 March 1950, Admiral Arthur W. Radford, Commander in Chief of the Pacific Fleet at that time, instituted the raising of colors over her remains. Legislation during the administrations of Presidents Dwight D. Eisenhower and John F. Kennedy resulted in the designation of the wreck as a national shrine on 30 May 1962. A memorial was built across the ship's sunken remains, including a shrine room listing the names of the lost crewmembers on a marble wall. While the superstructure and three of the four main turrets were removed, the barbette of one of the turrets remains visible above the water. Memorial services are regularly held in the shrine, with an ever-smaller number of Arizona survivors attending over the years. Warships of the Japan Maritime Self-Defense Force and other navies routinely salute Arizona when passing through Pearl Harbor.
As of 2009, 67 years after the explosion that destroyed Arizona, oil leaks from the hull still rise to the surface of the water. Arizona continues to leak about a quart (0.95 L) of oil per day into the harbor.[12]Survivors from the crew say that the oil will continue to leak until the last survivor dies.[13] Many of the survivors have arranged for their ashes to be placed in the ship, among their fallen comrades, upon their death and cremation. The Navy, in conjunction with the National Park Service, has recently overseen a comprehensive computerized mapping of the hull, being careful to honor its role as a war grave. The Navy is considering non-intrusive means of abating the continued leakage of oil to avoid the further environmental degradation of the harbor
Awards and honors
Arizona was awarded one battle star for her service in World War II. The national memorial was administratively listed on the National Register of Historic Places on 15 October 1966. The ship herself was designated a National Historic Landmark on 5 May 1989.
One of the original Arizona bells now hangs in the University of Arizona. The university built their $60 million student union to the shape of Arizona's bow.
A mast and anchor from Arizona are in Wesley Bolin Memorial Plaza just east of the Arizona state capitol complex in downtown Phoenix, Arizona. Other artifacts from the ship can be found in the permanent exhibit "Flagship of the Fleet: Life and Death of the USS Arizona" at the Arizona State Capitol Museum.[14]
A flat section of hull and other artifacts from Arizona are in place on the quarterdeck of the USS Arizona training "ship" on the RTC at Naval Station Great Lakes.
USS Arizona (BB-39) - Wikipedia, the free encyclopedia.htm
USS Arizona (BB-39)
USS Arizona เป็นเรือรบชั้นเรือประจัญบานของ สหรัฐอเมริกา ประจำการอยู่ที่มหาสมุทรแปซิฟิก ฐานทัพเรือ Pearl Harbor หมู่เกาะฮาวา USS Arizona ถือเป็นเรือรบอันภูมิใจของรัฐอริโซน่า แห่งกองทัพเรือสหรัฐ
แต่แล้ว 7 December 1941 8.06 AM ฝูงบินทิ้งระเบิดของกองทัพญี่ปุ่นได้ลอบเข้าโจมตีฐานทัพเรือ Pearl Harbor โดยไม่ประกาศสงครามก่อนล่วงหน้ากับสหรัฐอเมริกา ถือว่าเป็นการกระทำที่น่าอับอายของญี่ปุ่น ผู้ที่เรียกตัวเองว่านักรบซามูไรผู้ที่รักในความยุติธรรม จากการโจมตีฐานทัพเรือ Pearl Harbor ทำให้เรือรบของกองทัพเรือสหรัฐหลายลำเสียหายอย่างหนัก โดยเฉพาะ USS Arizona ถูกลูกระเบิดทิ้งใส่บริเวณหัวเรือ ลูกระเบิดตกทะลุดาดฟ้าเรือบริเวณปืนใหญ่หลักประจำเรือ แล้วทะลุไปห้องเก็บกระสุนปืนใหญ่ ทำให้เกิดการอย่างรุนแรง ดาดฟ้าหัวเรือฉีกขาด ลูกเรือส่วนใหญ่เสียชีวิตทันที มีลูกเรือเพียง 335คนที่รอดชีวิต เสียชีวิต 1177คน USS Arizona จมลงภายในเวลา 15นาที ลูกเรือที่ยังไม่ตายจากแรงระเบิด หลายร้อยคนติดอยู่ในซากเรือไม่สามารถออกมาได้ เรือจมลงที่ความลึก 40ฟุต มีลูกเรือเพียงบางส่วนที่ถูกช่วยออกมาได้ แต่ส่วนใหญ่จมน้ำตายอยู่ในซากเรือที่พวกเขารักเปรียบเหมือนบ้านของพวกเขา
ทางกองทัพไม่สามารถกู้ USS Arizona ได้เนื่องจากได้รับความเสียหายหนักมาก ค่าใช้จ่ายในการการกู้และค่าซ่อมเรือ อาจพอๆกับค่าต่อเรือลำใหม่ได้เลยทีเดียว ลูกเรือที่เสียชีวิตก็ยังคงอยู่ในซากจนถึงปัจจุบัน 2 ปีต่อมาทางกองทัพมีแผนที่จะใช้เรือ USS Arizona เป็นภารกิจสุดท้ายด้วยการทำให้เธอ (เรือรบทุกลำเป็นเพศหญิง)กลายอนุสรณ์สถานเพื่อรำลึกผู้เสียชีวิต แล้วจากนั้นทางกองทัพก็เริ่มถอดชิ้นส่วนของเรือที่โผล่พ้นน้ำออก ได้แก่ สะพานเดินเรือ หอควบคุมการยิง ปืนใหญ่ประจำเรือ เหลือไว้เพียงป้อมปืนใหญ่หลักหัวเรือที่จมน้ำไม่สามารถถอดออกได้ เมื่อถอดชิ้นส่วนที่โผล่พ้นน้ำออกแล้ว ทางวิศวกรได้ออกแบบอาคารที่รำลึกเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า คร่อมตัวเรือโดยไม่มีส่วนใดของอาคารสัมผัสกับตัวเรือเลย ตัวอาคารสามารถรับน้ำหนักผู้เข้าเยี่ยมชมได้ครั้งละประมาณ 120คน ผู้ที่จะเข้าเยี่ยมชมต้องนั่งเรือเล็กที่ กองทัพเรือจัดไว้ให้ เพื่อมายังสถานที่แห่งนี้
USS Arizona เป็นเรือรบชั้นเรือประจัญบานของ สหรัฐอเมริกา ประจำการอยู่ที่มหาสมุทรแปซิฟิก ฐานทัพเรือ Pearl Harbor หมู่เกาะฮาวา USS Arizona ถือเป็นเรือรบอันภูมิใจของรัฐอริโซน่า แห่งกองทัพเรือสหรัฐ
แต่แล้ว 7 December 1941 8.06 AM ฝูงบินทิ้งระเบิดของกองทัพญี่ปุ่นได้ลอบเข้าโจมตีฐานทัพเรือ Pearl Harbor โดยไม่ประกาศสงครามก่อนล่วงหน้ากับสหรัฐอเมริกา ถือว่าเป็นการกระทำที่น่าอับอายของญี่ปุ่น ผู้ที่เรียกตัวเองว่านักรบซามูไรผู้ที่รักในความยุติธรรม จากการโจมตีฐานทัพเรือ Pearl Harbor ทำให้เรือรบของกองทัพเรือสหรัฐหลายลำเสียหายอย่างหนัก โดยเฉพาะ USS Arizona ถูกลูกระเบิดทิ้งใส่บริเวณหัวเรือ ลูกระเบิดตกทะลุดาดฟ้าเรือบริเวณปืนใหญ่หลักประจำเรือ แล้วทะลุไปห้องเก็บกระสุนปืนใหญ่ ทำให้เกิดการอย่างรุนแรง ดาดฟ้าหัวเรือฉีกขาด ลูกเรือส่วนใหญ่เสียชีวิตทันที มีลูกเรือเพียง 335คนที่รอดชีวิต เสียชีวิต 1177คน USS Arizona จมลงภายในเวลา 15นาที ลูกเรือที่ยังไม่ตายจากแรงระเบิด หลายร้อยคนติดอยู่ในซากเรือไม่สามารถออกมาได้ เรือจมลงที่ความลึก 40ฟุต มีลูกเรือเพียงบางส่วนที่ถูกช่วยออกมาได้ แต่ส่วนใหญ่จมน้ำตายอยู่ในซากเรือที่พวกเขารักเปรียบเหมือนบ้านของพวกเขา
ทางกองทัพไม่สามารถกู้ USS Arizona ได้เนื่องจากได้รับความเสียหายหนักมาก ค่าใช้จ่ายในการการกู้และค่าซ่อมเรือ อาจพอๆกับค่าต่อเรือลำใหม่ได้เลยทีเดียว ลูกเรือที่เสียชีวิตก็ยังคงอยู่ในซากจนถึงปัจจุบัน 2 ปีต่อมาทางกองทัพมีแผนที่จะใช้เรือ USS Arizona เป็นภารกิจสุดท้ายด้วยการทำให้เธอ (เรือรบทุกลำเป็นเพศหญิง)กลายอนุสรณ์สถานเพื่อรำลึกผู้เสียชีวิต แล้วจากนั้นทางกองทัพก็เริ่มถอดชิ้นส่วนของเรือที่โผล่พ้นน้ำออก ได้แก่ สะพานเดินเรือ หอควบคุมการยิง ปืนใหญ่ประจำเรือ เหลือไว้เพียงป้อมปืนใหญ่หลักหัวเรือที่จมน้ำไม่สามารถถอดออกได้ เมื่อถอดชิ้นส่วนที่โผล่พ้นน้ำออกแล้ว ทางวิศวกรได้ออกแบบอาคารที่รำลึกเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า คร่อมตัวเรือโดยไม่มีส่วนใดของอาคารสัมผัสกับตัวเรือเลย ตัวอาคารสามารถรับน้ำหนักผู้เข้าเยี่ยมชมได้ครั้งละประมาณ 120คน ผู้ที่จะเข้าเยี่ยมชมต้องนั่งเรือเล็กที่ กองทัพเรือจัดไว้ให้ เพื่อมายังสถานที่แห่งนี้
ตั้งแต่วันที่ USS Arizona จม จนถึงปัจจุบันน้ำมันเชื้อเพลิงของเรือได้รั่วออกมาจากตัวเรือ เปรียบเหมือนกับเลือดที่ไหลออกจากร่าง คนที่นั่นเรียกมันว่า น้ำตาสีดำ
The black tears of USS Arizona หรือ The ghost of Pearl Harbor
ปัจจุบัน USS Arizona กลายเป็นอนุสรณ์สถานที่รำลึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันที่ 7ธันวาคม 1941คนอเมริกาและญี่ปุ่นต่างพากันมาที่สถานที่แห่งนี้ แต่ไม่ได้มาเพราะความเครียดแค้นหรือมาเพราะความสะใจ แต่ทุกคนมาที่นี่เพื่อรำลึกถึง ผู้เสียสละเพื่อชาติที่จากไป.
แด่ผู้เสียสละเพื่อชาติ
KSWAN
ปัจจุบัน USS Arizona กลายเป็นอนุสรณ์สถานที่รำลึกถึงเหตุการณ์เมื่อวันที่ 7ธันวาคม 1941คนอเมริกาและญี่ปุ่นต่างพากันมาที่สถานที่แห่งนี้ แต่ไม่ได้มาเพราะความเครียดแค้นหรือมาเพราะความสะใจ แต่ทุกคนมาที่นี่เพื่อรำลึกถึง ผู้เสียสละเพื่อชาติที่จากไป.
แด่ผู้เสียสละเพื่อชาติ
KSWAN
***สำหรับคนที่ต้องการข้อมูล USS Arizona แบบสมบูรณ์ เชิญอ่านข้อมูลของ Wikipedia ที่เอามาลงได้เลยครับ ส่วนคนที่ชอบแบบสำเร็จรูป ก็เชิญดูคลิป USS Arizona เพลงประกอบเป็นของ Night wish – Sleeping sun และจากภาพยนตร์เรื่อง Pearl Harbor
คราวหน้า เรื่องต่อไปที่จะเอามาลง เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในประเทศไทยของเราเอง เรื่องราวที่หลายคนอาจไม่รู้จัก และหลายคนกำลังลืม เรื่องราวความกล้าหาญของเยาวชนไทยที่ยอมเสียสละออกไปปกป้องประเทศจากผู้รุกราน ยุวชนทหารเปิดเทอมไปรบ
ขอบคุณทุกคนที่อ่าน
KSWAN
วันศุกร์ที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2552
วันพฤหัสบดีที่ 23 กรกฎาคม พ.ศ. 2552
มลภาวะจากท่อไอเสียรถ
มลภาวะจากท่อไอเสียรถ
ยวดยานพาหนะต่าง ๆ ที่แล่นไปด้วยพลังงานการเผาไหม้ของน้ำมันเบนซิน (Benzine = C6H6) น้ำมันดีเซลในเครื่องยนต์ เช่น รถยนต์ เครื่องบิน รถมอเตอร์ไซด์ รถสามล้อเครื่อง เรือ จะปล่อยสารพิษ ไอควัน ก๊าซต่าง ๆ หลายชนิดออกมาทางท่อไอเสีย สู่อากาศในอัตราสูงเป็นอันดับหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง รถยนต์ เป็นแหล่งที่ก่อให้เกิดอากาศเสียอันสำคัญ และควบคุมแก้ไขได้ยากยิ่ง โดยเฉพาะในกรุงเทพมหานครมีรถยนต์เพิ่มขึ้นทุกปี แม้เก็บภาษีรถยนต์แพงเท่าใดก็ตาม เพราะการคมนาคมกลายเป็นปัจจัยอันสำคัญของมนุษย์
ควันดำของรถที่ใช้น้ำมันเบนซิน สิ่งหลุดออกมามีทั้ง ไอเสีย ก๊าซต่าง ๆ ตลอดจนเขม่าแยกออกมาได้ดังนี้ คือ
ไอเสียประกอบด้วย
คาร์บอนมอนนอกไซด์ (CO) และคาร์บอนไดออกไซด์ ( CO2)
ไฮโดรคาร์บอน (Hydrocarbon)
ไนตริคออกไซด์ (NO2) และไนโตรเจนออกไซด์ (NO4)
พวกอัลดิไฮด์ (Aldehyde)
ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide)
เขม่า ประกอบด้วย
ผงคาร์บอน (Carbon)
สารประกอบของตะกั่ว (Teraelthy Lead)
สารจำพวกฟีนอลส์ (Phenol)
น้ำมันรถยนต์ (Fuel)
สารอินทรีจำพวกไนโตร (Nitro organic)
ยางเหนียว ซึ่งประกอบด้วยโปลี่ซายคลิก อโรเมติก ไฮโดรคาร์บอน (Polycyclic aromatic hydrocarbons) ยางเหนียวเหล่านี้ประกอบด้วย
3,4 เบนโซไพลิน (3-4 Benzopyrene)
ไพเรนซ์ (Pyrence)*
1,2 เบนโซไพริน (1,2 Benzopyrence) +
1,12 เบนโซไพลิน (1,12 Benzopylens) +
แอนทราเซน (Anthracene)+
โคโรนินี่ (Coronene)
1,2 เบนแซนทราเซน (1,2 Benzanthracne)*+
แอนแทนทรีน (Anthanthrene)+
เปอรีลิน (Anthanthere)
4,4 บีมโซทีทรา เพน (4,4 Bemxotetra phene)
3,4,8,9 ไดเบนโซไพริน (3,4,8,9 dibenzopyrene)
ส่วนควันดำของรถที่ใช้น้ำมันดีเซลนั้นประกอบด้วยไอเสียและเขม่า เช่นเดียวกันกับของรถที่ใช้น้ำมันเบนซิน มีส่วนประกอบแตกต่างกันเล็กน้อย
ไอเสียของรถดีเซลประกอบด้วย
· ไอน้ำ (Vapour)
· คาร์บอนมอนนอกไซด์ (CO) และไนโตรเจนไดอ๊อกไซด์ (N2O)
· ไฮโดรคาร์บอน (Hydrocar)
· ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide)
· พวกอัลดิไฮด์ (Aldehyde)
· ออกซิเจน (Oxygen)
· ไฮโดรเจน (Hydrogen)
· ไนโตรเจน (Nitrogrn)
เขม่าของรถดีเซลประกอบด้วย
§ ผงคาร์บอนเป็นจำนวนมาก
§ ยางเหนียว ซึ่งประกอบด้วย โปลี่ซายคลิก อโรเมติก ไฮโดรคาร์บอน (polycyclic aromatic hydrocarbons) คือ
§ 3,4 เบนโซไพริน (Benzopyrene)*
§ แอนทราเซน (Anthracene)+
§ ไพเรนซ์ (Pyrence)*
§ 1,2 เบนแซนทราเซน (1,2 Benzanthracene)*+
§ 1,12 เบนโซเปอรีลิน (1,12 Benzoperylene)*+
§ ฟลูออแรนทีน (Fluoranthene)*
§ 11,12 เบนโซฟลูออแรนทีน (11,12 Benzofluoranthene)*
§ ไดแบนแซนทราซีน (Dibenzanthracene)*
§ เปอรีลิน (Perylene)+
§ แอนทราเทริน (Anthrathrene)+
§ 1,2 เบนโซไพริน (1,2 Benzopyrene phene)*
§ 3,4 เบนโซทีทรา (3,4 Benzotetra phene)
§ ฟลูออเรน (Fluorene)
เครื่องหมาย * แสดงว่า ทำให้เกิดมะเร็ง เครื่องหมาย + แสดงว่า ไม่ทำให้เกิดมะเร็ง เครื่องหมาย *+ แสดงว่า บางตำรา ทำให้เกิดมะเร็ง บางตำรา ไม่ทำให้เกิดมะเร็ง ไม่มีเครื่องหมาย แสดงว่ายังไม่ทราบว่าทำให้เกิดมะเร็งหรือไม่
อันตรายจากก๊าซพิษที่ออกมาจากท่อไอเสียรถยนต์
มีหลายคนสงสัยว่าคนในกรุงเทพ ฯ ได้สูดหายใจเอาก๊าซพิษ ไอเสีย ควันดำ ฝุ่น ละอองของรถยนต์ โรงงานอุตสาหกรรม ฯ เข้าไปทุกวันก็ไม่เห็นมีใครเป็นอันตราย ยังประกอบธุรกิจการงานได้อย่างปรกติสุข ไม่เห็นมีคนล้มดาวดิ้นสิ้นชีพ เพราะก๊าซพิษเลย ดังนั้นสมควรที่จะได้มีการศึกษาเกี่ยวกับก๊าซพิษ แต่ละชนิดแล้วลงความเห็นกันต่อไป
1. ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ (Carbon monoxide) เกิดจากการเผาไหม้ของน้ำมันเชื้อเพลิงในเครื่องยนต์ที่ไม่สมบรูณ์และรถยนต์ปล่อยก๊าซนี้ออกมาทางท่อไอเสีย ก๊าซนี้จะลอยปะปนอยู่ในอากาศมีจำนวนมาก เมื่อมีการจราจรคับคั่งเมื่อสูดหายใจเอาก๊าซนี้เข้าไปในร่างกายแล้ว จะไปแย่งออกซิเจนโดยไปรวมกับเฮโมโกลบิน (Haemogobin) ซึ่งเรียกย่อว่า Hb เป็นสารหนึ่งที่มีอยู่ในเม็ดเลือดแดง กลายเป็นคาร์บอกซีเฮโมลโกลบิน (Carboxy haemoglobin) ปกติร่างกายของคนเราต้องการอ๊อกซิเจนจะไปรวมตัวกับเฮโมโกลบินกลายเป็นอ๊อกซีโมโกลบิน (Oxyhaemoglobin) เขียนย่อ ๆ ว่า HbO2 ในเลือดที่มี HbO2 นี้จะถูกส่งไปยังเนื้อเยื่อต่าง ๆ ทั่วร่างกายในแหล่งที่มี HbO2 ในเนื้อเยื่อจะได้รับอ๊อกซิเจน แต่ถ้าหายใจเอาซีโอเข้าไป ซีโอจะเข้าไปรวมตัวกับเฮโมโกลบิน ได้เร็วกว่าอ๊อกซิเจน 4 เท่าตัว ถ้าปริมาณของก๊าซซีโอน้อย ก็จะทำให้ร่างกายเกิดความสมดุลย์กับโลหิต และเมื่อหายใจออกก็จะขับก๊าซนี้ออกไป ปกติก๊าซนี้มีอยู่ในอากาศ 25 ส่วน ในอากาศล้านส่วน ถ้าหายใจเข้าไปจะมีก๊าซนี้อยู่ในกระแสโลหิต กลายเป็นคาร์บอกซี เฮโมโกลบิน อยู่เพียง 4% แต่ถ้าร่างกายมีไม่ถึง 4% ก็จะพยายามดูดเอาก๊าซนี้เข้าไปให้มีถึง 4% ตัวอย่างเช่น นักสูบบุหรี่ร่างกายจะมีก๊าซนี้อย่างน้อย 4% หรือมากกว่านั้นเพราะในการสูบบุหรี่ก็จะอัดควันบุหรี่เข้าไป จึงทำให้ได้รับก๊าซนี้มากกว่าคนธรรมดา เมื่อร่างกายมีก๊าซนี้ 4% แล้วขับออกเพื่อให้เข้าสู่ภาวะสมดุลย์ที่ระดับ 4% (ถ้าไม่สูบต่อ) คนไม่เคยสูบจะมีซีโอมากแล้วจะทำให้อึดอัดเวียนศีรษะ ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย โลหิตเปลี่ยนรูปแข็งตัวขึ้น ไหลไม่ได้ เซลล์ก็ขาดอ๊อกซิเจน จึงทำให้วิงเวียน อ่อนเพลีย เพราะสมองได้รับออกซิเจนน้อยนั่นเอง ดังนั้นจึงห้ามไม่ให้สูบบุหรี่บนรถเมล์ ในโรงภาพยนต์ จากการสำรวจพบว่า เมื่อเครื่องยนต์เผาไหม้น้ำมันเชื้อเพลิงไป 1 แกลลอน จะมีซีโอประมาณ 3 ปอนด์ หลุดออกมา
ขนาดและอัตราการเกิดพิษ
ก. ความเข้มข้นของอากาศภายนอก
1. ความเข้มข้นของอากาศภายนอกที่มีก๊าซนี้อยู่เสมอ 100 ส่วนในล้าน จะไม่ให้เกิดอาการใด ๆ ระหว่างที่ได้รับนานถึง 8 ชั่วโมง 2. ความเข้มข้นที่ได้รับ 500 ส่วนในล้านส่วน เป็นเวลา 1 ชั่วโมง ทำงานเบา ๆ ไม่มีอาการใด ๆ แต่บางคนมีอาการมึนศีรษะเล็กน้อยหรือหายใจขัดได้ 3. ความเข้มข้นขนาดเกิน 1,000 ส่วน ในล้านส่วนทำให้ผู้รับสิ้นสติ ระบบหายใจวาย ถ้าได้รับเกินกว่า 1 ชั่วโมงจะทำให้ถึงแก่ความตาย
ข. ความเข้มข้นของก๊าซนี้ในร่างกาย (Carboxyhaemoglobin)
1. ถ้าในกระแสโลหิตมีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 20 - 30% จะทำให้เกิดอาการไม่สบาย หายใจไม่สะดวก มีอาการปวดศีรษะ 2. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 30 - 50% จะทำให้เกิดอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง จิตใจสับสน วิงเวียนศีรษะ การมองเห็นและการได้ยินเสื่อมลง คลื่นไส้ หงุดหงิด เจ็บหน้าอกและเป็นลม 3. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 50 - 60% หรือประมาณ 375 ส่วนในล้าน อาจทำให้หมดความรู้สึกและอาจถึงตายได้ ถ้าได้รับเป็นเวลานาน ๆ 4. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโโกลบิน 80% หรือประมาณ 500 ส่วนในล้าน อาจทำให้ตายได้ในทันทีทันใด
ตามขนาดและอัตราที่กำหนดข้างบนนี้ จะเห็นได้ว่าขนาดสูงซึ่งถ้ามีในบรรยากาศ จะทำให้เกิดอันตรายได้ ดังนั้นจึงมีหลายประเทศกำหนดขนาดและอัตราที่ต่ำกว่า ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของประชาชนเป็นหลัก
รถยนต์ช่วงใดที่ปล่อยก๊าซนี้มากที่สุด มีดังนี้
1. รถยนต์เครื่องดีเซลล์ ช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือรถประจำทาง รถบรรทุก ที่บรรทุกน้ำหนักมากเกินไป 2. รถยนต์เครื่องเบนซินช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุดคือ รถที่อยู่ระหว่างเบาเครื่องจอดติดเครื่องขณะรถติด 3. รถยนต์ใช้น้ำมันผสมช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือ สามล้อเครื่อง ขณะบรรทุกหนักและจอดรอสัญญาณไฟ
ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ทำให้สุขภาพของกรุงเทพเสื่อมทรุดลงเพราะจุดที่เกินมาตรฐานมีมากแห่ง เมื่อสูดเข้าไปทุกวัน ๆ ย่อมทำให้เกิดพิษภัย คือรู้สึกปวดศีรษะ จิตใจไม่สบาย อ่อนเพลีย มีอารมณ์ฉุนเฉียว โกรธง่าย ดูคนในกรุงเทพขณะนี้เป็นคนมีสุขภาพบกพร่องเป็นคนยิ้มยากไปเสียแล้ว แม้ว่าก๊าซนี้จะไม่ทำให้คนดับดิ้นขาดใจตายในทันทีทันใดก็ตาม แต่นับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น การถ่ายเทอากาศไม่ดี มีตึกรามบ้านช่องมากขึ้น ทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวก สิ่งเหล่านี้จะเพิ่มอันตรายหากไม่ได้รับวางแผนแก้ไขเสียแต่เนิ่น ๆ
2. สารประกอบของตะกั่ว (Tetraethyl Lead) มีสูตรเคมีคือ Pb(C2H5)4 โดยผู้ผลิตน้ำมันได้เติมสารประกอบของตะกั่วที่มีชื่อภาษาอังกฤษว่า เตตร้าเอทิลเลต (Tetraethyl Lead) ซึ่งเป็นของเหลวใส่ลงไปในน้ำมันเบนซินและน้ำมันเครื่อง (ที่ใช้กับเครื่องยนต์) เพื่อให้มีออกเทนสูง (Octane bumber) สูง วิ่งเร็ว ป้องกันไม่ให้เครื่องยนต์ เกิดการชักกระตุก (Antiknock Additive Substance) แต่เนื่องจากการเผาไหม้ในคอมบิวเรเตอร์ของเครื่องยนต์ ไม่สมบรูณ์จะมีสารประกอบของตะกั่วหลุดออกมา พวกตะกั่วเหล่านี้จะทำให้อากาศสกปรก โดยแผ่กระจายไปในอากาศทั่วบริเวณนั้น ๆ ยิ่งจำนวนรถยนต์ของกรุงเทพมหานครหรือเมืองใหญ่ ๆ มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ สารประกอบของตะกั่วก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเงานตามตัวเช่นกัน ตามสถิติในน้ำมันเบนซินมีสารตะกั่วละลายอยู่ 0.7 กรัมต่อลิตร หลังจากการเผาไหม้ในเครื่องยนต์แล้วตะกั่วประมาณ 0.4 กรัมต่อลิตร จะถูกปล่อยออกมายังสิ่งแวดล้อมทางท่อไอเสียรถยนต์ในปี 2520 ประเทศไทยยังใช้น้ำมันเบนซินประมาณ 1,600 ล้านลิตรต่อปึ หรือ 60% ของจำนวนนี้ เป็นส่วนที่ใช้ในกรุงเทพมหานคร ฉะนั้นจะมีสารตะกั่วประมาณ 38,400 กิโลกรัมต่อปี หรือประมาณ 105.2 กิโลกรัมต่อวัน หลุดออกมาสู่สิ่งแวดล้อม สำหรับสถิติปี 2522 มีการใช้น้ำมันเพิ่มเป็น 13,600 ล้านลิตรต่อปี จะมีตะกั่วหลุดออกมามากมายเท่าใด และตะกั่วเหล่านี้ บางส่วนจะถูกปล่อยออกสู่สิ่งแวดล้อมในกรุงเทพ และบางส่วนจะเจือปนเข้าไปในร่างกายของคนในเมืองหลวงโดยทางลมหายใจ ส่วนที่ไม่ได้เข้าไปสู่ร่างกายของคนก็จะตกลงทับถมบนถนน หนทางและบริเวณต่าง ๆ ฝนก็จะชะเอาตะกั่วส่วนนี้ลงสู่แม่น้ำลำคลอง และเจือปน ซึ่งมีผลต่อระบบสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างยิ่ง อันตรายของตะกั่ว ที่ถูกฝนชะล้างลงสู่แม่น้ำลำคลอง ไหลลงทะเล สัตว์น้ำ เช่นปู ปลา กุ้ง หอย ก็รับเอาสารตะกั่วเข้าไปสะสมในร่างกาย เมื่อคนกินสัตว์น้ำพวกนี้เข้าไปก็ได้รับอันตรายจากพิษของตะกั่วเข้าไปด้วย โดยเฉพาะสัตว์น้ำที่มีตะกั่วสะสมอยู่มาก คือ ปลา และหอยนางรม ที่คนเราชอบรับประทานนั่นเอง พิษของตะกั่วที่เข้าสู่ร่างกายของมนุษย์โดยทางการหายใจ
พิษของสารตะกั่วที่มีต่อสุขภาพที่เห็นได้ชัดเจนมาก คือ นอนไม่ค่อยจะหลับ อารมณ์ไม่แจ่มใส เบื่ออาหาร น้ำหนักตัวลด ท้องผูก อาเจียน ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย เหงือกซีด โลหิตจาง ไตพิการ ทำลายเนื้อเยื่อสมอง ทำให้ปวดศีรษะ ซึ่งเป็นอันตรายต่อสุขภาพของสิ่งมีชีวิตจนถึงตายได้ นอกจากนี้ตะกั่วยังไปสะสมได้ในกระดูก ทั้งนี้เพราะตะกั่วมีลักษณะคล้ายแคลเซี่ยมและสามารถสะสมในเนื้อเยื่ออ่อนโดยเฉพาะในสมอง ไต และอวัยวะอื่น ๆ ได้ด้วย ปกติระดับของตะกั่วในเลือด จะต่ำกว่า 0.08 มิลลิกรัม / 100 ีซ.ซี. ถ้าเกินระดับนี้ถือว่าเป็นอันตราย จากการศึกษาระดับตะกั่วในเลือดของเด็กจำนวน 69 คน ที่อาศัยอยู่ในบริเวณพื้นที่ที่ถมด้วยกากแบตเตอรี่ในเขตตำบลบางครุ 0.15 - 5.40 ส่วน ในล้านส่วน ค่าเฉลี่ย 1.28 ส่วนในล้านส่วน ความเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.20 ส่วนในล้านส่วน เด็กที่มีตะกั่วในเลือดต่ำกว่า 0.5 ส่วนในล้านส่วน มีอยู่ร้อยละ 29 ของจำนวนเด็กทั้งหมดโดยทั่วไปแล้ว เราอาจจะพิจารณาได้ว่าระดับของตะกั่วในเลือดขนาดตั้งแต่ 1.5 ส่วนในล้านส่วน อยู่ในขั้นพื้นฐานแลทางการแพทย์อาจพบอาการที่เกิดจากพิษตะกั่วได้
3. ก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide , SO2) เป็นก๊าซที่มีกลิ่นเหม็น ทำให้ระบบทางเดินหายใจ เช่น จมูก ลำคออักเสบ ระคายเคือง ทั้งนี้เนื่องมาจากในน้ำมันเชื้อเพลิงรถยนต์มีกำมะถันปนอยุ่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีกาซกำมะถันปนอยู่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีก๊าซกำมะถันหลุดออกมาทางท่อไอเสียรถยนตื ดังนั้นโรงกลั่นน้ำมันต้องกำจัดกำมะถันในน้ำมันดิบออกให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ก๊าซนี้มีอันตรายต่อสุขภาพมากกว่า ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ เพราะเป็นตัวนำที่ทำให้เกิดการระคายเคืองต่อระบบหายใจ ทำให้สัตว์เจ็บป่วยด้วยโรคระบบทางเดินหายใจส่วนต้นในอัตราสูง ถ้าสูดเข้าไปเสมอ ๆ ทำให้เกิดหลอดลมอักเสบเรื้อรัง ถ้ามากทำให้ลิ้นไก่สั้นเกิดการเกร็งหดปิดทางเดินหายใจตายทันที สำคัญที่สุดเป็นอันตรายต่อปอดในรายที่คนไข้เป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจอยู่แล้ว จะมีอาการเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้รับซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ขนาด 0.25 ไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตร (ขนาดได้กลิ่นฉุน) บางตำราบอกว่าเป็นสาเหตุหนึ่งของโรคหอบหืด ก๊าซนี้กำหนดไว้เพียง
ที่มา : รวบรวมจาก ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ดร.วิจิตร บุณยะโหตระ ,ชีวิตและสิ่งแวดล้อม
ยวดยานพาหนะต่าง ๆ ที่แล่นไปด้วยพลังงานการเผาไหม้ของน้ำมันเบนซิน (Benzine = C6H6) น้ำมันดีเซลในเครื่องยนต์ เช่น รถยนต์ เครื่องบิน รถมอเตอร์ไซด์ รถสามล้อเครื่อง เรือ จะปล่อยสารพิษ ไอควัน ก๊าซต่าง ๆ หลายชนิดออกมาทางท่อไอเสีย สู่อากาศในอัตราสูงเป็นอันดับหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง รถยนต์ เป็นแหล่งที่ก่อให้เกิดอากาศเสียอันสำคัญ และควบคุมแก้ไขได้ยากยิ่ง โดยเฉพาะในกรุงเทพมหานครมีรถยนต์เพิ่มขึ้นทุกปี แม้เก็บภาษีรถยนต์แพงเท่าใดก็ตาม เพราะการคมนาคมกลายเป็นปัจจัยอันสำคัญของมนุษย์
ควันดำของรถที่ใช้น้ำมันเบนซิน สิ่งหลุดออกมามีทั้ง ไอเสีย ก๊าซต่าง ๆ ตลอดจนเขม่าแยกออกมาได้ดังนี้ คือ
ไอเสียประกอบด้วย
คาร์บอนมอนนอกไซด์ (CO) และคาร์บอนไดออกไซด์ ( CO2)
ไฮโดรคาร์บอน (Hydrocarbon)
ไนตริคออกไซด์ (NO2) และไนโตรเจนออกไซด์ (NO4)
พวกอัลดิไฮด์ (Aldehyde)
ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide)
เขม่า ประกอบด้วย
ผงคาร์บอน (Carbon)
สารประกอบของตะกั่ว (Teraelthy Lead)
สารจำพวกฟีนอลส์ (Phenol)
น้ำมันรถยนต์ (Fuel)
สารอินทรีจำพวกไนโตร (Nitro organic)
ยางเหนียว ซึ่งประกอบด้วยโปลี่ซายคลิก อโรเมติก ไฮโดรคาร์บอน (Polycyclic aromatic hydrocarbons) ยางเหนียวเหล่านี้ประกอบด้วย
3,4 เบนโซไพลิน (3-4 Benzopyrene)
ไพเรนซ์ (Pyrence)*
1,2 เบนโซไพริน (1,2 Benzopyrence) +
1,12 เบนโซไพลิน (1,12 Benzopylens) +
แอนทราเซน (Anthracene)+
โคโรนินี่ (Coronene)
1,2 เบนแซนทราเซน (1,2 Benzanthracne)*+
แอนแทนทรีน (Anthanthrene)+
เปอรีลิน (Anthanthere)
4,4 บีมโซทีทรา เพน (4,4 Bemxotetra phene)
3,4,8,9 ไดเบนโซไพริน (3,4,8,9 dibenzopyrene)
ส่วนควันดำของรถที่ใช้น้ำมันดีเซลนั้นประกอบด้วยไอเสียและเขม่า เช่นเดียวกันกับของรถที่ใช้น้ำมันเบนซิน มีส่วนประกอบแตกต่างกันเล็กน้อย
ไอเสียของรถดีเซลประกอบด้วย
· ไอน้ำ (Vapour)
· คาร์บอนมอนนอกไซด์ (CO) และไนโตรเจนไดอ๊อกไซด์ (N2O)
· ไฮโดรคาร์บอน (Hydrocar)
· ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide)
· พวกอัลดิไฮด์ (Aldehyde)
· ออกซิเจน (Oxygen)
· ไฮโดรเจน (Hydrogen)
· ไนโตรเจน (Nitrogrn)
เขม่าของรถดีเซลประกอบด้วย
§ ผงคาร์บอนเป็นจำนวนมาก
§ ยางเหนียว ซึ่งประกอบด้วย โปลี่ซายคลิก อโรเมติก ไฮโดรคาร์บอน (polycyclic aromatic hydrocarbons) คือ
§ 3,4 เบนโซไพริน (Benzopyrene)*
§ แอนทราเซน (Anthracene)+
§ ไพเรนซ์ (Pyrence)*
§ 1,2 เบนแซนทราเซน (1,2 Benzanthracene)*+
§ 1,12 เบนโซเปอรีลิน (1,12 Benzoperylene)*+
§ ฟลูออแรนทีน (Fluoranthene)*
§ 11,12 เบนโซฟลูออแรนทีน (11,12 Benzofluoranthene)*
§ ไดแบนแซนทราซีน (Dibenzanthracene)*
§ เปอรีลิน (Perylene)+
§ แอนทราเทริน (Anthrathrene)+
§ 1,2 เบนโซไพริน (1,2 Benzopyrene phene)*
§ 3,4 เบนโซทีทรา (3,4 Benzotetra phene)
§ ฟลูออเรน (Fluorene)
เครื่องหมาย * แสดงว่า ทำให้เกิดมะเร็ง เครื่องหมาย + แสดงว่า ไม่ทำให้เกิดมะเร็ง เครื่องหมาย *+ แสดงว่า บางตำรา ทำให้เกิดมะเร็ง บางตำรา ไม่ทำให้เกิดมะเร็ง ไม่มีเครื่องหมาย แสดงว่ายังไม่ทราบว่าทำให้เกิดมะเร็งหรือไม่
อันตรายจากก๊าซพิษที่ออกมาจากท่อไอเสียรถยนต์
มีหลายคนสงสัยว่าคนในกรุงเทพ ฯ ได้สูดหายใจเอาก๊าซพิษ ไอเสีย ควันดำ ฝุ่น ละอองของรถยนต์ โรงงานอุตสาหกรรม ฯ เข้าไปทุกวันก็ไม่เห็นมีใครเป็นอันตราย ยังประกอบธุรกิจการงานได้อย่างปรกติสุข ไม่เห็นมีคนล้มดาวดิ้นสิ้นชีพ เพราะก๊าซพิษเลย ดังนั้นสมควรที่จะได้มีการศึกษาเกี่ยวกับก๊าซพิษ แต่ละชนิดแล้วลงความเห็นกันต่อไป
1. ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ (Carbon monoxide) เกิดจากการเผาไหม้ของน้ำมันเชื้อเพลิงในเครื่องยนต์ที่ไม่สมบรูณ์และรถยนต์ปล่อยก๊าซนี้ออกมาทางท่อไอเสีย ก๊าซนี้จะลอยปะปนอยู่ในอากาศมีจำนวนมาก เมื่อมีการจราจรคับคั่งเมื่อสูดหายใจเอาก๊าซนี้เข้าไปในร่างกายแล้ว จะไปแย่งออกซิเจนโดยไปรวมกับเฮโมโกลบิน (Haemogobin) ซึ่งเรียกย่อว่า Hb เป็นสารหนึ่งที่มีอยู่ในเม็ดเลือดแดง กลายเป็นคาร์บอกซีเฮโมลโกลบิน (Carboxy haemoglobin) ปกติร่างกายของคนเราต้องการอ๊อกซิเจนจะไปรวมตัวกับเฮโมโกลบินกลายเป็นอ๊อกซีโมโกลบิน (Oxyhaemoglobin) เขียนย่อ ๆ ว่า HbO2 ในเลือดที่มี HbO2 นี้จะถูกส่งไปยังเนื้อเยื่อต่าง ๆ ทั่วร่างกายในแหล่งที่มี HbO2 ในเนื้อเยื่อจะได้รับอ๊อกซิเจน แต่ถ้าหายใจเอาซีโอเข้าไป ซีโอจะเข้าไปรวมตัวกับเฮโมโกลบิน ได้เร็วกว่าอ๊อกซิเจน 4 เท่าตัว ถ้าปริมาณของก๊าซซีโอน้อย ก็จะทำให้ร่างกายเกิดความสมดุลย์กับโลหิต และเมื่อหายใจออกก็จะขับก๊าซนี้ออกไป ปกติก๊าซนี้มีอยู่ในอากาศ 25 ส่วน ในอากาศล้านส่วน ถ้าหายใจเข้าไปจะมีก๊าซนี้อยู่ในกระแสโลหิต กลายเป็นคาร์บอกซี เฮโมโกลบิน อยู่เพียง 4% แต่ถ้าร่างกายมีไม่ถึง 4% ก็จะพยายามดูดเอาก๊าซนี้เข้าไปให้มีถึง 4% ตัวอย่างเช่น นักสูบบุหรี่ร่างกายจะมีก๊าซนี้อย่างน้อย 4% หรือมากกว่านั้นเพราะในการสูบบุหรี่ก็จะอัดควันบุหรี่เข้าไป จึงทำให้ได้รับก๊าซนี้มากกว่าคนธรรมดา เมื่อร่างกายมีก๊าซนี้ 4% แล้วขับออกเพื่อให้เข้าสู่ภาวะสมดุลย์ที่ระดับ 4% (ถ้าไม่สูบต่อ) คนไม่เคยสูบจะมีซีโอมากแล้วจะทำให้อึดอัดเวียนศีรษะ ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย โลหิตเปลี่ยนรูปแข็งตัวขึ้น ไหลไม่ได้ เซลล์ก็ขาดอ๊อกซิเจน จึงทำให้วิงเวียน อ่อนเพลีย เพราะสมองได้รับออกซิเจนน้อยนั่นเอง ดังนั้นจึงห้ามไม่ให้สูบบุหรี่บนรถเมล์ ในโรงภาพยนต์ จากการสำรวจพบว่า เมื่อเครื่องยนต์เผาไหม้น้ำมันเชื้อเพลิงไป 1 แกลลอน จะมีซีโอประมาณ 3 ปอนด์ หลุดออกมา
ขนาดและอัตราการเกิดพิษ
ก. ความเข้มข้นของอากาศภายนอก
1. ความเข้มข้นของอากาศภายนอกที่มีก๊าซนี้อยู่เสมอ 100 ส่วนในล้าน จะไม่ให้เกิดอาการใด ๆ ระหว่างที่ได้รับนานถึง 8 ชั่วโมง 2. ความเข้มข้นที่ได้รับ 500 ส่วนในล้านส่วน เป็นเวลา 1 ชั่วโมง ทำงานเบา ๆ ไม่มีอาการใด ๆ แต่บางคนมีอาการมึนศีรษะเล็กน้อยหรือหายใจขัดได้ 3. ความเข้มข้นขนาดเกิน 1,000 ส่วน ในล้านส่วนทำให้ผู้รับสิ้นสติ ระบบหายใจวาย ถ้าได้รับเกินกว่า 1 ชั่วโมงจะทำให้ถึงแก่ความตาย
ข. ความเข้มข้นของก๊าซนี้ในร่างกาย (Carboxyhaemoglobin)
1. ถ้าในกระแสโลหิตมีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 20 - 30% จะทำให้เกิดอาการไม่สบาย หายใจไม่สะดวก มีอาการปวดศีรษะ 2. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 30 - 50% จะทำให้เกิดอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง จิตใจสับสน วิงเวียนศีรษะ การมองเห็นและการได้ยินเสื่อมลง คลื่นไส้ หงุดหงิด เจ็บหน้าอกและเป็นลม 3. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 50 - 60% หรือประมาณ 375 ส่วนในล้าน อาจทำให้หมดความรู้สึกและอาจถึงตายได้ ถ้าได้รับเป็นเวลานาน ๆ 4. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโโกลบิน 80% หรือประมาณ 500 ส่วนในล้าน อาจทำให้ตายได้ในทันทีทันใด
ตามขนาดและอัตราที่กำหนดข้างบนนี้ จะเห็นได้ว่าขนาดสูงซึ่งถ้ามีในบรรยากาศ จะทำให้เกิดอันตรายได้ ดังนั้นจึงมีหลายประเทศกำหนดขนาดและอัตราที่ต่ำกว่า ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของประชาชนเป็นหลัก
รถยนต์ช่วงใดที่ปล่อยก๊าซนี้มากที่สุด มีดังนี้
1. รถยนต์เครื่องดีเซลล์ ช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือรถประจำทาง รถบรรทุก ที่บรรทุกน้ำหนักมากเกินไป 2. รถยนต์เครื่องเบนซินช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุดคือ รถที่อยู่ระหว่างเบาเครื่องจอดติดเครื่องขณะรถติด 3. รถยนต์ใช้น้ำมันผสมช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือ สามล้อเครื่อง ขณะบรรทุกหนักและจอดรอสัญญาณไฟ
ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ทำให้สุขภาพของกรุงเทพเสื่อมทรุดลงเพราะจุดที่เกินมาตรฐานมีมากแห่ง เมื่อสูดเข้าไปทุกวัน ๆ ย่อมทำให้เกิดพิษภัย คือรู้สึกปวดศีรษะ จิตใจไม่สบาย อ่อนเพลีย มีอารมณ์ฉุนเฉียว โกรธง่าย ดูคนในกรุงเทพขณะนี้เป็นคนมีสุขภาพบกพร่องเป็นคนยิ้มยากไปเสียแล้ว แม้ว่าก๊าซนี้จะไม่ทำให้คนดับดิ้นขาดใจตายในทันทีทันใดก็ตาม แต่นับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น การถ่ายเทอากาศไม่ดี มีตึกรามบ้านช่องมากขึ้น ทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวก สิ่งเหล่านี้จะเพิ่มอันตรายหากไม่ได้รับวางแผนแก้ไขเสียแต่เนิ่น ๆ
2. สารประกอบของตะกั่ว (Tetraethyl Lead) มีสูตรเคมีคือ Pb(C2H5)4 โดยผู้ผลิตน้ำมันได้เติมสารประกอบของตะกั่วที่มีชื่อภาษาอังกฤษว่า เตตร้าเอทิลเลต (Tetraethyl Lead) ซึ่งเป็นของเหลวใส่ลงไปในน้ำมันเบนซินและน้ำมันเครื่อง (ที่ใช้กับเครื่องยนต์) เพื่อให้มีออกเทนสูง (Octane bumber) สูง วิ่งเร็ว ป้องกันไม่ให้เครื่องยนต์ เกิดการชักกระตุก (Antiknock Additive Substance) แต่เนื่องจากการเผาไหม้ในคอมบิวเรเตอร์ของเครื่องยนต์ ไม่สมบรูณ์จะมีสารประกอบของตะกั่วหลุดออกมา พวกตะกั่วเหล่านี้จะทำให้อากาศสกปรก โดยแผ่กระจายไปในอากาศทั่วบริเวณนั้น ๆ ยิ่งจำนวนรถยนต์ของกรุงเทพมหานครหรือเมืองใหญ่ ๆ มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ สารประกอบของตะกั่วก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเงานตามตัวเช่นกัน ตามสถิติในน้ำมันเบนซินมีสารตะกั่วละลายอยู่ 0.7 กรัมต่อลิตร หลังจากการเผาไหม้ในเครื่องยนต์แล้วตะกั่วประมาณ 0.4 กรัมต่อลิตร จะถูกปล่อยออกมายังสิ่งแวดล้อมทางท่อไอเสียรถยนต์ในปี 2520 ประเทศไทยยังใช้น้ำมันเบนซินประมาณ 1,600 ล้านลิตรต่อปึ หรือ 60% ของจำนวนนี้ เป็นส่วนที่ใช้ในกรุงเทพมหานคร ฉะนั้นจะมีสารตะกั่วประมาณ 38,400 กิโลกรัมต่อปี หรือประมาณ 105.2 กิโลกรัมต่อวัน หลุดออกมาสู่สิ่งแวดล้อม สำหรับสถิติปี 2522 มีการใช้น้ำมันเพิ่มเป็น 13,600 ล้านลิตรต่อปี จะมีตะกั่วหลุดออกมามากมายเท่าใด และตะกั่วเหล่านี้ บางส่วนจะถูกปล่อยออกสู่สิ่งแวดล้อมในกรุงเทพ และบางส่วนจะเจือปนเข้าไปในร่างกายของคนในเมืองหลวงโดยทางลมหายใจ ส่วนที่ไม่ได้เข้าไปสู่ร่างกายของคนก็จะตกลงทับถมบนถนน หนทางและบริเวณต่าง ๆ ฝนก็จะชะเอาตะกั่วส่วนนี้ลงสู่แม่น้ำลำคลอง และเจือปน ซึ่งมีผลต่อระบบสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างยิ่ง อันตรายของตะกั่ว ที่ถูกฝนชะล้างลงสู่แม่น้ำลำคลอง ไหลลงทะเล สัตว์น้ำ เช่นปู ปลา กุ้ง หอย ก็รับเอาสารตะกั่วเข้าไปสะสมในร่างกาย เมื่อคนกินสัตว์น้ำพวกนี้เข้าไปก็ได้รับอันตรายจากพิษของตะกั่วเข้าไปด้วย โดยเฉพาะสัตว์น้ำที่มีตะกั่วสะสมอยู่มาก คือ ปลา และหอยนางรม ที่คนเราชอบรับประทานนั่นเอง พิษของตะกั่วที่เข้าสู่ร่างกายของมนุษย์โดยทางการหายใจ
พิษของสารตะกั่วที่มีต่อสุขภาพที่เห็นได้ชัดเจนมาก คือ นอนไม่ค่อยจะหลับ อารมณ์ไม่แจ่มใส เบื่ออาหาร น้ำหนักตัวลด ท้องผูก อาเจียน ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย เหงือกซีด โลหิตจาง ไตพิการ ทำลายเนื้อเยื่อสมอง ทำให้ปวดศีรษะ ซึ่งเป็นอันตรายต่อสุขภาพของสิ่งมีชีวิตจนถึงตายได้ นอกจากนี้ตะกั่วยังไปสะสมได้ในกระดูก ทั้งนี้เพราะตะกั่วมีลักษณะคล้ายแคลเซี่ยมและสามารถสะสมในเนื้อเยื่ออ่อนโดยเฉพาะในสมอง ไต และอวัยวะอื่น ๆ ได้ด้วย ปกติระดับของตะกั่วในเลือด จะต่ำกว่า 0.08 มิลลิกรัม / 100 ีซ.ซี. ถ้าเกินระดับนี้ถือว่าเป็นอันตราย จากการศึกษาระดับตะกั่วในเลือดของเด็กจำนวน 69 คน ที่อาศัยอยู่ในบริเวณพื้นที่ที่ถมด้วยกากแบตเตอรี่ในเขตตำบลบางครุ 0.15 - 5.40 ส่วน ในล้านส่วน ค่าเฉลี่ย 1.28 ส่วนในล้านส่วน ความเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.20 ส่วนในล้านส่วน เด็กที่มีตะกั่วในเลือดต่ำกว่า 0.5 ส่วนในล้านส่วน มีอยู่ร้อยละ 29 ของจำนวนเด็กทั้งหมดโดยทั่วไปแล้ว เราอาจจะพิจารณาได้ว่าระดับของตะกั่วในเลือดขนาดตั้งแต่ 1.5 ส่วนในล้านส่วน อยู่ในขั้นพื้นฐานแลทางการแพทย์อาจพบอาการที่เกิดจากพิษตะกั่วได้
3. ก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide , SO2) เป็นก๊าซที่มีกลิ่นเหม็น ทำให้ระบบทางเดินหายใจ เช่น จมูก ลำคออักเสบ ระคายเคือง ทั้งนี้เนื่องมาจากในน้ำมันเชื้อเพลิงรถยนต์มีกำมะถันปนอยุ่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีกาซกำมะถันปนอยู่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีก๊าซกำมะถันหลุดออกมาทางท่อไอเสียรถยนตื ดังนั้นโรงกลั่นน้ำมันต้องกำจัดกำมะถันในน้ำมันดิบออกให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ก๊าซนี้มีอันตรายต่อสุขภาพมากกว่า ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ เพราะเป็นตัวนำที่ทำให้เกิดการระคายเคืองต่อระบบหายใจ ทำให้สัตว์เจ็บป่วยด้วยโรคระบบทางเดินหายใจส่วนต้นในอัตราสูง ถ้าสูดเข้าไปเสมอ ๆ ทำให้เกิดหลอดลมอักเสบเรื้อรัง ถ้ามากทำให้ลิ้นไก่สั้นเกิดการเกร็งหดปิดทางเดินหายใจตายทันที สำคัญที่สุดเป็นอันตรายต่อปอดในรายที่คนไข้เป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจอยู่แล้ว จะมีอาการเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้รับซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ขนาด 0.25 ไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตร (ขนาดได้กลิ่นฉุน) บางตำราบอกว่าเป็นสาเหตุหนึ่งของโรคหอบหืด ก๊าซนี้กำหนดไว้เพียง
ที่มา : รวบรวมจาก ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ดร.วิจิตร บุณยะโหตระ ,ชีวิตและสิ่งแวดล้อม
มลภาวะจากท่อไอเสียรถ
ยวดยานพาหนะต่าง ๆ ที่แล่นไปด้วยพลังงานการเผาไหม้ของน้ำมันเบนซิน (Benzine = C6H6) น้ำมันดีเซลในเครื่องยนต์ เช่น รถยนต์ เครื่องบิน รถมอเตอร์ไซด์ รถสามล้อเครื่อง เรือ จะปล่อยสารพิษ ไอควัน ก๊าซต่าง ๆ หลายชนิดออกมาทางท่อไอเสีย สู่อากาศในอัตราสูงเป็นอันดับหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง รถยนต์ เป็นแหล่งที่ก่อให้เกิดอากาศเสียอันสำคัญ และควบคุมแก้ไขได้ยากยิ่ง โดยเฉพาะในกรุงเทพมหานครมีรถยนต์เพิ่มขึ้นทุกปี แม้เก็บภาษีรถยนต์แพงเท่าใดก็ตาม เพราะการคมนาคมกลายเป็นปัจจัยอันสำคัญของมนุษย์
ควันดำของรถที่ใช้น้ำมันเบนซิน สิ่งหลุดออกมามีทั้ง ไอเสีย ก๊าซต่าง ๆ ตลอดจนเขม่าแยกออกมาได้ดังนี้ คือ
ไอเสียประกอบด้วย
คาร์บอนมอนนอกไซด์ (CO) และคาร์บอนไดออกไซด์ ( CO2)
ไฮโดรคาร์บอน (Hydrocarbon)
ไนตริคออกไซด์ (NO2) และไนโตรเจนออกไซด์ (NO4)
พวกอัลดิไฮด์ (Aldehyde)
ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide)
เขม่า ประกอบด้วย
ผงคาร์บอน (Carbon)
สารประกอบของตะกั่ว (Teraelthy Lead)
สารจำพวกฟีนอลส์ (Phenol)
น้ำมันรถยนต์ (Fuel)
สารอินทรีจำพวกไนโตร (Nitro organic)
ยางเหนียว ซึ่งประกอบด้วยโปลี่ซายคลิก อโรเมติก ไฮโดรคาร์บอน (Polycyclic aromatic hydrocarbons) ยางเหนียวเหล่านี้ประกอบด้วย
3,4 เบนโซไพลิน (3-4 Benzopyrene)
ไพเรนซ์ (Pyrence)*
1,2 เบนโซไพริน (1,2 Benzopyrence) +
1,12 เบนโซไพลิน (1,12 Benzopylens) +
แอนทราเซน (Anthracene)+
โคโรนินี่ (Coronene)
1,2 เบนแซนทราเซน (1,2 Benzanthracne)*+
แอนแทนทรีน (Anthanthrene)+
เปอรีลิน (Anthanthere)
4,4 บีมโซทีทรา เพน (4,4 Bemxotetra phene)
3,4,8,9 ไดเบนโซไพริน (3,4,8,9 dibenzopyrene)
ส่วนควันดำของรถที่ใช้น้ำมันดีเซลนั้นประกอบด้วยไอเสียและเขม่า เช่นเดียวกันกับของรถที่ใช้น้ำมันเบนซิน มีส่วนประกอบแตกต่างกันเล็กน้อย
ไอเสียของรถดีเซลประกอบด้วย
· ไอน้ำ (Vapour)
· คาร์บอนมอนนอกไซด์ (CO) และไนโตรเจนไดอ๊อกไซด์ (N2O)
· ไฮโดรคาร์บอน (Hydrocar)
· ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide)
· พวกอัลดิไฮด์ (Aldehyde)
· ออกซิเจน (Oxygen)
· ไฮโดรเจน (Hydrogen)
· ไนโตรเจน (Nitrogrn)
เขม่าของรถดีเซลประกอบด้วย
§ ผงคาร์บอนเป็นจำนวนมาก
§ ยางเหนียว ซึ่งประกอบด้วย โปลี่ซายคลิก อโรเมติก ไฮโดรคาร์บอน (polycyclic aromatic hydrocarbons) คือ
§ 3,4 เบนโซไพริน (Benzopyrene)*
§ แอนทราเซน (Anthracene)+
§ ไพเรนซ์ (Pyrence)*
§ 1,2 เบนแซนทราเซน (1,2 Benzanthracene)*+
§ 1,12 เบนโซเปอรีลิน (1,12 Benzoperylene)*+
§ ฟลูออแรนทีน (Fluoranthene)*
§ 11,12 เบนโซฟลูออแรนทีน (11,12 Benzofluoranthene)*
§ ไดแบนแซนทราซีน (Dibenzanthracene)*
§ เปอรีลิน (Perylene)+
§ แอนทราเทริน (Anthrathrene)+
§ 1,2 เบนโซไพริน (1,2 Benzopyrene phene)*
§ 3,4 เบนโซทีทรา (3,4 Benzotetra phene)
§ ฟลูออเรน (Fluorene)
เครื่องหมาย * แสดงว่า ทำให้เกิดมะเร็ง เครื่องหมาย + แสดงว่า ไม่ทำให้เกิดมะเร็ง เครื่องหมาย *+ แสดงว่า บางตำรา ทำให้เกิดมะเร็ง บางตำรา ไม่ทำให้เกิดมะเร็ง ไม่มีเครื่องหมาย แสดงว่ายังไม่ทราบว่าทำให้เกิดมะเร็งหรือไม่
อันตรายจากก๊าซพิษที่ออกมาจากท่อไอเสียรถยนต์
มีหลายคนสงสัยว่าคนในกรุงเทพ ฯ ได้สูดหายใจเอาก๊าซพิษ ไอเสีย ควันดำ ฝุ่น ละอองของรถยนต์ โรงงานอุตสาหกรรม ฯ เข้าไปทุกวันก็ไม่เห็นมีใครเป็นอันตราย ยังประกอบธุรกิจการงานได้อย่างปรกติสุข ไม่เห็นมีคนล้มดาวดิ้นสิ้นชีพ เพราะก๊าซพิษเลย ดังนั้นสมควรที่จะได้มีการศึกษาเกี่ยวกับก๊าซพิษ แต่ละชนิดแล้วลงความเห็นกันต่อไป
1. ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ (Carbon monoxide) เกิดจากการเผาไหม้ของน้ำมันเชื้อเพลิงในเครื่องยนต์ที่ไม่สมบรูณ์และรถยนต์ปล่อยก๊าซนี้ออกมาทางท่อไอเสีย ก๊าซนี้จะลอยปะปนอยู่ในอากาศมีจำนวนมาก เมื่อมีการจราจรคับคั่งเมื่อสูดหายใจเอาก๊าซนี้เข้าไปในร่างกายแล้ว จะไปแย่งออกซิเจนโดยไปรวมกับเฮโมโกลบิน (Haemogobin) ซึ่งเรียกย่อว่า Hb เป็นสารหนึ่งที่มีอยู่ในเม็ดเลือดแดง กลายเป็นคาร์บอกซีเฮโมลโกลบิน (Carboxy haemoglobin) ปกติร่างกายของคนเราต้องการอ๊อกซิเจนจะไปรวมตัวกับเฮโมโกลบินกลายเป็นอ๊อกซีโมโกลบิน (Oxyhaemoglobin) เขียนย่อ ๆ ว่า HbO2 ในเลือดที่มี HbO2 นี้จะถูกส่งไปยังเนื้อเยื่อต่าง ๆ ทั่วร่างกายในแหล่งที่มี HbO2 ในเนื้อเยื่อจะได้รับอ๊อกซิเจน แต่ถ้าหายใจเอาซีโอเข้าไป ซีโอจะเข้าไปรวมตัวกับเฮโมโกลบิน ได้เร็วกว่าอ๊อกซิเจน 4 เท่าตัว ถ้าปริมาณของก๊าซซีโอน้อย ก็จะทำให้ร่างกายเกิดความสมดุลย์กับโลหิต และเมื่อหายใจออกก็จะขับก๊าซนี้ออกไป ปกติก๊าซนี้มีอยู่ในอากาศ 25 ส่วน ในอากาศล้านส่วน ถ้าหายใจเข้าไปจะมีก๊าซนี้อยู่ในกระแสโลหิต กลายเป็นคาร์บอกซี เฮโมโกลบิน อยู่เพียง 4% แต่ถ้าร่างกายมีไม่ถึง 4% ก็จะพยายามดูดเอาก๊าซนี้เข้าไปให้มีถึง 4% ตัวอย่างเช่น นักสูบบุหรี่ร่างกายจะมีก๊าซนี้อย่างน้อย 4% หรือมากกว่านั้นเพราะในการสูบบุหรี่ก็จะอัดควันบุหรี่เข้าไป จึงทำให้ได้รับก๊าซนี้มากกว่าคนธรรมดา เมื่อร่างกายมีก๊าซนี้ 4% แล้วขับออกเพื่อให้เข้าสู่ภาวะสมดุลย์ที่ระดับ 4% (ถ้าไม่สูบต่อ) คนไม่เคยสูบจะมีซีโอมากแล้วจะทำให้อึดอัดเวียนศีรษะ ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย โลหิตเปลี่ยนรูปแข็งตัวขึ้น ไหลไม่ได้ เซลล์ก็ขาดอ๊อกซิเจน จึงทำให้วิงเวียน อ่อนเพลีย เพราะสมองได้รับออกซิเจนน้อยนั่นเอง ดังนั้นจึงห้ามไม่ให้สูบบุหรี่บนรถเมล์ ในโรงภาพยนต์ จากการสำรวจพบว่า เมื่อเครื่องยนต์เผาไหม้น้ำมันเชื้อเพลิงไป 1 แกลลอน จะมีซีโอประมาณ 3 ปอนด์ หลุดออกมา
ขนาดและอัตราการเกิดพิษ
ความเข้มข้นของอากาศภายนอก
1. ความเข้มข้นของอากาศภายนอกที่มีก๊าซนี้อยู่เสมอ 100 ส่วนในล้าน จะไม่ให้เกิดอาการใด ๆ ระหว่างที่ได้รับนานถึง 8 ชั่วโมง 2. ความเข้มข้นที่ได้รับ 500 ส่วนในล้านส่วน เป็นเวลา 1 ชั่วโมง ทำงานเบา ๆ ไม่มีอาการใด ๆ แต่บางคนมีอาการมึนศีรษะเล็กน้อยหรือหายใจขัดได้
3. ความเข้มข้นขนาดเกิน 1,000 ส่วน ในล้านส่วนทำให้ผู้รับสิ้นสติ ระบบหายใจวาย ถ้าได้รับเกินกว่า 1 ชั่วโมงจะทำให้ถึงแก่ความตาย
ความเข้มข้นของก๊าซนี้ในร่างกาย (Carboxyhaemoglobin)
1. ถ้าในกระแสโลหิตมีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 20 - 30% จะทำให้เกิดอาการไม่สบาย หายใจไม่สะดวก มีอาการปวดศีรษะ 2. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 30 - 50% จะทำให้เกิดอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง จิตใจสับสน วิงเวียนศีรษะ การมองเห็นและการได้ยินเสื่อมลง คลื่นไส้ หงุดหงิด เจ็บหน้าอกและเป็นลม
ความเข้มข้นของก๊าซนี้ในร่างกาย (Carboxyhaemoglobin)
1. ถ้าในกระแสโลหิตมีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 20 - 30% จะทำให้เกิดอาการไม่สบาย หายใจไม่สะดวก มีอาการปวดศีรษะ 2. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 30 - 50% จะทำให้เกิดอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง จิตใจสับสน วิงเวียนศีรษะ การมองเห็นและการได้ยินเสื่อมลง คลื่นไส้ หงุดหงิด เจ็บหน้าอกและเป็นลม
3. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 50 - 60% หรือประมาณ 375 ส่วนในล้าน อาจทำให้หมดความรู้สึกและอาจถึงตายได้ ถ้าได้รับเป็นเวลานาน ๆ
4. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโโกลบิน 80% หรือประมาณ 500 ส่วนในล้าน อาจทำให้ตายได้ในทันทีทันใด
ตามขนาดและอัตราที่กำหนดข้างบนนี้ จะเห็นได้ว่าขนาดสูงซึ่งถ้ามีในบรรยากาศ จะทำให้เกิดอันตรายได้ ดังนั้นจึงมีหลายประเทศกำหนดขนาดและอัตราที่ต่ำกว่า ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของประชาชนเป็นหลัก
รถยนต์ช่วงใดที่ปล่อยก๊าซนี้มากที่สุด มีดังนี้
1. รถยนต์เครื่องดีเซลล์ ช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือรถประจำทาง รถบรรทุก ที่บรรทุกน้ำหนักมากเกินไป 2. รถยนต์เครื่องเบนซินช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุดคือ รถที่อยู่ระหว่างเบาเครื่องจอดติดเครื่องขณะรถติด
ตามขนาดและอัตราที่กำหนดข้างบนนี้ จะเห็นได้ว่าขนาดสูงซึ่งถ้ามีในบรรยากาศ จะทำให้เกิดอันตรายได้ ดังนั้นจึงมีหลายประเทศกำหนดขนาดและอัตราที่ต่ำกว่า ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของประชาชนเป็นหลัก
รถยนต์ช่วงใดที่ปล่อยก๊าซนี้มากที่สุด มีดังนี้
1. รถยนต์เครื่องดีเซลล์ ช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือรถประจำทาง รถบรรทุก ที่บรรทุกน้ำหนักมากเกินไป 2. รถยนต์เครื่องเบนซินช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุดคือ รถที่อยู่ระหว่างเบาเครื่องจอดติดเครื่องขณะรถติด
3. รถยนต์ใช้น้ำมันผสมช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือ สามล้อเครื่อง ขณะบรรทุกหนักและจอดรอสัญญาณไฟ
ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ทำให้สุขภาพของกรุงเทพเสื่อมทรุดลงเพราะจุดที่เกินมาตรฐานมีมากแห่ง เมื่อสูดเข้าไปทุกวัน ๆ ย่อมทำให้เกิดพิษภัย คือรู้สึกปวดศีรษะ จิตใจไม่สบาย อ่อนเพลีย มีอารมณ์ฉุนเฉียว โกรธง่าย ดูคนในกรุงเทพขณะนี้เป็นคนมีสุขภาพบกพร่องเป็นคนยิ้มยากไปเสียแล้ว แม้ว่าก๊าซนี้จะไม่ทำให้คนดับดิ้นขาดใจตายในทันทีทันใดก็ตาม แต่นับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น การถ่ายเทอากาศไม่ดี มีตึกรามบ้านช่องมากขึ้น ทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวก สิ่งเหล่านี้จะเพิ่มอันตรายหากไม่ได้รับวางแผนแก้ไขเสียแต่เนิ่น ๆ
2. สารประกอบของตะกั่ว (Tetraethyl Lead) มีสูตรเคมีคือ Pb(C2H5)4 โดยผู้ผลิตน้ำมันได้เติมสารประกอบของตะกั่วที่มีชื่อภาษาอังกฤษว่า เตตร้าเอทิลเลต (Tetraethyl Lead) ซึ่งเป็นของเหลวใส่ลงไปในน้ำมันเบนซินและน้ำมันเครื่อง (ที่ใช้กับเครื่องยนต์) เพื่อให้มีออกเทนสูง (Octane bumber) สูง วิ่งเร็ว ป้องกันไม่ให้เครื่องยนต์ เกิดการชักกระตุก (Antiknock Additive Substance) แต่เนื่องจากการเผาไหม้ในคอมบิวเรเตอร์ของเครื่องยนต์ ไม่สมบรูณ์จะมีสารประกอบของตะกั่วหลุดออกมา พวกตะกั่วเหล่านี้จะทำให้อากาศสกปรก โดยแผ่กระจายไปในอากาศทั่วบริเวณนั้น ๆ ยิ่งจำนวนรถยนต์ของกรุงเทพมหานครหรือเมืองใหญ่ ๆ มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ สารประกอบของตะกั่วก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเงานตามตัวเช่นกัน ตามสถิติในน้ำมันเบนซินมีสารตะกั่วละลายอยู่ 0.7 กรัมต่อลิตร หลังจากการเผาไหม้ในเครื่องยนต์แล้วตะกั่วประมาณ 0.4 กรัมต่อลิตร จะถูกปล่อยออกมายังสิ่งแวดล้อมทางท่อไอเสียรถยนต์ในปี 2520 ประเทศไทยยังใช้น้ำมันเบนซินประมาณ 1,600 ล้านลิตรต่อปึ หรือ 60% ของจำนวนนี้ เป็นส่วนที่ใช้ในกรุงเทพมหานคร ฉะนั้นจะมีสารตะกั่วประมาณ 38,400 กิโลกรัมต่อปี หรือประมาณ 105.2 กิโลกรัมต่อวัน หลุดออกมาสู่สิ่งแวดล้อม สำหรับสถิติปี 2522 มีการใช้น้ำมันเพิ่มเป็น 13,600 ล้านลิตรต่อปี จะมีตะกั่วหลุดออกมามากมายเท่าใด และตะกั่วเหล่านี้ บางส่วนจะถูกปล่อยออกสู่สิ่งแวดล้อมในกรุงเทพ และบางส่วนจะเจือปนเข้าไปในร่างกายของคนในเมืองหลวงโดยทางลมหายใจ ส่วนที่ไม่ได้เข้าไปสู่ร่างกายของคนก็จะตกลงทับถมบนถนน หนทางและบริเวณต่าง ๆ ฝนก็จะชะเอาตะกั่วส่วนนี้ลงสู่แม่น้ำลำคลอง และเจือปน ซึ่งมีผลต่อระบบสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างยิ่ง อันตรายของตะกั่ว ที่ถูกฝนชะล้างลงสู่แม่น้ำลำคลอง ไหลลงทะเล สัตว์น้ำ เช่นปู ปลา กุ้ง หอย ก็รับเอาสารตะกั่วเข้าไปสะสมในร่างกาย เมื่อคนกินสัตว์น้ำพวกนี้เข้าไปก็ได้รับอันตรายจากพิษของตะกั่วเข้าไปด้วย โดยเฉพาะสัตว์น้ำที่มีตะกั่วสะสมอยู่มาก คือ ปลา และหอยนางรม ที่คนเราชอบรับประทานนั่นเอง พิษของตะกั่วที่เข้าสู่ร่างกายของมนุษย์โดยทางการหายใจ
พิษของสารตะกั่วที่มีต่อสุขภาพที่เห็นได้ชัดเจนมาก คือ นอนไม่ค่อยจะหลับ อารมณ์ไม่แจ่มใส เบื่ออาหาร น้ำหนักตัวลด ท้องผูก อาเจียน ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย เหงือกซีด โลหิตจาง ไตพิการ ทำลายเนื้อเยื่อสมอง ทำให้ปวดศีรษะ ซึ่งเป็นอันตรายต่อสุขภาพของสิ่งมีชีวิตจนถึงตายได้ นอกจากนี้ตะกั่วยังไปสะสมได้ในกระดูก ทั้งนี้เพราะตะกั่วมีลักษณะคล้ายแคลเซี่ยมและสามารถสะสมในเนื้อเยื่ออ่อนโดยเฉพาะในสมอง ไต และอวัยวะอื่น ๆ ได้ด้วย ปกติระดับของตะกั่วในเลือด จะต่ำกว่า 0.08 มิลลิกรัม / 100 ีซ.ซี. ถ้าเกินระดับนี้ถือว่าเป็นอันตราย จากการศึกษาระดับตะกั่วในเลือดของเด็กจำนวน 69 คน ที่อาศัยอยู่ในบริเวณพื้นที่ที่ถมด้วยกากแบตเตอรี่ในเขตตำบลบางครุ 0.15 - 5.40 ส่วน ในล้านส่วน ค่าเฉลี่ย 1.28 ส่วนในล้านส่วน ความเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.20 ส่วนในล้านส่วน เด็กที่มีตะกั่วในเลือดต่ำกว่า 0.5 ส่วนในล้านส่วน มีอยู่ร้อยละ 29 ของจำนวนเด็กทั้งหมดโดยทั่วไปแล้ว เราอาจจะพิจารณาได้ว่าระดับของตะกั่วในเลือดขนาดตั้งแต่ 1.5 ส่วนในล้านส่วน อยู่ในขั้นพื้นฐานแลทางการแพทย์อาจพบอาการที่เกิดจากพิษตะกั่วได้
3. ก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide , SO2) เป็นก๊าซที่มีกลิ่นเหม็น ทำให้ระบบทางเดินหายใจ เช่น จมูก ลำคออักเสบ ระคายเคือง ทั้งนี้เนื่องมาจากในน้ำมันเชื้อเพลิงรถยนต์มีกำมะถันปนอยุ่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีกาซกำมะถันปนอยู่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีก๊าซกำมะถันหลุดออกมาทางท่อไอเสียรถยนตื ดังนั้นโรงกลั่นน้ำมันต้องกำจัดกำมะถันในน้ำมันดิบออกให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ก๊าซนี้มีอันตรายต่อสุขภาพมากกว่า ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ เพราะเป็นตัวนำที่ทำให้เกิดการระคายเคืองต่อระบบหายใจ ทำให้สัตว์เจ็บป่วยด้วยโรคระบบทางเดินหายใจส่วนต้นในอัตราสูง ถ้าสูดเข้าไปเสมอ ๆ ทำให้เกิดหลอดลมอักเสบเรื้อรัง ถ้ามากทำให้ลิ้นไก่สั้นเกิดการเกร็งหดปิดทางเดินหายใจตายทันที สำคัญที่สุดเป็นอันตรายต่อปอดในรายที่คนไข้เป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจอยู่แล้ว จะมีอาการเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้รับซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ขนาด 0.25 ไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตร (ขนาดได้กลิ่นฉุน) บางตำราบอกว่าเป็นสาเหตุหนึ่งของโรคหอบหืด ก๊าซนี้กำหนดไว้เพียง
ที่มา : รวบรวมจาก ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ดร.วิจิตร บุณยะโหตระ ,ชีวิตและสิ่งแวดล้อม
ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ทำให้สุขภาพของกรุงเทพเสื่อมทรุดลงเพราะจุดที่เกินมาตรฐานมีมากแห่ง เมื่อสูดเข้าไปทุกวัน ๆ ย่อมทำให้เกิดพิษภัย คือรู้สึกปวดศีรษะ จิตใจไม่สบาย อ่อนเพลีย มีอารมณ์ฉุนเฉียว โกรธง่าย ดูคนในกรุงเทพขณะนี้เป็นคนมีสุขภาพบกพร่องเป็นคนยิ้มยากไปเสียแล้ว แม้ว่าก๊าซนี้จะไม่ทำให้คนดับดิ้นขาดใจตายในทันทีทันใดก็ตาม แต่นับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น การถ่ายเทอากาศไม่ดี มีตึกรามบ้านช่องมากขึ้น ทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวก สิ่งเหล่านี้จะเพิ่มอันตรายหากไม่ได้รับวางแผนแก้ไขเสียแต่เนิ่น ๆ
2. สารประกอบของตะกั่ว (Tetraethyl Lead) มีสูตรเคมีคือ Pb(C2H5)4 โดยผู้ผลิตน้ำมันได้เติมสารประกอบของตะกั่วที่มีชื่อภาษาอังกฤษว่า เตตร้าเอทิลเลต (Tetraethyl Lead) ซึ่งเป็นของเหลวใส่ลงไปในน้ำมันเบนซินและน้ำมันเครื่อง (ที่ใช้กับเครื่องยนต์) เพื่อให้มีออกเทนสูง (Octane bumber) สูง วิ่งเร็ว ป้องกันไม่ให้เครื่องยนต์ เกิดการชักกระตุก (Antiknock Additive Substance) แต่เนื่องจากการเผาไหม้ในคอมบิวเรเตอร์ของเครื่องยนต์ ไม่สมบรูณ์จะมีสารประกอบของตะกั่วหลุดออกมา พวกตะกั่วเหล่านี้จะทำให้อากาศสกปรก โดยแผ่กระจายไปในอากาศทั่วบริเวณนั้น ๆ ยิ่งจำนวนรถยนต์ของกรุงเทพมหานครหรือเมืองใหญ่ ๆ มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ สารประกอบของตะกั่วก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเงานตามตัวเช่นกัน ตามสถิติในน้ำมันเบนซินมีสารตะกั่วละลายอยู่ 0.7 กรัมต่อลิตร หลังจากการเผาไหม้ในเครื่องยนต์แล้วตะกั่วประมาณ 0.4 กรัมต่อลิตร จะถูกปล่อยออกมายังสิ่งแวดล้อมทางท่อไอเสียรถยนต์ในปี 2520 ประเทศไทยยังใช้น้ำมันเบนซินประมาณ 1,600 ล้านลิตรต่อปึ หรือ 60% ของจำนวนนี้ เป็นส่วนที่ใช้ในกรุงเทพมหานคร ฉะนั้นจะมีสารตะกั่วประมาณ 38,400 กิโลกรัมต่อปี หรือประมาณ 105.2 กิโลกรัมต่อวัน หลุดออกมาสู่สิ่งแวดล้อม สำหรับสถิติปี 2522 มีการใช้น้ำมันเพิ่มเป็น 13,600 ล้านลิตรต่อปี จะมีตะกั่วหลุดออกมามากมายเท่าใด และตะกั่วเหล่านี้ บางส่วนจะถูกปล่อยออกสู่สิ่งแวดล้อมในกรุงเทพ และบางส่วนจะเจือปนเข้าไปในร่างกายของคนในเมืองหลวงโดยทางลมหายใจ ส่วนที่ไม่ได้เข้าไปสู่ร่างกายของคนก็จะตกลงทับถมบนถนน หนทางและบริเวณต่าง ๆ ฝนก็จะชะเอาตะกั่วส่วนนี้ลงสู่แม่น้ำลำคลอง และเจือปน ซึ่งมีผลต่อระบบสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างยิ่ง อันตรายของตะกั่ว ที่ถูกฝนชะล้างลงสู่แม่น้ำลำคลอง ไหลลงทะเล สัตว์น้ำ เช่นปู ปลา กุ้ง หอย ก็รับเอาสารตะกั่วเข้าไปสะสมในร่างกาย เมื่อคนกินสัตว์น้ำพวกนี้เข้าไปก็ได้รับอันตรายจากพิษของตะกั่วเข้าไปด้วย โดยเฉพาะสัตว์น้ำที่มีตะกั่วสะสมอยู่มาก คือ ปลา และหอยนางรม ที่คนเราชอบรับประทานนั่นเอง พิษของตะกั่วที่เข้าสู่ร่างกายของมนุษย์โดยทางการหายใจ
พิษของสารตะกั่วที่มีต่อสุขภาพที่เห็นได้ชัดเจนมาก คือ นอนไม่ค่อยจะหลับ อารมณ์ไม่แจ่มใส เบื่ออาหาร น้ำหนักตัวลด ท้องผูก อาเจียน ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย เหงือกซีด โลหิตจาง ไตพิการ ทำลายเนื้อเยื่อสมอง ทำให้ปวดศีรษะ ซึ่งเป็นอันตรายต่อสุขภาพของสิ่งมีชีวิตจนถึงตายได้ นอกจากนี้ตะกั่วยังไปสะสมได้ในกระดูก ทั้งนี้เพราะตะกั่วมีลักษณะคล้ายแคลเซี่ยมและสามารถสะสมในเนื้อเยื่ออ่อนโดยเฉพาะในสมอง ไต และอวัยวะอื่น ๆ ได้ด้วย ปกติระดับของตะกั่วในเลือด จะต่ำกว่า 0.08 มิลลิกรัม / 100 ีซ.ซี. ถ้าเกินระดับนี้ถือว่าเป็นอันตราย จากการศึกษาระดับตะกั่วในเลือดของเด็กจำนวน 69 คน ที่อาศัยอยู่ในบริเวณพื้นที่ที่ถมด้วยกากแบตเตอรี่ในเขตตำบลบางครุ 0.15 - 5.40 ส่วน ในล้านส่วน ค่าเฉลี่ย 1.28 ส่วนในล้านส่วน ความเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.20 ส่วนในล้านส่วน เด็กที่มีตะกั่วในเลือดต่ำกว่า 0.5 ส่วนในล้านส่วน มีอยู่ร้อยละ 29 ของจำนวนเด็กทั้งหมดโดยทั่วไปแล้ว เราอาจจะพิจารณาได้ว่าระดับของตะกั่วในเลือดขนาดตั้งแต่ 1.5 ส่วนในล้านส่วน อยู่ในขั้นพื้นฐานแลทางการแพทย์อาจพบอาการที่เกิดจากพิษตะกั่วได้
3. ก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide , SO2) เป็นก๊าซที่มีกลิ่นเหม็น ทำให้ระบบทางเดินหายใจ เช่น จมูก ลำคออักเสบ ระคายเคือง ทั้งนี้เนื่องมาจากในน้ำมันเชื้อเพลิงรถยนต์มีกำมะถันปนอยุ่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีกาซกำมะถันปนอยู่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีก๊าซกำมะถันหลุดออกมาทางท่อไอเสียรถยนตื ดังนั้นโรงกลั่นน้ำมันต้องกำจัดกำมะถันในน้ำมันดิบออกให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ก๊าซนี้มีอันตรายต่อสุขภาพมากกว่า ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ เพราะเป็นตัวนำที่ทำให้เกิดการระคายเคืองต่อระบบหายใจ ทำให้สัตว์เจ็บป่วยด้วยโรคระบบทางเดินหายใจส่วนต้นในอัตราสูง ถ้าสูดเข้าไปเสมอ ๆ ทำให้เกิดหลอดลมอักเสบเรื้อรัง ถ้ามากทำให้ลิ้นไก่สั้นเกิดการเกร็งหดปิดทางเดินหายใจตายทันที สำคัญที่สุดเป็นอันตรายต่อปอดในรายที่คนไข้เป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจอยู่แล้ว จะมีอาการเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้รับซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ขนาด 0.25 ไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตร (ขนาดได้กลิ่นฉุน) บางตำราบอกว่าเป็นสาเหตุหนึ่งของโรคหอบหืด ก๊าซนี้กำหนดไว้เพียง
ที่มา : รวบรวมจาก ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ดร.วิจิตร บุณยะโหตระ ,ชีวิตและสิ่งแวดล้อม
มลภาวะจากท่อไอเสียรถ
ยวดยานพาหนะต่าง ๆ ที่แล่นไปด้วยพลังงานการเผาไหม้ของน้ำมันเบนซิน (Benzine = C6H6) น้ำมันดีเซลในเครื่องยนต์ เช่น รถยนต์ เครื่องบิน รถมอเตอร์ไซด์ รถสามล้อเครื่อง เรือ จะปล่อยสารพิษ ไอควัน ก๊าซต่าง ๆ หลายชนิดออกมาทางท่อไอเสีย สู่อากาศในอัตราสูงเป็นอันดับหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง รถยนต์ เป็นแหล่งที่ก่อให้เกิดอากาศเสียอันสำคัญ และควบคุมแก้ไขได้ยากยิ่ง โดยเฉพาะในกรุงเทพมหานครมีรถยนต์เพิ่มขึ้นทุกปี แม้เก็บภาษีรถยนต์แพงเท่าใดก็ตาม เพราะการคมนาคมกลายเป็นปัจจัยอันสำคัญของมนุษย์
ควันดำของรถที่ใช้น้ำมันเบนซิน สิ่งหลุดออกมามีทั้ง ไอเสีย ก๊าซต่าง ๆ ตลอดจนเขม่าแยกออกมาได้ดังนี้ คือ
ไอเสียประกอบด้วย
คาร์บอนมอนนอกไซด์ (CO) และคาร์บอนไดออกไซด์ ( CO2)
ไฮโดรคาร์บอน (Hydrocarbon)
ไนตริคออกไซด์ (NO2) และไนโตรเจนออกไซด์ (NO4)
พวกอัลดิไฮด์ (Aldehyde)
ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide)
เขม่า ประกอบด้วย
ผงคาร์บอน (Carbon)
สารประกอบของตะกั่ว (Teraelthy Lead)
สารจำพวกฟีนอลส์ (Phenol)
น้ำมันรถยนต์ (Fuel)
สารอินทรีจำพวกไนโตร (Nitro organic)
ยางเหนียว ซึ่งประกอบด้วยโปลี่ซายคลิก อโรเมติก ไฮโดรคาร์บอน (Polycyclic aromatic hydrocarbons) ยางเหนียวเหล่านี้ประกอบด้วย
3,4 เบนโซไพลิน (3-4 Benzopyrene)
ไพเรนซ์ (Pyrence)*
1,2 เบนโซไพริน (1,2 Benzopyrence) +
1,12 เบนโซไพลิน (1,12 Benzopylens) +
แอนทราเซน (Anthracene)+
โคโรนินี่ (Coronene)
1,2 เบนแซนทราเซน (1,2 Benzanthracne)*+
แอนแทนทรีน (Anthanthrene)+
เปอรีลิน (Anthanthere)
4,4 บีมโซทีทรา เพน (4,4 Bemxotetra phene)
3,4,8,9 ไดเบนโซไพริน (3,4,8,9 dibenzopyrene)
ส่วนควันดำของรถที่ใช้น้ำมันดีเซลนั้นประกอบด้วยไอเสียและเขม่า เช่นเดียวกันกับของรถที่ใช้น้ำมันเบนซิน มีส่วนประกอบแตกต่างกันเล็กน้อย
ไอเสียของรถดีเซลประกอบด้วย
· ไอน้ำ (Vapour)
· คาร์บอนมอนนอกไซด์ (CO) และไนโตรเจนไดอ๊อกไซด์ (N2O)
· ไฮโดรคาร์บอน (Hydrocar)
· ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide)
· พวกอัลดิไฮด์ (Aldehyde)
· ออกซิเจน (Oxygen)
· ไฮโดรเจน (Hydrogen)
· ไนโตรเจน (Nitrogrn)
เขม่าของรถดีเซลประกอบด้วย
§ ผงคาร์บอนเป็นจำนวนมาก
§ ยางเหนียว ซึ่งประกอบด้วย โปลี่ซายคลิก อโรเมติก ไฮโดรคาร์บอน (polycyclic aromatic hydrocarbons) คือ
§ 3,4 เบนโซไพริน (Benzopyrene)*
§ แอนทราเซน (Anthracene)+
§ ไพเรนซ์ (Pyrence)*
§ 1,2 เบนแซนทราเซน (1,2 Benzanthracene)*+
§ 1,12 เบนโซเปอรีลิน (1,12 Benzoperylene)*+
§ ฟลูออแรนทีน (Fluoranthene)*
§ 11,12 เบนโซฟลูออแรนทีน (11,12 Benzofluoranthene)*
§ ไดแบนแซนทราซีน (Dibenzanthracene)*
§ เปอรีลิน (Perylene)+
§ แอนทราเทริน (Anthrathrene)+
§ 1,2 เบนโซไพริน (1,2 Benzopyrene phene)*
§ 3,4 เบนโซทีทรา (3,4 Benzotetra phene)
§ ฟลูออเรน (Fluorene)
เครื่องหมาย * แสดงว่า ทำให้เกิดมะเร็ง เครื่องหมาย + แสดงว่า ไม่ทำให้เกิดมะเร็ง เครื่องหมาย *+ แสดงว่า บางตำรา ทำให้เกิดมะเร็ง บางตำรา ไม่ทำให้เกิดมะเร็ง ไม่มีเครื่องหมาย แสดงว่ายังไม่ทราบว่าทำให้เกิดมะเร็งหรือไม่
อันตรายจากก๊าซพิษที่ออกมาจากท่อไอเสียรถยนต์
มีหลายคนสงสัยว่าคนในกรุงเทพ ฯ ได้สูดหายใจเอาก๊าซพิษ ไอเสีย ควันดำ ฝุ่น ละอองของรถยนต์ โรงงานอุตสาหกรรม ฯ เข้าไปทุกวันก็ไม่เห็นมีใครเป็นอันตราย ยังประกอบธุรกิจการงานได้อย่างปรกติสุข ไม่เห็นมีคนล้มดาวดิ้นสิ้นชีพ เพราะก๊าซพิษเลย ดังนั้นสมควรที่จะได้มีการศึกษาเกี่ยวกับก๊าซพิษ แต่ละชนิดแล้วลงความเห็นกันต่อไป
1. ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ (Carbon monoxide) เกิดจากการเผาไหม้ของน้ำมันเชื้อเพลิงในเครื่องยนต์ที่ไม่สมบรูณ์และรถยนต์ปล่อยก๊าซนี้ออกมาทางท่อไอเสีย ก๊าซนี้จะลอยปะปนอยู่ในอากาศมีจำนวนมาก เมื่อมีการจราจรคับคั่งเมื่อสูดหายใจเอาก๊าซนี้เข้าไปในร่างกายแล้ว จะไปแย่งออกซิเจนโดยไปรวมกับเฮโมโกลบิน (Haemogobin) ซึ่งเรียกย่อว่า Hb เป็นสารหนึ่งที่มีอยู่ในเม็ดเลือดแดง กลายเป็นคาร์บอกซีเฮโมลโกลบิน (Carboxy haemoglobin) ปกติร่างกายของคนเราต้องการอ๊อกซิเจนจะไปรวมตัวกับเฮโมโกลบินกลายเป็นอ๊อกซีโมโกลบิน (Oxyhaemoglobin) เขียนย่อ ๆ ว่า HbO2 ในเลือดที่มี HbO2 นี้จะถูกส่งไปยังเนื้อเยื่อต่าง ๆ ทั่วร่างกายในแหล่งที่มี HbO2 ในเนื้อเยื่อจะได้รับอ๊อกซิเจน แต่ถ้าหายใจเอาซีโอเข้าไป ซีโอจะเข้าไปรวมตัวกับเฮโมโกลบิน ได้เร็วกว่าอ๊อกซิเจน 4 เท่าตัว ถ้าปริมาณของก๊าซซีโอน้อย ก็จะทำให้ร่างกายเกิดความสมดุลย์กับโลหิต และเมื่อหายใจออกก็จะขับก๊าซนี้ออกไป ปกติก๊าซนี้มีอยู่ในอากาศ 25 ส่วน ในอากาศล้านส่วน ถ้าหายใจเข้าไปจะมีก๊าซนี้อยู่ในกระแสโลหิต กลายเป็นคาร์บอกซี เฮโมโกลบิน อยู่เพียง 4% แต่ถ้าร่างกายมีไม่ถึง 4% ก็จะพยายามดูดเอาก๊าซนี้เข้าไปให้มีถึง 4% ตัวอย่างเช่น นักสูบบุหรี่ร่างกายจะมีก๊าซนี้อย่างน้อย 4% หรือมากกว่านั้นเพราะในการสูบบุหรี่ก็จะอัดควันบุหรี่เข้าไป จึงทำให้ได้รับก๊าซนี้มากกว่าคนธรรมดา เมื่อร่างกายมีก๊าซนี้ 4% แล้วขับออกเพื่อให้เข้าสู่ภาวะสมดุลย์ที่ระดับ 4% (ถ้าไม่สูบต่อ) คนไม่เคยสูบจะมีซีโอมากแล้วจะทำให้อึดอัดเวียนศีรษะ ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย โลหิตเปลี่ยนรูปแข็งตัวขึ้น ไหลไม่ได้ เซลล์ก็ขาดอ๊อกซิเจน จึงทำให้วิงเวียน อ่อนเพลีย เพราะสมองได้รับออกซิเจนน้อยนั่นเอง ดังนั้นจึงห้ามไม่ให้สูบบุหรี่บนรถเมล์ ในโรงภาพยนต์ จากการสำรวจพบว่า เมื่อเครื่องยนต์เผาไหม้น้ำมันเชื้อเพลิงไป 1 แกลลอน จะมีซีโอประมาณ 3 ปอนด์ หลุดออกมา
ขนาดและอัตราการเกิดพิษ
ความเข้มข้นของอากาศภายนอก
1. ความเข้มข้นของอากาศภายนอกที่มีก๊าซนี้อยู่เสมอ 100 ส่วนในล้าน จะไม่ให้เกิดอาการใด ๆ ระหว่างที่ได้รับนานถึง 8 ชั่วโมง 2. ความเข้มข้นที่ได้รับ 500 ส่วนในล้านส่วน เป็นเวลา 1 ชั่วโมง ทำงานเบา ๆ ไม่มีอาการใด ๆ แต่บางคนมีอาการมึนศีรษะเล็กน้อยหรือหายใจขัดได้
3. ความเข้มข้นขนาดเกิน 1,000 ส่วน ในล้านส่วนทำให้ผู้รับสิ้นสติ ระบบหายใจวาย ถ้าได้รับเกินกว่า 1 ชั่วโมงจะทำให้ถึงแก่ความตาย
ความเข้มข้นของก๊าซนี้ในร่างกาย (Carboxyhaemoglobin)
1. ถ้าในกระแสโลหิตมีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 20 - 30% จะทำให้เกิดอาการไม่สบาย หายใจไม่สะดวก มีอาการปวดศีรษะ 2. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 30 - 50% จะทำให้เกิดอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง จิตใจสับสน วิงเวียนศีรษะ การมองเห็นและการได้ยินเสื่อมลง คลื่นไส้ หงุดหงิด เจ็บหน้าอกและเป็นลม
ความเข้มข้นของก๊าซนี้ในร่างกาย (Carboxyhaemoglobin)
1. ถ้าในกระแสโลหิตมีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 20 - 30% จะทำให้เกิดอาการไม่สบาย หายใจไม่สะดวก มีอาการปวดศีรษะ 2. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 30 - 50% จะทำให้เกิดอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง จิตใจสับสน วิงเวียนศีรษะ การมองเห็นและการได้ยินเสื่อมลง คลื่นไส้ หงุดหงิด เจ็บหน้าอกและเป็นลม
3. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 50 - 60% หรือประมาณ 375 ส่วนในล้าน อาจทำให้หมดความรู้สึกและอาจถึงตายได้ ถ้าได้รับเป็นเวลานาน ๆ
4. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโโกลบิน 80% หรือประมาณ 500 ส่วนในล้าน อาจทำให้ตายได้ในทันทีทันใด
ตามขนาดและอัตราที่กำหนดข้างบนนี้ จะเห็นได้ว่าขนาดสูงซึ่งถ้ามีในบรรยากาศ จะทำให้เกิดอันตรายได้ ดังนั้นจึงมีหลายประเทศกำหนดขนาดและอัตราที่ต่ำกว่า ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของประชาชนเป็นหลัก
รถยนต์ช่วงใดที่ปล่อยก๊าซนี้มากที่สุด มีดังนี้
1. รถยนต์เครื่องดีเซลล์ ช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือรถประจำทาง รถบรรทุก ที่บรรทุกน้ำหนักมากเกินไป 2. รถยนต์เครื่องเบนซินช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุดคือ รถที่อยู่ระหว่างเบาเครื่องจอดติดเครื่องขณะรติด
ตามขนาดและอัตราที่กำหนดข้างบนนี้ จะเห็นได้ว่าขนาดสูงซึ่งถ้ามีในบรรยากาศ จะทำให้เกิดอันตรายได้ ดังนั้นจึงมีหลายประเทศกำหนดขนาดและอัตราที่ต่ำกว่า ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของประชาชนเป็นหลัก
รถยนต์ช่วงใดที่ปล่อยก๊าซนี้มากที่สุด มีดังนี้
1. รถยนต์เครื่องดีเซลล์ ช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือรถประจำทาง รถบรรทุก ที่บรรทุกน้ำหนักมากเกินไป 2. รถยนต์เครื่องเบนซินช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุดคือ รถที่อยู่ระหว่างเบาเครื่องจอดติดเครื่องขณะรติด
3. รถยนต์ใช้น้ำมันผสมช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือ สามล้อเครื่อง ขณะบรรทุกหนักและจอดรอสัญญาณไฟ
ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ทำให้สุขภาพของกรุงเทพเสื่อมทรุดลงเพราะจุดที่เกินมาตรฐานมีมากแห่ง เมื่อสูดเข้าไปทุกวัน ๆ ย่อมทำให้เกิดพิษภัย คือรู้สึกปวดศีรษะ จิตใจไม่สบาย อ่อนเพลีย มีอารมณ์ฉุนเฉียว โกรธง่าย ดูคนในกรุงเทพขณะนี้เป็นคนมีสุขภาพบกพร่องเป็นคนยิ้มยากไปเสียแล้ว แม้ว่าก๊าซนี้จะไม่ทำให้คนดับดิ้นขาดใจตายในทันทีทันใดก็ตาม แต่นับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น การถ่ายเทอากาศไม่ดี มีตึกรามบ้านช่องมากขึ้น ทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวก สิ่งเหล่านี้จะเพิ่มอันตรายหากไม่ได้รับวางแผนแก้ไขเสียแต่เนิ่น ๆ
2. สารประกอบของตะกั่ว (Tetraethyl Lead) มีสูตรเคมีคือ Pb(C2H5)4 โดยผู้ผลิตน้ำมันได้เติมสารประกอบของตะกั่วที่มีชื่อภาษาอังกฤษว่า เตตร้าเอทิลเลต (Tetraethyl Lead) ซึ่งเป็นของเหลวใส่ลงไปในน้ำมันเบนซินและน้ำมันเครื่อง (ที่ใช้กับเครื่องยนต์) เพื่อให้มีออกเทนสูง (Octane bumber) สูง วิ่งเร็ว ป้องกันไม่ให้เครื่องยนต์ เกิดการชักกระตุก (Antiknock Additive Substance) แต่เนื่องจากการเผาไหม้ในคอมบิวเรเตอร์ของเครื่องยนต์ ไม่สมบรูณ์จะมีสารประกอบของตะกั่วหลุดออกมา พวกตะกั่วเหล่านี้จะทำให้อากาศสกปรก โดยแผ่กระจายไปในอากาศทั่วบริเวณนั้น ๆ ยิ่งจำนวนรถยนต์ของกรุงเทพมหานครหรือเมืองใหญ่ ๆ มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ สารประกอบของตะกั่วก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเงานตามตัวเช่นกัน ตามสถิติในน้ำมันเบนซินมีสารตะกั่วละลายอยู่ 0.7 กรัมต่อลิตร หลังจากการเผาไหม้ในเครื่องยนต์แล้วตะกั่วประมาณ 0.4 กรัมต่อลิตร จะถูกปล่อยออกมายังสิ่งแวดล้อมทางท่อไอเสียรถยนต์ในปี 2520 ประเทศไทยยังใช้น้ำมันเบนซินประมาณ 1,600 ล้านลิตรต่อปึ หรือ 60% ของจำนวนนี้ เป็นส่วนที่ใช้ในกรุงเทพมหานคร ฉะนั้นจะมีสารตะกั่วประมาณ 38,400 กิโลกรัมต่อปี หรือประมาณ 105.2 กิโลกรัมต่อวัน หลุดออกมาสู่สิ่งแวดล้อม สำหรับสถิติปี 2522 มีการใช้น้ำมันเพิ่มเป็น 13,600 ล้านลิตรต่อปี จะมีตะกั่วหลุดออกมามากมายเท่าใด และตะกั่วเหล่านี้ บางส่วนจะถูกปล่อยออกสู่สิ่งแวดล้อมในกรุงเทพ และบางส่วนจะเจือปนเข้าไปในร่างกายของคนในเมืองหลวงโดยทางลมหายใจ ส่วนที่ไม่ได้เข้าไปสู่ร่างกายของคนก็จะตกลงทับถมบนถนน หนทางและบริเวณต่าง ๆ ฝนก็จะชะเอาตะกั่วส่วนนี้ลงสู่แม่น้ำลำคลอง และเจือปน ซึ่งมีผลต่อระบบสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างยิ่ง อันตรายของตะกั่ว ที่ถูกฝนชะล้างลงสู่แม่น้ำลำคลอง ไหลลงทะเล สัตว์น้ำ เช่นปู ปลา กุ้ง หอย ก็รับเอาสารตะกั่วเข้าไปสะสมในร่างกาย เมื่อคนกินสัตว์น้ำพวกนี้เข้าไปก็ได้รับอันตรายจากพิษของตะกั่วเข้าไปด้วย โดยเฉพาะสัตว์น้ำที่มีตะกั่วสะสมอยู่มาก คือ ปลา และหอยนางรม ที่คนเราชอบรับประทานนั่นเอง พิษของตะกั่วที่เข้าสู่ร่างกายของมนุษย์โดยทางการหายใจ
พิษของสารตะกั่วที่มีต่อสุขภาพที่เห็นได้ชัดเจนมาก คือ นอนไม่ค่อยจะหลับ อารมณ์ไม่แจ่มใส เบื่ออาหาร น้ำหนักตัวลด ท้องผูก อาเจียน ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย เหงือกซีด โลหิตจาง ไตพิการ ทำลายเนื้อเยื่อสมอง ทำให้ปวดศีรษะ ซึ่งเป็นอันตรายต่อสุขภาพของสิ่งมีชีวิตจนถึงตายได้ นอกจากนี้ตะกั่วยังไปสะสมได้ในกระดูก ทั้งนี้เพราะตะกั่วมีลักษณะคล้ายแคลเซี่ยมและสามารถสะสมในเนื้อเยื่ออ่อนโดยเฉพาะในสมอง ไต และอวัยวะอื่น ๆ ได้ด้วย ปกติระดับของตะกั่วในเลือด จะต่ำกว่า 0.08 มิลลิกรัม / 100 ีซ.ซี. ถ้าเกินระดับนี้ถือว่าเป็นอันตราย จากการศึกษาระดับตะกั่วในเลือดของเด็กจำนวน 69 คน ที่อาศัยอยู่ในบริเวณพื้นที่ที่ถมด้วยกากแบตเตอรี่ในเขตตำบลบางครุ 0.15 - 5.40 ส่วน ในล้านส่วน ค่าเฉลี่ย 1.28 ส่วนในล้านส่วน ความเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.20 ส่วนในล้านส่วน เด็กที่มีตะกั่วในเลือดต่ำกว่า 0.5 ส่วนในล้านส่วน มีอยู่ร้อยละ 29 ของจำนวนเด็กทั้งหมดโดยทั่วไปแล้ว เราอาจจะพิจารณาได้ว่าระดับของตะกั่วในเลือดขนาดตั้งแต่ 1.5 ส่วนในล้านส่วน อยู่ในขั้นพื้นฐานแลทางการแพทย์อาจพบอาการที่เกิดจากพิษตะกั่วได้
3. ก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide , SO2) เป็นก๊าซที่มีกลิ่นเหม็น ทำให้ระบบทางเดินหายใจ เช่น จมูก ลำคออักเสบ ระคายเคือง ทั้งนี้เนื่องมาจากในน้ำมันเชื้อเพลิงรถยนต์มีกำมะถันปนอยุ่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีกาซกำมะถันปนอยู่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีก๊าซกำมะถันหลุดออกมาทางท่อไอเสียรถยนตื ดังนั้นโรงกลั่นน้ำมันต้องกำจัดกำมะถันในน้ำมันดิบออกให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ก๊าซนี้มีอันตรายต่อสุขภาพมากกว่า ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ เพราะเป็นตัวนำที่ทำให้เกิดการระคายเคืองต่อระบบหายใจ ทำให้สัตว์เจ็บป่วยด้วยโรคระบบทางเดินหายใจส่วนต้นในอัตราสูง ถ้าสูดเข้าไปเสมอ ๆ ทำให้เกิดหลอดลมอักเสบเรื้อรัง ถ้ามากทำให้ลิ้นไก่สั้นเกิดการเกร็งหดปิดทางเดินหายใจตายทันที สำคัญที่สุดเป็นอันตรายต่อปอดในรายที่คนไข้เป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจอยู่แล้ว จะมีอาการเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้รับซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ขนาด 0.25 ไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตร (ขนาดได้กลิ่นฉุน) บางตำราบอกว่าเป็นสาเหตุหนึ่งของโรคหอบหืด ก๊าซนี้กำหนดไว้เพียง
ที่มา : รวบรวมจาก ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ดร.วิจิตร บุณยะโหตระ ,ชีวิตและสิ่งแวดล้อม
ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ทำให้สุขภาพของกรุงเทพเสื่อมทรุดลงเพราะจุดที่เกินมาตรฐานมีมากแห่ง เมื่อสูดเข้าไปทุกวัน ๆ ย่อมทำให้เกิดพิษภัย คือรู้สึกปวดศีรษะ จิตใจไม่สบาย อ่อนเพลีย มีอารมณ์ฉุนเฉียว โกรธง่าย ดูคนในกรุงเทพขณะนี้เป็นคนมีสุขภาพบกพร่องเป็นคนยิ้มยากไปเสียแล้ว แม้ว่าก๊าซนี้จะไม่ทำให้คนดับดิ้นขาดใจตายในทันทีทันใดก็ตาม แต่นับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น การถ่ายเทอากาศไม่ดี มีตึกรามบ้านช่องมากขึ้น ทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวก สิ่งเหล่านี้จะเพิ่มอันตรายหากไม่ได้รับวางแผนแก้ไขเสียแต่เนิ่น ๆ
2. สารประกอบของตะกั่ว (Tetraethyl Lead) มีสูตรเคมีคือ Pb(C2H5)4 โดยผู้ผลิตน้ำมันได้เติมสารประกอบของตะกั่วที่มีชื่อภาษาอังกฤษว่า เตตร้าเอทิลเลต (Tetraethyl Lead) ซึ่งเป็นของเหลวใส่ลงไปในน้ำมันเบนซินและน้ำมันเครื่อง (ที่ใช้กับเครื่องยนต์) เพื่อให้มีออกเทนสูง (Octane bumber) สูง วิ่งเร็ว ป้องกันไม่ให้เครื่องยนต์ เกิดการชักกระตุก (Antiknock Additive Substance) แต่เนื่องจากการเผาไหม้ในคอมบิวเรเตอร์ของเครื่องยนต์ ไม่สมบรูณ์จะมีสารประกอบของตะกั่วหลุดออกมา พวกตะกั่วเหล่านี้จะทำให้อากาศสกปรก โดยแผ่กระจายไปในอากาศทั่วบริเวณนั้น ๆ ยิ่งจำนวนรถยนต์ของกรุงเทพมหานครหรือเมืองใหญ่ ๆ มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ สารประกอบของตะกั่วก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเงานตามตัวเช่นกัน ตามสถิติในน้ำมันเบนซินมีสารตะกั่วละลายอยู่ 0.7 กรัมต่อลิตร หลังจากการเผาไหม้ในเครื่องยนต์แล้วตะกั่วประมาณ 0.4 กรัมต่อลิตร จะถูกปล่อยออกมายังสิ่งแวดล้อมทางท่อไอเสียรถยนต์ในปี 2520 ประเทศไทยยังใช้น้ำมันเบนซินประมาณ 1,600 ล้านลิตรต่อปึ หรือ 60% ของจำนวนนี้ เป็นส่วนที่ใช้ในกรุงเทพมหานคร ฉะนั้นจะมีสารตะกั่วประมาณ 38,400 กิโลกรัมต่อปี หรือประมาณ 105.2 กิโลกรัมต่อวัน หลุดออกมาสู่สิ่งแวดล้อม สำหรับสถิติปี 2522 มีการใช้น้ำมันเพิ่มเป็น 13,600 ล้านลิตรต่อปี จะมีตะกั่วหลุดออกมามากมายเท่าใด และตะกั่วเหล่านี้ บางส่วนจะถูกปล่อยออกสู่สิ่งแวดล้อมในกรุงเทพ และบางส่วนจะเจือปนเข้าไปในร่างกายของคนในเมืองหลวงโดยทางลมหายใจ ส่วนที่ไม่ได้เข้าไปสู่ร่างกายของคนก็จะตกลงทับถมบนถนน หนทางและบริเวณต่าง ๆ ฝนก็จะชะเอาตะกั่วส่วนนี้ลงสู่แม่น้ำลำคลอง และเจือปน ซึ่งมีผลต่อระบบสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างยิ่ง อันตรายของตะกั่ว ที่ถูกฝนชะล้างลงสู่แม่น้ำลำคลอง ไหลลงทะเล สัตว์น้ำ เช่นปู ปลา กุ้ง หอย ก็รับเอาสารตะกั่วเข้าไปสะสมในร่างกาย เมื่อคนกินสัตว์น้ำพวกนี้เข้าไปก็ได้รับอันตรายจากพิษของตะกั่วเข้าไปด้วย โดยเฉพาะสัตว์น้ำที่มีตะกั่วสะสมอยู่มาก คือ ปลา และหอยนางรม ที่คนเราชอบรับประทานนั่นเอง พิษของตะกั่วที่เข้าสู่ร่างกายของมนุษย์โดยทางการหายใจ
พิษของสารตะกั่วที่มีต่อสุขภาพที่เห็นได้ชัดเจนมาก คือ นอนไม่ค่อยจะหลับ อารมณ์ไม่แจ่มใส เบื่ออาหาร น้ำหนักตัวลด ท้องผูก อาเจียน ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย เหงือกซีด โลหิตจาง ไตพิการ ทำลายเนื้อเยื่อสมอง ทำให้ปวดศีรษะ ซึ่งเป็นอันตรายต่อสุขภาพของสิ่งมีชีวิตจนถึงตายได้ นอกจากนี้ตะกั่วยังไปสะสมได้ในกระดูก ทั้งนี้เพราะตะกั่วมีลักษณะคล้ายแคลเซี่ยมและสามารถสะสมในเนื้อเยื่ออ่อนโดยเฉพาะในสมอง ไต และอวัยวะอื่น ๆ ได้ด้วย ปกติระดับของตะกั่วในเลือด จะต่ำกว่า 0.08 มิลลิกรัม / 100 ีซ.ซี. ถ้าเกินระดับนี้ถือว่าเป็นอันตราย จากการศึกษาระดับตะกั่วในเลือดของเด็กจำนวน 69 คน ที่อาศัยอยู่ในบริเวณพื้นที่ที่ถมด้วยกากแบตเตอรี่ในเขตตำบลบางครุ 0.15 - 5.40 ส่วน ในล้านส่วน ค่าเฉลี่ย 1.28 ส่วนในล้านส่วน ความเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.20 ส่วนในล้านส่วน เด็กที่มีตะกั่วในเลือดต่ำกว่า 0.5 ส่วนในล้านส่วน มีอยู่ร้อยละ 29 ของจำนวนเด็กทั้งหมดโดยทั่วไปแล้ว เราอาจจะพิจารณาได้ว่าระดับของตะกั่วในเลือดขนาดตั้งแต่ 1.5 ส่วนในล้านส่วน อยู่ในขั้นพื้นฐานแลทางการแพทย์อาจพบอาการที่เกิดจากพิษตะกั่วได้
3. ก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide , SO2) เป็นก๊าซที่มีกลิ่นเหม็น ทำให้ระบบทางเดินหายใจ เช่น จมูก ลำคออักเสบ ระคายเคือง ทั้งนี้เนื่องมาจากในน้ำมันเชื้อเพลิงรถยนต์มีกำมะถันปนอยุ่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีกาซกำมะถันปนอยู่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีก๊าซกำมะถันหลุดออกมาทางท่อไอเสียรถยนตื ดังนั้นโรงกลั่นน้ำมันต้องกำจัดกำมะถันในน้ำมันดิบออกให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ก๊าซนี้มีอันตรายต่อสุขภาพมากกว่า ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ เพราะเป็นตัวนำที่ทำให้เกิดการระคายเคืองต่อระบบหายใจ ทำให้สัตว์เจ็บป่วยด้วยโรคระบบทางเดินหายใจส่วนต้นในอัตราสูง ถ้าสูดเข้าไปเสมอ ๆ ทำให้เกิดหลอดลมอักเสบเรื้อรัง ถ้ามากทำให้ลิ้นไก่สั้นเกิดการเกร็งหดปิดทางเดินหายใจตายทันที สำคัญที่สุดเป็นอันตรายต่อปอดในรายที่คนไข้เป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจอยู่แล้ว จะมีอาการเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้รับซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ขนาด 0.25 ไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตร (ขนาดได้กลิ่นฉุน) บางตำราบอกว่าเป็นสาเหตุหนึ่งของโรคหอบหืด ก๊าซนี้กำหนดไว้เพียง
ที่มา : รวบรวมจาก ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ดร.วิจิตร บุณยะโหตระ ,ชีวิตและสิ่งแวดล้อม
มลภาวะจากท่อไอเสียรถ
ยวดยานพาหนะต่าง ๆ ที่แล่นไปด้วยพลังงานการเผาไหม้ของน้ำมันเบนซิน (Benzine = C6H6) น้ำมันดีเซลในเครื่องยนต์ เช่น รถยนต์ เครื่องบิน รถมอเตอร์ไซด์ รถสามล้อเครื่อง เรือ จะปล่อยสารพิษ ไอควัน ก๊าซต่าง ๆ หลายชนิดออกมาทางท่อไอเสีย สู่อากาศในอัตราสูงเป็นอันดับหนึ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่ง รถยนต์ เป็นแหล่งที่ก่อให้เกิดอากาศเสียอันสำคัญ และควบคุมแก้ไขได้ยากยิ่ง โดยเฉพาะในกรุงเทพมหานครมีรถยนต์เพิ่มขึ้นทุกปี แม้เก็บภาษีรถยนต์แพงเท่าใดก็ตาม เพราะการคมนาคมกลายเป็นปัจจัยอันสำคัญของมนุษย์
ควันดำของรถที่ใช้น้ำมันเบนซิน สิ่งหลุดออกมามีทั้ง ไอเสีย ก๊าซต่าง ๆ ตลอดจนเขม่าแยกออกมาได้ดังนี้ คือ
ไอเสียประกอบด้วย
คาร์บอนมอนนอกไซด์ (CO) และคาร์บอนไดออกไซด์ ( CO2)
ไฮโดรคาร์บอน (Hydrocarbon)
ไนตริคออกไซด์ (NO2) และไนโตรเจนออกไซด์ (NO4)
พวกอัลดิไฮด์ (Aldehyde)
ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide)
เขม่า ประกอบด้วย
ผงคาร์บอน (Carbon)
สารประกอบของตะกั่ว (Teraelthy Lead)
สารจำพวกฟีนอลส์ (Phenol)
น้ำมันรถยนต์ (Fuel)
สารอินทรีจำพวกไนโตร (Nitro organic)
ยางเหนียว ซึ่งประกอบด้วยโปลี่ซายคลิก อโรเมติก ไฮโดรคาร์บอน (Polycyclic aromatic hydrocarbons) ยางเหนียวเหล่านี้ประกอบด้วย
3,4 เบนโซไพลิน (3-4 Benzopyrene)
ไพเรนซ์ (Pyrence)*
1,2 เบนโซไพริน (1,2 Benzopyrence) +
1,12 เบนโซไพลิน (1,12 Benzopylens) +
แอนทราเซน (Anthracene)+
โคโรนินี่ (Coronene)
1,2 เบนแซนทราเซน (1,2 Benzanthracne)*+
แอนแทนทรีน (Anthanthrene)+
เปอรีลิน (Anthanthere)
4,4 บีมโซทีทรา เพน (4,4 Bemxotetra phene)
3,4,8,9 ไดเบนโซไพริน (3,4,8,9 dibenzopyrene)
ส่วนควันดำของรถที่ใช้น้ำมันดีเซลนั้นประกอบด้วยไอเสียและเขม่า เช่นเดียวกันกับของรถที่ใช้น้ำมันเบนซิน มีส่วนประกอบแตกต่างกันเล็กน้อย
ไอเสียของรถดีเซลประกอบด้วย
· ไอน้ำ (Vapour)
· คาร์บอนมอนนอกไซด์ (CO) และไนโตรเจนไดอ๊อกไซด์ (N2O)
· ไฮโดรคาร์บอน (Hydrocar)
· ซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide)
· พวกอัลดิไฮด์ (Aldehyde)
· ออกซิเจน (Oxygen)
· ไฮโดรเจน (Hydrogen)
· ไนโตรเจน (Nitrogrn)
เขม่าของรถดีเซลประกอบด้วย
§ ผงคาร์บอนเป็นจำนวนมาก
§ ยางเหนียว ซึ่งประกอบด้วย โปลี่ซายคลิก อโรเมติก ไฮโดรคาร์บอน (polycyclic aromatic hydrocarbons) คือ
§ 3,4 เบนโซไพริน (Benzopyrene)*
§ แอนทราเซน (Anthracene)+
§ ไพเรนซ์ (Pyrence)*
§ 1,2 เบนแซนทราเซน (1,2 Benzanthracene)*+
§ 1,12 เบนโซเปอรีลิน (1,12 Benzoperylene)*+
§ ฟลูออแรนทีน (Fluoranthene)*
§ 11,12 เบนโซฟลูออแรนทีน (11,12 Benzofluoranthene)*
§ ไดแบนแซนทราซีน (Dibenzanthracene)*
§ เปอรีลิน (Perylene)+
§ แอนทราเทริน (Anthrathrene)+
§ 1,2 เบนโซไพริน (1,2 Benzopyrene phene)*
§ 3,4 เบนโซทีทรา (3,4 Benzotetra phene)
§ ฟลูออเรน (Fluorene)
เครื่องหมาย * แสดงว่า ทำให้เกิดมะเร็ง เครื่องหมาย + แสดงว่า ไม่ทำให้เกิดมะเร็ง เครื่องหมาย *+ แสดงว่า บางตำรา ทำให้เกิดมะเร็ง บางตำรา ไม่ทำให้เกิดมะเร็ง ไม่มีเครื่องหมาย แสดงว่ายังไม่ทราบว่าทำให้เกิดมะเร็งหรือไม่
อันตรายจากก๊าซพิษที่ออกมาจากท่อไอเสียรถยนต์
มีหลายคนสงสัยว่าคนในกรุงเทพ ฯ ได้สูดหายใจเอาก๊าซพิษ ไอเสีย ควันดำ ฝุ่น ละอองของรถยนต์ โรงงานอุตสาหกรรม ฯ เข้าไปทุกวันก็ไม่เห็นมีใครเป็นอันตราย ยังประกอบธุรกิจการงานได้อย่างปรกติสุข ไม่เห็นมีคนล้มดาวดิ้นสิ้นชีพ เพราะก๊าซพิษเลย ดังนั้นสมควรที่จะได้มีการศึกษาเกี่ยวกับก๊าซพิษ แต่ละชนิดแล้วลงความเห็นกันต่อไป
1. ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ (Carbon monoxide) เกิดจากการเผาไหม้ของน้ำมันเชื้อเพลิงในเครื่องยนต์ที่ไม่สมบรูณ์และรถยนต์ปล่อยก๊าซนี้ออกมาทางท่อไอเสีย ก๊าซนี้จะลอยปะปนอยู่ในอากาศมีจำนวนมาก เมื่อมีการจราจรคับคั่งเมื่อสูดหายใจเอาก๊าซนี้เข้าไปในร่างกายแล้ว จะไปแย่งออกซิเจนโดยไปรวมกับเฮโมโกลบิน (Haemogobin) ซึ่งเรียกย่อว่า Hb เป็นสารหนึ่งที่มีอยู่ในเม็ดเลือดแดง กลายเป็นคาร์บอกซีเฮโมลโกลบิน (Carboxy haemoglobin) ปกติร่างกายของคนเราต้องการอ๊อกซิเจนจะไปรวมตัวกับเฮโมโกลบินกลายเป็นอ๊อกซีโมโกลบิน (Oxyhaemoglobin) เขียนย่อ ๆ ว่า HbO2 ในเลือดที่มี HbO2 นี้จะถูกส่งไปยังเนื้อเยื่อต่าง ๆ ทั่วร่างกายในแหล่งที่มี HbO2 ในเนื้อเยื่อจะได้รับอ๊อกซิเจน แต่ถ้าหายใจเอาซีโอเข้าไป ซีโอจะเข้าไปรวมตัวกับเฮโมโกลบิน ได้เร็วกว่าอ๊อกซิเจน 4 เท่าตัว ถ้าปริมาณของก๊าซซีโอน้อย ก็จะทำให้ร่างกายเกิดความสมดุลย์กับโลหิต และเมื่อหายใจออกก็จะขับก๊าซนี้ออกไป ปกติก๊าซนี้มีอยู่ในอากาศ 25 ส่วน ในอากาศล้านส่วน ถ้าหายใจเข้าไปจะมีก๊าซนี้อยู่ในกระแสโลหิต กลายเป็นคาร์บอกซี เฮโมโกลบิน อยู่เพียง 4% แต่ถ้าร่างกายมีไม่ถึง 4% ก็จะพยายามดูดเอาก๊าซนี้เข้าไปให้มีถึง 4% ตัวอย่างเช่น นักสูบบุหรี่ร่างกายจะมีก๊าซนี้อย่างน้อย 4% หรือมากกว่านั้นเพราะในการสูบบุหรี่ก็จะอัดควันบุหรี่เข้าไป จึงทำให้ได้รับก๊าซนี้มากกว่าคนธรรมดา เมื่อร่างกายมีก๊าซนี้ 4% แล้วขับออกเพื่อให้เข้าสู่ภาวะสมดุลย์ที่ระดับ 4% (ถ้าไม่สูบต่อ) คนไม่เคยสูบจะมีซีโอมากแล้วจะทำให้อึดอัดเวียนศีรษะ ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย โลหิตเปลี่ยนรูปแข็งตัวขึ้น ไหลไม่ได้ เซลล์ก็ขาดอ๊อกซิเจน จึงทำให้วิงเวียน อ่อนเพลีย เพราะสมองได้รับออกซิเจนน้อยนั่นเอง ดังนั้นจึงห้ามไม่ให้สูบบุหรี่บนรถเมล์ ในโรงภาพยนต์ จากการสำรวจพบว่า เมื่อเครื่องยนต์เผาไหม้น้ำมันเชื้อเพลิงไป 1 แกลลอน จะมีซีโอประมาณ 3 ปอนด์ หลุดออกมา
ขนาดและอัตราการเกิดพิษ
ความเข้มข้นของอากาศภายนอก
1. ความเข้มข้นของอากาศภายนอกที่มีก๊าซนี้อยู่เสมอ 100 ส่วนในล้าน จะไม่ให้เกิดอาการใด ๆ ระหว่างที่ได้รับนานถึง 8 ชั่วโมง 2. ความเข้มข้นที่ได้รับ 500 ส่วนในล้านส่วน เป็นเวลา 1 ชั่วโมง ทำงานเบา ๆ ไม่มีอาการใด ๆ แต่บางคนมีอาการมึนศีรษะเล็กน้อยหรือหายใจขัดได้
3. ความเข้มข้นขนาดเกิน 1,000 ส่วน ในล้านส่วนทำให้ผู้รับสิ้นสติ ระบบหายใจวาย ถ้าได้รับเกินกว่า 1 ชั่วโมงจะทำให้ถึงแก่ความตาย
ความเข้มข้นของก๊าซนี้ในร่างกาย (Carboxyhaemoglobin)
1. ถ้าในกระแสโลหิตมีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 20 - 30% จะทำให้เกิดอาการไม่สบาย หายใจไม่สะดวก มีอาการปวดศีรษะ 2. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 30 - 50% จะทำให้เกิดอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง จิตใจสับสน วิงเวียนศีรษะ การมองเห็นและการได้ยินเสื่อมลง คลื่นไส้ หงุดหงิด เจ็บหน้าอกและเป็นลม
ความเข้มข้นของก๊าซนี้ในร่างกาย (Carboxyhaemoglobin)
1. ถ้าในกระแสโลหิตมีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 20 - 30% จะทำให้เกิดอาการไม่สบาย หายใจไม่สะดวก มีอาการปวดศีรษะ 2. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 30 - 50% จะทำให้เกิดอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง จิตใจสับสน วิงเวียนศีรษะ การมองเห็นและการได้ยินเสื่อมลง คลื่นไส้ หงุดหงิด เจ็บหน้าอกและเป็นลม
3. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโกลบิน 50 - 60% หรือประมาณ 375 ส่วนในล้าน อาจทำให้หมดความรู้สึกและอาจถึงตายได้ ถ้าได้รับเป็นเวลานาน ๆ
4. ถ้ามีคาร์บ๊อกซีเฮโมโโกลบิน 80% หรือประมาณ 500 ส่วนในล้าน อาจทำให้ตายได้ในทันทีทันใด
ตามขนาดและอัตราที่กำหนดข้างบนนี้ จะเห็นได้ว่าขนาดสูงซึ่งถ้ามีในบรรยากาศ จะทำให้เกิดอันตรายได้ ดังนั้นจึงมีหลายประเทศกำหนดขนาดและอัตราที่ต่ำกว่า ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของประชาชนเป็นหลัก
รถยนต์ช่วงใดที่ปล่อยก๊าซนี้มากที่สุด มีดังนี้
1. รถยนต์เครื่องดีเซลล์ ช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือรถประจำทาง รถบรรทุก ที่บรรทุกน้ำหนักมากเกินไป 2. รถยนต์เครื่องเบนซินช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุดคือ รถที่อยู่ระหว่างเบาเครื่องจอดติดเครื่องขณะรถติด
ตามขนาดและอัตราที่กำหนดข้างบนนี้ จะเห็นได้ว่าขนาดสูงซึ่งถ้ามีในบรรยากาศ จะทำให้เกิดอันตรายได้ ดังนั้นจึงมีหลายประเทศกำหนดขนาดและอัตราที่ต่ำกว่า ทั้งนี้เพื่อความปลอดภัยของประชาชนเป็นหลัก
รถยนต์ช่วงใดที่ปล่อยก๊าซนี้มากที่สุด มีดังนี้
1. รถยนต์เครื่องดีเซลล์ ช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือรถประจำทาง รถบรรทุก ที่บรรทุกน้ำหนักมากเกินไป 2. รถยนต์เครื่องเบนซินช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุดคือ รถที่อยู่ระหว่างเบาเครื่องจอดติดเครื่องขณะรถติด
3. รถยนต์ใช้น้ำมันผสมช่วงที่ปล่อยคาร์บอนมอนนอกไซด์มากที่สุด คือ สามล้อเครื่อง ขณะบรรทุกหนักและจอดรอสัญญาณไฟ
ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ทำให้สุขภาพของกรุงเทพเสื่อมทรุดลงเพราะจุดที่เกินมาตรฐานมีมากแห่ง เมื่อสูดเข้าไปทุกวัน ๆ ย่อมทำให้เกิดพิษภัย คือรู้สึกปวดศีรษะ จิตใจไม่สบาย อ่อนเพลีย มีอารมณ์ฉุนเฉียว โกรธง่าย ดูคนในกรุงเทพขณะนี้เป็นคนมีสุขภาพบกพร่องเป็นคนยิ้มยากไปเสียแล้ว แม้ว่าก๊าซนี้จะไม่ทำให้คนดับดิ้นขาดใจตายในทันทีทันใดก็ตาม แต่นับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น การถ่ายเทอากาศไม่ดี มีตึกรามบ้านช่องมากขึ้น ทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวก สิ่งเหล่านี้จะเพิ่มอันตรายหากไม่ได้รับวางแผนแก้ไขเสียแต่เนิ่น ๆ
2. สารประกอบของตะกั่ว (Tetraethyl Lead) มีสูตรเคมีคือ Pb(C2H5)4 โดยผู้ผลิตน้ำมันได้เติมสารประกอบของตะกั่วที่มีชื่อภาษาอังกฤษว่า เตตร้าเอทิลเลต (Tetraethyl Lead) ซึ่งเป็นของเหลวใส่ลงไปในน้ำมันเบนซินและน้ำมันเครื่อง (ที่ใช้กับเครื่องยนต์) เพื่อให้มีออกเทนสูง (Octane bumber) สูง วิ่งเร็ว ป้องกันไม่ให้เครื่องยนต์ เกิดการชักกระตุก (Antiknock Additive Substance) แต่เนื่องจากการเผาไหม้ในคอมบิวเรเตอร์ของเครื่องยนต์ ไม่สมบรูณ์จะมีสารประกอบของตะกั่วหลุดออกมา พวกตะกั่วเหล่านี้จะทำให้อากาศสกปรก โดยแผ่กระจายไปในอากาศทั่วบริเวณนั้น ๆ ยิ่งจำนวนรถยนต์ของกรุงเทพมหานครหรือเมืองใหญ่ ๆ มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ สารประกอบของตะกั่วก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเงานตามตัวเช่นกัน ตามสถิติในน้ำมันเบนซินมีสารตะกั่วละลายอยู่ 0.7 กรัมต่อลิตร หลังจากการเผาไหม้ในเครื่องยนต์แล้วตะกั่วประมาณ 0.4 กรัมต่อลิตร จะถูกปล่อยออกมายังสิ่งแวดล้อมทางท่อไอเสียรถยนต์ในปี 2520 ประเทศไทยยังใช้น้ำมันเบนซินประมาณ 1,600 ล้านลิตรต่อปึ หรือ 60% ของจำนวนนี้ เป็นส่วนที่ใช้ในกรุงเทพมหานคร ฉะนั้นจะมีสารตะกั่วประมาณ 38,400 กิโลกรัมต่อปี หรือประมาณ 105.2 กิโลกรัมต่อวัน หลุดออกมาสู่สิ่งแวดล้อม สำหรับสถิติปี 2522 มีการใช้น้ำมันเพิ่มเป็น 13,600 ล้านลิตรต่อปี จะมีตะกั่วหลุดออกมามากมายเท่าใด และตะกั่วเหล่านี้ บางส่วนจะถูกปล่อยออกสู่สิ่งแวดล้อมในกรุงเทพ และบางส่วนจะเจือปนเข้าไปในร่างกายของคนในเมืองหลวงโดยทางลมหายใจ ส่วนที่ไม่ได้เข้าไปสู่ร่างกายของคนก็จะตกลงทับถมบนถนน หนทางและบริเวณต่าง ๆ ฝนก็จะชะเอาตะกั่วส่วนนี้ลงสู่แม่น้ำลำคลอง และเจือปน ซึ่งมีผลต่อระบบสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างยิ่ง อันตรายของตะกั่ว ที่ถูกฝนชะล้างลงสู่แม่น้ำลำคลอง ไหลลงทะเล สัตว์น้ำ เช่นปู ปลา กุ้ง หอย ก็รับเอาสารตะกั่วเข้าไปสะสมในร่างกาย เมื่อคนกินสัตว์น้ำพวกนี้เข้าไปก็ได้รับอันตรายจากพิษของตะกั่วเข้าไปด้วย โดยเฉพาะสัตว์น้ำที่มีตะกั่วสะสมอยู่มาก คือ ปลา และหอยนางรม ที่คนเราชอบรับประทานนั่นเอง พิษของตะกั่วที่เข้าสู่ร่างกายของมนุษย์โดยทางการหายใจ
พิษของสารตะกั่วที่มีต่อสุขภาพที่เห็นได้ชัดเจนมาก คือ นอนไม่ค่อยจะหลับ อารมณ์ไม่แจ่มใส เบื่ออาหาร น้ำหนักตัวลด ท้องผูก อาเจียน ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย เหงือกซีด โลหิตจาง ไตพิการ ทำลายเนื้อเยื่อสมอง ทำให้ปวดศีรษะ ซึ่งเป็นอันตรายต่อสุขภาพของสิ่งมีชีวิตจนถึงตายได้ นอกจากนี้ตะกั่วยังไปสะสมได้ในกระดูก ทั้งนี้เพราะตะกั่วมีลักษณะคล้ายแคลเซี่ยมและสามารถสะสมในเนื้อเยื่ออ่อนโดยเฉพาะในสมอง ไต และอวัยวะอื่น ๆ ได้ด้วย ปกติระดับของตะกั่วในเลือด จะต่ำกว่า 0.08 มิลลิกรัม / 100 ีซ.ซี. ถ้าเกินระดับนี้ถือว่าเป็นอันตราย จากการศึกษาระดับตะกั่วในเลือดของเด็กจำนวน 69 คน ที่อาศัยอยู่ในบริเวณพื้นที่ที่ถมด้วยกากแบตเตอรี่ในเขตตำบลบางครุ 0.15 - 5.40 ส่วน ในล้านส่วน ค่าเฉลี่ย 1.28 ส่วนในล้านส่วน ความเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.20 ส่วนในล้านส่วน เด็กที่มีตะกั่วในเลือดต่ำกว่า 0.5 ส่วนในล้านส่วน มีอยู่ร้อยละ 29 ของจำนวนเด็กทั้งหมดโดยทั่วไปแล้ว เราอาจจะพิจารณาได้ว่าระดับของตะกั่วในเลือดขนาดตั้งแต่ 1.5 ส่วนในล้านส่วน อยู่ในขั้นพื้นฐานแลทางการแพทย์อาจพบอาการที่เกิดจากพิษตะกั่วได้
3. ก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide , SO2) เป็นก๊าซที่มีกลิ่นเหม็น ทำให้ระบบทางเดินหายใจ เช่น จมูก ลำคออักเสบ ระคายเคือง ทั้งนี้เนื่องมาจากในน้ำมันเชื้อเพลิงรถยนต์มีกำมะถันปนอยุ่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีกาซกำมะถันปนอยู่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีก๊าซกำมะถันหลุดออกมาทางท่อไอเสียรถยนตื ดังนั้นโรงกลั่นน้ำมันต้องกำจัดกำมะถันในน้ำมันดิบออกให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ก๊าซนี้มีอันตรายต่อสุขภาพมากกว่า ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ เพราะเป็นตัวนำที่ทำให้เกิดการระคายเคืองต่อระบบหายใจ ทำให้สัตว์เจ็บป่วยด้วยโรคระบบทางเดินหายใจส่วนต้นในอัตราสูง ถ้าสูดเข้าไปเสมอ ๆ ทำให้เกิดหลอดลมอักเสบเรื้อรัง ถ้ามากทำให้ลิ้นไก่สั้นเกิดการเกร็งหดปิดทางเดินหายใจตายทันที สำคัญที่สุดเป็นอันตรายต่อปอดในรายที่คนไข้เป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจอยู่แล้ว จะมีอาการเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้รับซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ขนาด 0.25 ไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตร (ขนาดได้กลิ่นฉุน) บางตำราบอกว่าเป็นสาเหตุหนึ่งของโรคหอบหืด ก๊าซนี้กำหนดไว้เพียง
ที่มา : รวบรวมจาก ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ดร.วิจิตร บุณยะโหตระ ,ชีวิตและสิ่งแวดล้อม
ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ทำให้สุขภาพของกรุงเทพเสื่อมทรุดลงเพราะจุดที่เกินมาตรฐานมีมากแห่ง เมื่อสูดเข้าไปทุกวัน ๆ ย่อมทำให้เกิดพิษภัย คือรู้สึกปวดศีรษะ จิตใจไม่สบาย อ่อนเพลีย มีอารมณ์ฉุนเฉียว โกรธง่าย ดูคนในกรุงเทพขณะนี้เป็นคนมีสุขภาพบกพร่องเป็นคนยิ้มยากไปเสียแล้ว แม้ว่าก๊าซนี้จะไม่ทำให้คนดับดิ้นขาดใจตายในทันทีทันใดก็ตาม แต่นับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น และนับวันก็จะเพิ่มความสำคัญในด้านเป็นอันตรายมากขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น เพราะรถยนต์เพิ่มขึ้น การถ่ายเทอากาศไม่ดี มีตึกรามบ้านช่องมากขึ้น ทำให้อากาศถ่ายเทไม่สะดวก สิ่งเหล่านี้จะเพิ่มอันตรายหากไม่ได้รับวางแผนแก้ไขเสียแต่เนิ่น ๆ
2. สารประกอบของตะกั่ว (Tetraethyl Lead) มีสูตรเคมีคือ Pb(C2H5)4 โดยผู้ผลิตน้ำมันได้เติมสารประกอบของตะกั่วที่มีชื่อภาษาอังกฤษว่า เตตร้าเอทิลเลต (Tetraethyl Lead) ซึ่งเป็นของเหลวใส่ลงไปในน้ำมันเบนซินและน้ำมันเครื่อง (ที่ใช้กับเครื่องยนต์) เพื่อให้มีออกเทนสูง (Octane bumber) สูง วิ่งเร็ว ป้องกันไม่ให้เครื่องยนต์ เกิดการชักกระตุก (Antiknock Additive Substance) แต่เนื่องจากการเผาไหม้ในคอมบิวเรเตอร์ของเครื่องยนต์ ไม่สมบรูณ์จะมีสารประกอบของตะกั่วหลุดออกมา พวกตะกั่วเหล่านี้จะทำให้อากาศสกปรก โดยแผ่กระจายไปในอากาศทั่วบริเวณนั้น ๆ ยิ่งจำนวนรถยนต์ของกรุงเทพมหานครหรือเมืองใหญ่ ๆ มีจำนวนเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ สารประกอบของตะกั่วก็เพิ่มมากขึ้นเป็นเงานตามตัวเช่นกัน ตามสถิติในน้ำมันเบนซินมีสารตะกั่วละลายอยู่ 0.7 กรัมต่อลิตร หลังจากการเผาไหม้ในเครื่องยนต์แล้วตะกั่วประมาณ 0.4 กรัมต่อลิตร จะถูกปล่อยออกมายังสิ่งแวดล้อมทางท่อไอเสียรถยนต์ในปี 2520 ประเทศไทยยังใช้น้ำมันเบนซินประมาณ 1,600 ล้านลิตรต่อปึ หรือ 60% ของจำนวนนี้ เป็นส่วนที่ใช้ในกรุงเทพมหานคร ฉะนั้นจะมีสารตะกั่วประมาณ 38,400 กิโลกรัมต่อปี หรือประมาณ 105.2 กิโลกรัมต่อวัน หลุดออกมาสู่สิ่งแวดล้อม สำหรับสถิติปี 2522 มีการใช้น้ำมันเพิ่มเป็น 13,600 ล้านลิตรต่อปี จะมีตะกั่วหลุดออกมามากมายเท่าใด และตะกั่วเหล่านี้ บางส่วนจะถูกปล่อยออกสู่สิ่งแวดล้อมในกรุงเทพ และบางส่วนจะเจือปนเข้าไปในร่างกายของคนในเมืองหลวงโดยทางลมหายใจ ส่วนที่ไม่ได้เข้าไปสู่ร่างกายของคนก็จะตกลงทับถมบนถนน หนทางและบริเวณต่าง ๆ ฝนก็จะชะเอาตะกั่วส่วนนี้ลงสู่แม่น้ำลำคลอง และเจือปน ซึ่งมีผลต่อระบบสิ่งแวดล้อมเป็นอย่างยิ่ง อันตรายของตะกั่ว ที่ถูกฝนชะล้างลงสู่แม่น้ำลำคลอง ไหลลงทะเล สัตว์น้ำ เช่นปู ปลา กุ้ง หอย ก็รับเอาสารตะกั่วเข้าไปสะสมในร่างกาย เมื่อคนกินสัตว์น้ำพวกนี้เข้าไปก็ได้รับอันตรายจากพิษของตะกั่วเข้าไปด้วย โดยเฉพาะสัตว์น้ำที่มีตะกั่วสะสมอยู่มาก คือ ปลา และหอยนางรม ที่คนเราชอบรับประทานนั่นเอง พิษของตะกั่วที่เข้าสู่ร่างกายของมนุษย์โดยทางการหายใจ
พิษของสารตะกั่วที่มีต่อสุขภาพที่เห็นได้ชัดเจนมาก คือ นอนไม่ค่อยจะหลับ อารมณ์ไม่แจ่มใส เบื่ออาหาร น้ำหนักตัวลด ท้องผูก อาเจียน ปวดศีรษะ อ่อนเพลีย เหงือกซีด โลหิตจาง ไตพิการ ทำลายเนื้อเยื่อสมอง ทำให้ปวดศีรษะ ซึ่งเป็นอันตรายต่อสุขภาพของสิ่งมีชีวิตจนถึงตายได้ นอกจากนี้ตะกั่วยังไปสะสมได้ในกระดูก ทั้งนี้เพราะตะกั่วมีลักษณะคล้ายแคลเซี่ยมและสามารถสะสมในเนื้อเยื่ออ่อนโดยเฉพาะในสมอง ไต และอวัยวะอื่น ๆ ได้ด้วย ปกติระดับของตะกั่วในเลือด จะต่ำกว่า 0.08 มิลลิกรัม / 100 ีซ.ซี. ถ้าเกินระดับนี้ถือว่าเป็นอันตราย จากการศึกษาระดับตะกั่วในเลือดของเด็กจำนวน 69 คน ที่อาศัยอยู่ในบริเวณพื้นที่ที่ถมด้วยกากแบตเตอรี่ในเขตตำบลบางครุ 0.15 - 5.40 ส่วน ในล้านส่วน ค่าเฉลี่ย 1.28 ส่วนในล้านส่วน ความเบี่ยงเบนมาตรฐาน 1.20 ส่วนในล้านส่วน เด็กที่มีตะกั่วในเลือดต่ำกว่า 0.5 ส่วนในล้านส่วน มีอยู่ร้อยละ 29 ของจำนวนเด็กทั้งหมดโดยทั่วไปแล้ว เราอาจจะพิจารณาได้ว่าระดับของตะกั่วในเลือดขนาดตั้งแต่ 1.5 ส่วนในล้านส่วน อยู่ในขั้นพื้นฐานแลทางการแพทย์อาจพบอาการที่เกิดจากพิษตะกั่วได้
3. ก๊าซซัลเฟอร์ไดออกไซด์ (Sulfurdioxide , SO2) เป็นก๊าซที่มีกลิ่นเหม็น ทำให้ระบบทางเดินหายใจ เช่น จมูก ลำคออักเสบ ระคายเคือง ทั้งนี้เนื่องมาจากในน้ำมันเชื้อเพลิงรถยนต์มีกำมะถันปนอยุ่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีกาซกำมะถันปนอยู่ เมื่อเกิดการเผาไหม้ที่ไม่สมบรูณ์จะมีก๊าซกำมะถันหลุดออกมาทางท่อไอเสียรถยนตื ดังนั้นโรงกลั่นน้ำมันต้องกำจัดกำมะถันในน้ำมันดิบออกให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ ก๊าซนี้มีอันตรายต่อสุขภาพมากกว่า ก๊าซคาร์บอนมอนนอกไซด์ เพราะเป็นตัวนำที่ทำให้เกิดการระคายเคืองต่อระบบหายใจ ทำให้สัตว์เจ็บป่วยด้วยโรคระบบทางเดินหายใจส่วนต้นในอัตราสูง ถ้าสูดเข้าไปเสมอ ๆ ทำให้เกิดหลอดลมอักเสบเรื้อรัง ถ้ามากทำให้ลิ้นไก่สั้นเกิดการเกร็งหดปิดทางเดินหายใจตายทันที สำคัญที่สุดเป็นอันตรายต่อปอดในรายที่คนไข้เป็นโรคเกี่ยวกับทางเดินหายใจอยู่แล้ว จะมีอาการเพิ่มมากขึ้น เมื่อได้รับซัลเฟอร์ไดออกไซด์ ขนาด 0.25 ไมโครกรัมต่อลูกบาศก์เมตร (ขนาดได้กลิ่นฉุน) บางตำราบอกว่าเป็นสาเหตุหนึ่งของโรคหอบหืด ก๊าซนี้กำหนดไว้เพียง
ที่มา : รวบรวมจาก ศาสตราจารย์ นายแพทย์ ดร.วิจิตร บุณยะโหตระ ,ชีวิตและสิ่งแวดล้อม
วันอาทิตย์ที่ 19 กรกฎาคม พ.ศ. 2552
วันจันทร์ที่ 13 กรกฎาคม พ.ศ. 2552
บันทึกของ KSWAN
บันทึกของ KSWAN
DAY 1 วันที่ 4 / 7 / 52
เช้าวันเสาร์เตรียมกระเป๋าเรียบร้อยพร้อมเดินทาง เพื่อนมันดันโทรมาบอกว่าให้ไปรับรุ่นน้องที่แปดริ้วด้วย เราอยู่ที่บางปะกงก็ต้องนั่งรถย้อนกลับไปรับรุ่นน้องที่ขนส่งแปดริ้ว รุ่นน้องของเรามีแค่สองคนเท่านั้นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ไปถึงขนส่งแปดริ้วก็ เก้าโมงครึ่งพอดีรุ่นน้องมารอเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็พารุ่นน้องไปซื้อตั๋ว รถ 57 กรุงเทพ - ระยอง เพราะค่ายที่เรากำลังจะไปอยู่ที่ บางพระ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลตะวันออก จังหวัดชลบุรี รถ 57 วิ่งยาวไปถึงบางพระได้เลยไม่ต้องต่อรถหลายต่อ แต่แผนนี้ก็ล้มไปเพราะรถ 57 ที่นั่งเต็มหมดแล้วถ้าจะขึ้นก็ต้องยืนไปตลอดทาง ก็เลยพารุ่นน้องมาขึ้นรถ 306 แปดริ้ว – ชลบุรี เจ้าเก่าคุ้นเคยดีเพราะขึ้นอยู่ประจำ ค่ารถถูกมากคนละ 25 (รถพัดลม) แต่ข้อเสียของรถ 306 คือ วิ่งช้ามาก หวานเย็นที่สุดประเภทถึงก็ชั่งไม่ถึงก็ชั่ง 45 นาทีถึงบางปะกงผ่านบ้านตัวเองไป 45 นาทีต่อมาก็ถึงชลบุรี ลงพารุ่นน้องลงรถตรงเฉลิมไทยแล้วก็พาขึ้นรถศรีราชา หรือรถกระป๋องไปลงที่บางพระ เพื่อนอีกสองคนที่อยู่ชลบุรีก็ตามมารวมกลุ่มครบห้าคน จากนั้นก็พากันขึ้นรถเก๋งของเพื่อนไปมหาลัยราชมงคล รถคันเดียวอัดเข้าไปได้ตั้ง 7 คน คนขับหนึ่ง แม่คนขับหนึ่ง คณะเดินทางอีก 5 ดีนะที่มหาลัยตอนนี้อยู่ใกล้นิดเดียว
พอถึงงานลงชื่อเรียบร้อยก็เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วว่า งานนี้คงไม่ได้มาแค่มาประชุมวิชาการตามชื่อค่ายที่บอกว่าโครงการประชุมสัมมนา และสรุปกิจกรรม อย่างเดียวแล้วหละ มันต้องมีอย่างอื่นแอบแฝงอยู่แน่ แล้วก็ใช้เลย พอเข้าห้องประชุมก็แบ่งกลุ่มแนะนำตัวเป็นงานแรก หลังจากนั้นก็แจกป้ายชื่ออันใหญ่มาก แล้วก็เริ่มเล่นเกมละลายพฤติกรรม เกมจับผิด แต่วันนี้โชคดีที่รอดมาได้ทุกตา พอเล่นเกมเสร็จก็แบ่งกลุ่มอีกคราวนี้เป็นสามกลุ่มใหญ่ ให้คิดท่าเต้นเพลงมอเตอร์ไซค์ สามชนิดมี ฟีโน เวสป้า สามล้อ กลุ่มเราได้เวสป้า สนุกดีเหมือนกันตอนเต้นฮามากๆ หกโมงครึ่งพักกินข้าวเย็นกับข้าวมื้อนี้เป็นไก่+ไข่พะโล้ รสชาติใช้ได้ ตอนหนึ่งทุ่มก็เข้าห้องประชุมทำพิธีบายศรีสู่ขวัญ ผูกข้อมือ แม่หมอดูลายมือที่มือขวาของเราแล้วบอกว่า มือขวาจะเป็นมือที่หาเงินเก่งแต่เก็บเงินไม่ค่อยอยู่ หักล้างกันพอดี เสร็จแล้วก็พักกินอาหารว่าง แล้วก็เดินไปหอพักไกลมาก 500 เมตรได้มั้ง กระเป๋าก็โคตรหนักเลยเอาหนังสือมาด้วยสองเล่มกะว่าจะเอามาทำการบ้านด้วย แต่ขี้เกียจแล้วพรุ่งนี้ค่อยทำดีกว่า ห้าทุ่มแล้วนอนดีกว่า พรุ่งนี้หกโมงเช้า ต้องเดินขึ้นเขา
มอเตอร์ไซค์เวสป้า แบกผ้าไปขายสำเพ็ง ขายกันถึงหกโมงเย็น
ขายกันถึงหกโมงเย็น แบกผ้าไปขายสำเพ็ง มอเตอร์ไซค์เวสป้า
DAY 2 วันที่ 5 / 7 / 52
วันนี้ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนตี 4 อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็นอนเล่นรอเวลาเรียกรวม ห้องพักของเราอยู่ชั้น 3 ห้อง C322 ทางเจ้าภาพเขายกหอพักให้หนึ่งหอ ผู้ชายนอนชั้น 3 ผู้หญิงนอนชั้น 4 นอนได้ห้องละสี่คน แต่เมื่อคืนก็มีบางคนไม่ได้นอนห้องของตัวเอง บางคนก็ไปนอนกับเพื่อนห้องอื่น มีบางคนไปนอนห้องผู้หญิง ไม่ต้องคิดมาก พวกนั้นเค้าไปตั้งวงเล่นไพ่จนสว่างหมดตูดกันไปหลายราย ตีห้าครึ่งก็ลงไปรวมกลุ่มหน้าหอวันนี้เจ้าภาพเขาจะพาขึ้นเขาสุวรรณหงส์ภูเขาหลังหอพัก ตอนแรกนึกว่าภูเขาในเมืองคงไม่ค่อยกันดารมากก็เลยใส่รองเท้าแตะ ADDA ไป แต่พอเดินขึ้นไปสุดยอดโคตรกันดาร ทางขึ้นเล็กพอเดินได้แค่คนเดียว พื้นก็เป็นหินแหลม ชัน ลื้นมาก ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าหกล้มคงกลิ้งตกเขาตายแน่ หกโมงเช้าก็ขึ้นมาถึงยอดเขาวิวสวยดีด้านหน้ามองเห็นทะเล เกาะศรีชัง เกาะลอย ด้านหลังเป็นอ่างเก็บน้ำบางพระ ดูจนพอใจแล้วก็เดินลงเขาลืมบอกไปว่าเดินขึ้นมาเป็นคนที่สี่ เป็นกลุ่มแรกที่มาถึงยอดเขา เหนื่อยลิ้นห้อยเลยสงสัยเพราะไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย ดีนะที่มีน้ำให้กิน ขาลงเขายิ่งร้ายกว่าอีก ก็บอกแล้วว่าทางมันชันมากถึงลงได้เร็วก็จริง แต่ต้องระวังให้ดีไม่อย่างนั้นเจ็บตัวแน่ เพื่อนที่ลงก่อนอยู่ข้างหน้าแต่ลงได้ช้ามากเพราะน้ำหนัก 80 กิโล กว่าๆ แถมไม่ค่อยกล้าลง เราเลยต้องกระโดดอ้อมไต่ข้างทางแซงเธอลงไปก่อน ถึงตีนเขาก็ประมาณหกโมงครึ่ง กลับขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ แล้วพากันเดินเข้ามหาลัยไปกินมื้อเช้า กับของวันนี้เป็นข้าวต้มรวมมิตรรสชาติก็ยังใช้ได้ จากนั้นก็เข้าห้องประชุมวันนี้มีพระมาเทศน์เรื่องธรรมกับสิ่งแวดล้อมให้ฟังพระท่านเทศน์เก่งมาก แต่หลายคนที่ฟังกำลังนั่งหลับ ส่วนเราก็กำลังแย่เหมือนกันเพราะอาการภูมิแพ้กำเริบนั่งน้ำมูกไหลตลอดเลย มีอยู่ตอนหนึ่งพระท่านถามเราว่า “ขวัญจ๋า”(พระเรียกชื่อเรา) แล้วถามว่ารู้มั้ยว่าสิ่งแวดล้อมที่มนุษย์ทั่วไปไม่สามารถเห็นได้คือสิ่งแวดล้อมของอะไร เราก็นึกอยู่ในใจว่า ต้องเป็น นรกกับสวรรค์แน่ ซึ่งก็เป็นคำตอบที่ถูกต้อง พอพระท่านเทศน์เสร็จก็คราวที่วิทยากรมาบรรยายเรื่องวิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อม ฟังแล้วก็เหมือนกับเรื่องที่เรียนมา
พอวิทยากรพูดจบทีนี้สนุกเพราะทุกมหาลัยต้องนำเสนอกิจกรรมสิ่งแวดล้อมที่ไปทำมา ของมหาลัยอื่นเราไม่รู้ แต่ของราชภัฏราชนครินทร์ยังไม่ได้ทำ power point เลยดีนะที่มหาลัยได้นำเสนอตอนท้ายๆยังพอมีเวลา แล้วก็ถึงเวลาพักเที่ยงกินข้าวกลางวันมื้อก็เป็นแกงไก่ คราวนี้กินกาแฟไปหนึ่งแก้วเพื่อลดอาการภูมิแพ้แต่ก็ไม่ได้ผลเลยต้องไปขอยาแก้แพ้อากาศมากิน ยากับกาแฟออกฤทธิ์ต้านกันใหญ่เลยยาทำให้ง่วงกาแฟกระตุ้นให้ตื่น ใจในก็กลัวว่าแล้วมหาลัยของเราใครจะเป็นคนออกไปนำเสนอวะ power point ก็ทำเสร็จแล้วตอนพักเที่ยง มหาลัยอื่นเค้าก็นำเสนอผลงานกันน่าดู เสนอกันจนถึงเวลาอาหารเย็นแต่กับข้าวคราวนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้กินไม่เป็นก็เลยไม่กิน กินกาแฟแทน สองทุ่งครึ่งก็ถึงตามหาลัยของเรา สุดท้ายทุกคนก็ต้องออกไปพูดด้วยกันหมด เราในฐานะประธาน “ชมรมเส้นใบและสายธาร” โยนให้เลขาพูดหมดเลย “แมนมากเลย” สามทุ่มทุกมหาลัยก็นำเสนอเสร็จ วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่โชคดี ไม่ต้องออกไปเต้นแร้งเต้นกา มันจะโชคดีแบบนี้ทุกวันรึเปล่านะ
ตอนกลับหอพักมีน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋เป็นของว่าง บวกกับแฮมเบอร์เกอร์ที่ฝากเพื่อนซื้อให้อิ่มเลย พรุ่งนี้ต้องไปปลูกป่าชายเลนที่แหลมฉบัง (มีข่าวลือว่าพรุ่งตอนเย็นจะมีการให้นักศึกษาแสดงละคร!!!) เที่ยงคืนแล้วจบแค่นี้แล้วกัน
DAY 3 วันที่ 6 / 4 / 52
ตี 4 กว่าๆตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดเมื่อยไปทั้งตัว มือก็ชาไปหมด ขาทั้งสองข้างปวดมาก แต่ก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำจนได้ 7.30น เรียกรวม ตอนเดินลงไปหาเพื่อนที่รออยู่ข้างล่างก็แสนจะลำบาก ขา เอว หลัง มันไม่ช่วยกันทำงานเลย ทุกก้าวเดินจะเจ็บขามาก พอนั่งลงก็จะเจ็บหลังกับเอว สงสัยเมื่อวานบ้าพลังมากไปหน่อยเดินขึ้นเขา ไปถึงเป็นคนที่ 4 ชนิดว่าตามติดคนนำทางไปเลย ถึงยอดเขาเป็นกลุ่มแรก แล้วตอนลงยังโชว์ความบ้าลงเขาอย่างรวดเร็วอีก ผลกรรมมันจึงเป็นเช่นนี้
วันนี้มีกิจกรรมทั้งวันแต่เป็นกิจกรรมนอกสถานที่ เช้านี้เราจะกินข้าวเช้ากันบนรถ มื้อนี้เป็นข้าวเหนียวมีสองแบบให้เลือก อันแรกข้าวเหนียวหมู อันที่สองเป็นข้าวเหนียวไก่ เราเลือกข้าวเหนียวหมูเพราะมันดูน่ากินดี จากนั้นก็แยกย้ายกันขึ้นรถ มีบัสสองคันบัสคันแรกเป็นบัสแอร์ธรรมดา คันที่สองเป็นบัสสองชั้น ไม่ต้องถามเลยว่าเราจะขึ้นคันไหน มันก็ต้องบัสสองชั้นอยู่แล้วเพราะยังไม่เคยนั่งเลย คนขับรถเปิดโคโยตี้ให้ดู เป็นโคโยตี้ที่ดูแล้วน่าเกลียดมากไขมันเป็นก้อนๆแล้วยังมาเต้นให้ดูอีก เป้าหมายแรกของวันนี้คือ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอ่างเก็บน้ำบางพระ กิจกรรมที่ไปทำ ก็มีชมธรรมชาติ ส่องกล้องดูนก ตอนนั่งฟังบรรยายปวดหลังมากสงสัยเพราะยาพารา 2 เม็ด ที่กินเข้าไปหมดฤทธิ์ แปลกนะยาของที่นี่กินเข้าไปแล้วจะอยู่ได้
DAY 1 วันที่ 4 / 7 / 52
เช้าวันเสาร์เตรียมกระเป๋าเรียบร้อยพร้อมเดินทาง เพื่อนมันดันโทรมาบอกว่าให้ไปรับรุ่นน้องที่แปดริ้วด้วย เราอยู่ที่บางปะกงก็ต้องนั่งรถย้อนกลับไปรับรุ่นน้องที่ขนส่งแปดริ้ว รุ่นน้องของเรามีแค่สองคนเท่านั้นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ไปถึงขนส่งแปดริ้วก็ เก้าโมงครึ่งพอดีรุ่นน้องมารอเรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็พารุ่นน้องไปซื้อตั๋ว รถ 57 กรุงเทพ - ระยอง เพราะค่ายที่เรากำลังจะไปอยู่ที่ บางพระ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลตะวันออก จังหวัดชลบุรี รถ 57 วิ่งยาวไปถึงบางพระได้เลยไม่ต้องต่อรถหลายต่อ แต่แผนนี้ก็ล้มไปเพราะรถ 57 ที่นั่งเต็มหมดแล้วถ้าจะขึ้นก็ต้องยืนไปตลอดทาง ก็เลยพารุ่นน้องมาขึ้นรถ 306 แปดริ้ว – ชลบุรี เจ้าเก่าคุ้นเคยดีเพราะขึ้นอยู่ประจำ ค่ารถถูกมากคนละ 25 (รถพัดลม) แต่ข้อเสียของรถ 306 คือ วิ่งช้ามาก หวานเย็นที่สุดประเภทถึงก็ชั่งไม่ถึงก็ชั่ง 45 นาทีถึงบางปะกงผ่านบ้านตัวเองไป 45 นาทีต่อมาก็ถึงชลบุรี ลงพารุ่นน้องลงรถตรงเฉลิมไทยแล้วก็พาขึ้นรถศรีราชา หรือรถกระป๋องไปลงที่บางพระ เพื่อนอีกสองคนที่อยู่ชลบุรีก็ตามมารวมกลุ่มครบห้าคน จากนั้นก็พากันขึ้นรถเก๋งของเพื่อนไปมหาลัยราชมงคล รถคันเดียวอัดเข้าไปได้ตั้ง 7 คน คนขับหนึ่ง แม่คนขับหนึ่ง คณะเดินทางอีก 5 ดีนะที่มหาลัยตอนนี้อยู่ใกล้นิดเดียว
พอถึงงานลงชื่อเรียบร้อยก็เริ่มสังหรณ์ใจไม่ดีแล้วว่า งานนี้คงไม่ได้มาแค่มาประชุมวิชาการตามชื่อค่ายที่บอกว่าโครงการประชุมสัมมนา และสรุปกิจกรรม อย่างเดียวแล้วหละ มันต้องมีอย่างอื่นแอบแฝงอยู่แน่ แล้วก็ใช้เลย พอเข้าห้องประชุมก็แบ่งกลุ่มแนะนำตัวเป็นงานแรก หลังจากนั้นก็แจกป้ายชื่ออันใหญ่มาก แล้วก็เริ่มเล่นเกมละลายพฤติกรรม เกมจับผิด แต่วันนี้โชคดีที่รอดมาได้ทุกตา พอเล่นเกมเสร็จก็แบ่งกลุ่มอีกคราวนี้เป็นสามกลุ่มใหญ่ ให้คิดท่าเต้นเพลงมอเตอร์ไซค์ สามชนิดมี ฟีโน เวสป้า สามล้อ กลุ่มเราได้เวสป้า สนุกดีเหมือนกันตอนเต้นฮามากๆ หกโมงครึ่งพักกินข้าวเย็นกับข้าวมื้อนี้เป็นไก่+ไข่พะโล้ รสชาติใช้ได้ ตอนหนึ่งทุ่มก็เข้าห้องประชุมทำพิธีบายศรีสู่ขวัญ ผูกข้อมือ แม่หมอดูลายมือที่มือขวาของเราแล้วบอกว่า มือขวาจะเป็นมือที่หาเงินเก่งแต่เก็บเงินไม่ค่อยอยู่ หักล้างกันพอดี เสร็จแล้วก็พักกินอาหารว่าง แล้วก็เดินไปหอพักไกลมาก 500 เมตรได้มั้ง กระเป๋าก็โคตรหนักเลยเอาหนังสือมาด้วยสองเล่มกะว่าจะเอามาทำการบ้านด้วย แต่ขี้เกียจแล้วพรุ่งนี้ค่อยทำดีกว่า ห้าทุ่มแล้วนอนดีกว่า พรุ่งนี้หกโมงเช้า ต้องเดินขึ้นเขา
มอเตอร์ไซค์เวสป้า แบกผ้าไปขายสำเพ็ง ขายกันถึงหกโมงเย็น
ขายกันถึงหกโมงเย็น แบกผ้าไปขายสำเพ็ง มอเตอร์ไซค์เวสป้า
DAY 2 วันที่ 5 / 7 / 52
วันนี้ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนตี 4 อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็นอนเล่นรอเวลาเรียกรวม ห้องพักของเราอยู่ชั้น 3 ห้อง C322 ทางเจ้าภาพเขายกหอพักให้หนึ่งหอ ผู้ชายนอนชั้น 3 ผู้หญิงนอนชั้น 4 นอนได้ห้องละสี่คน แต่เมื่อคืนก็มีบางคนไม่ได้นอนห้องของตัวเอง บางคนก็ไปนอนกับเพื่อนห้องอื่น มีบางคนไปนอนห้องผู้หญิง ไม่ต้องคิดมาก พวกนั้นเค้าไปตั้งวงเล่นไพ่จนสว่างหมดตูดกันไปหลายราย ตีห้าครึ่งก็ลงไปรวมกลุ่มหน้าหอวันนี้เจ้าภาพเขาจะพาขึ้นเขาสุวรรณหงส์ภูเขาหลังหอพัก ตอนแรกนึกว่าภูเขาในเมืองคงไม่ค่อยกันดารมากก็เลยใส่รองเท้าแตะ ADDA ไป แต่พอเดินขึ้นไปสุดยอดโคตรกันดาร ทางขึ้นเล็กพอเดินได้แค่คนเดียว พื้นก็เป็นหินแหลม ชัน ลื้นมาก ยังคิดอยู่เลยว่าถ้าหกล้มคงกลิ้งตกเขาตายแน่ หกโมงเช้าก็ขึ้นมาถึงยอดเขาวิวสวยดีด้านหน้ามองเห็นทะเล เกาะศรีชัง เกาะลอย ด้านหลังเป็นอ่างเก็บน้ำบางพระ ดูจนพอใจแล้วก็เดินลงเขาลืมบอกไปว่าเดินขึ้นมาเป็นคนที่สี่ เป็นกลุ่มแรกที่มาถึงยอดเขา เหนื่อยลิ้นห้อยเลยสงสัยเพราะไม่ค่อยได้ออกกำลังกาย ดีนะที่มีน้ำให้กิน ขาลงเขายิ่งร้ายกว่าอีก ก็บอกแล้วว่าทางมันชันมากถึงลงได้เร็วก็จริง แต่ต้องระวังให้ดีไม่อย่างนั้นเจ็บตัวแน่ เพื่อนที่ลงก่อนอยู่ข้างหน้าแต่ลงได้ช้ามากเพราะน้ำหนัก 80 กิโล กว่าๆ แถมไม่ค่อยกล้าลง เราเลยต้องกระโดดอ้อมไต่ข้างทางแซงเธอลงไปก่อน ถึงตีนเขาก็ประมาณหกโมงครึ่ง กลับขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ แล้วพากันเดินเข้ามหาลัยไปกินมื้อเช้า กับของวันนี้เป็นข้าวต้มรวมมิตรรสชาติก็ยังใช้ได้ จากนั้นก็เข้าห้องประชุมวันนี้มีพระมาเทศน์เรื่องธรรมกับสิ่งแวดล้อมให้ฟังพระท่านเทศน์เก่งมาก แต่หลายคนที่ฟังกำลังนั่งหลับ ส่วนเราก็กำลังแย่เหมือนกันเพราะอาการภูมิแพ้กำเริบนั่งน้ำมูกไหลตลอดเลย มีอยู่ตอนหนึ่งพระท่านถามเราว่า “ขวัญจ๋า”(พระเรียกชื่อเรา) แล้วถามว่ารู้มั้ยว่าสิ่งแวดล้อมที่มนุษย์ทั่วไปไม่สามารถเห็นได้คือสิ่งแวดล้อมของอะไร เราก็นึกอยู่ในใจว่า ต้องเป็น นรกกับสวรรค์แน่ ซึ่งก็เป็นคำตอบที่ถูกต้อง พอพระท่านเทศน์เสร็จก็คราวที่วิทยากรมาบรรยายเรื่องวิทยาศาสตร์สิ่งแวดล้อม ฟังแล้วก็เหมือนกับเรื่องที่เรียนมา
พอวิทยากรพูดจบทีนี้สนุกเพราะทุกมหาลัยต้องนำเสนอกิจกรรมสิ่งแวดล้อมที่ไปทำมา ของมหาลัยอื่นเราไม่รู้ แต่ของราชภัฏราชนครินทร์ยังไม่ได้ทำ power point เลยดีนะที่มหาลัยได้นำเสนอตอนท้ายๆยังพอมีเวลา แล้วก็ถึงเวลาพักเที่ยงกินข้าวกลางวันมื้อก็เป็นแกงไก่ คราวนี้กินกาแฟไปหนึ่งแก้วเพื่อลดอาการภูมิแพ้แต่ก็ไม่ได้ผลเลยต้องไปขอยาแก้แพ้อากาศมากิน ยากับกาแฟออกฤทธิ์ต้านกันใหญ่เลยยาทำให้ง่วงกาแฟกระตุ้นให้ตื่น ใจในก็กลัวว่าแล้วมหาลัยของเราใครจะเป็นคนออกไปนำเสนอวะ power point ก็ทำเสร็จแล้วตอนพักเที่ยง มหาลัยอื่นเค้าก็นำเสนอผลงานกันน่าดู เสนอกันจนถึงเวลาอาหารเย็นแต่กับข้าวคราวนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้กินไม่เป็นก็เลยไม่กิน กินกาแฟแทน สองทุ่งครึ่งก็ถึงตามหาลัยของเรา สุดท้ายทุกคนก็ต้องออกไปพูดด้วยกันหมด เราในฐานะประธาน “ชมรมเส้นใบและสายธาร” โยนให้เลขาพูดหมดเลย “แมนมากเลย” สามทุ่มทุกมหาลัยก็นำเสนอเสร็จ วันนี้ก็เป็นอีกหนึ่งวันที่โชคดี ไม่ต้องออกไปเต้นแร้งเต้นกา มันจะโชคดีแบบนี้ทุกวันรึเปล่านะ
ตอนกลับหอพักมีน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋เป็นของว่าง บวกกับแฮมเบอร์เกอร์ที่ฝากเพื่อนซื้อให้อิ่มเลย พรุ่งนี้ต้องไปปลูกป่าชายเลนที่แหลมฉบัง (มีข่าวลือว่าพรุ่งตอนเย็นจะมีการให้นักศึกษาแสดงละคร!!!) เที่ยงคืนแล้วจบแค่นี้แล้วกัน
DAY 3 วันที่ 6 / 4 / 52
ตี 4 กว่าๆตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดเมื่อยไปทั้งตัว มือก็ชาไปหมด ขาทั้งสองข้างปวดมาก แต่ก็ลุกขึ้นมาอาบน้ำจนได้ 7.30น เรียกรวม ตอนเดินลงไปหาเพื่อนที่รออยู่ข้างล่างก็แสนจะลำบาก ขา เอว หลัง มันไม่ช่วยกันทำงานเลย ทุกก้าวเดินจะเจ็บขามาก พอนั่งลงก็จะเจ็บหลังกับเอว สงสัยเมื่อวานบ้าพลังมากไปหน่อยเดินขึ้นเขา ไปถึงเป็นคนที่ 4 ชนิดว่าตามติดคนนำทางไปเลย ถึงยอดเขาเป็นกลุ่มแรก แล้วตอนลงยังโชว์ความบ้าลงเขาอย่างรวดเร็วอีก ผลกรรมมันจึงเป็นเช่นนี้
วันนี้มีกิจกรรมทั้งวันแต่เป็นกิจกรรมนอกสถานที่ เช้านี้เราจะกินข้าวเช้ากันบนรถ มื้อนี้เป็นข้าวเหนียวมีสองแบบให้เลือก อันแรกข้าวเหนียวหมู อันที่สองเป็นข้าวเหนียวไก่ เราเลือกข้าวเหนียวหมูเพราะมันดูน่ากินดี จากนั้นก็แยกย้ายกันขึ้นรถ มีบัสสองคันบัสคันแรกเป็นบัสแอร์ธรรมดา คันที่สองเป็นบัสสองชั้น ไม่ต้องถามเลยว่าเราจะขึ้นคันไหน มันก็ต้องบัสสองชั้นอยู่แล้วเพราะยังไม่เคยนั่งเลย คนขับรถเปิดโคโยตี้ให้ดู เป็นโคโยตี้ที่ดูแล้วน่าเกลียดมากไขมันเป็นก้อนๆแล้วยังมาเต้นให้ดูอีก เป้าหมายแรกของวันนี้คือ เขตรักษาพันธุ์สัตว์ป่าอ่างเก็บน้ำบางพระ กิจกรรมที่ไปทำ ก็มีชมธรรมชาติ ส่องกล้องดูนก ตอนนั่งฟังบรรยายปวดหลังมากสงสัยเพราะยาพารา 2 เม็ด ที่กินเข้าไปหมดฤทธิ์ แปลกนะยาของที่นี่กินเข้าไปแล้วจะอยู่ได้
15 – 30 นาที พอหมดฤทธิ์ยาอาการทั้งหลายก็กลับมาอีก ฟังบรรยายเสร็จก็แบ่งกลุ่มเดินเข้าป่าไปส่องกล้องดูนก ป่าที่นี่ยังสมบูรณ์มาก มีต้นไม้ใหญ่ขึ้นเต็มไปหมด วันนี้เจอนกหลายชนิดแต่ไม่มากชนิดละตัวสองตัว ขากลับไปจุดรวมพล ลุงคนนำทางแกบอกว่าถ้าทางเก่ามันจะเสียเวลามากไปทางลัดกันเถอะ แล้วลุงแกก็นำมาถึงทางลัดดูไม่น่าไว้ใจเลย ทางลัดที่ลุงแกว่าเป็นทางแยกเล็กๆพอเดินได้คนเดียวตัดเข้าไปในป่า ลุงคนนำทางแกบอกว่านี่แหละทางลัดแล้วลุงแกก็เดินนำเข้าไป เราก็เดินตามไปติดๆ ตอนแรกทางมันก็พอเดินได้ สักพักลุงแกก็หยุดเพราะทางข้างหน้ามันไม่มีทางไปต่อแล้ว มีแต่ต้นหญ้าขนต้นใหญ่ขึ้นเต็มไปหมดเลย ต้นหญ้าขนถ้าไปโดนมันจังๆละก็มันจะบาดเลือดออกแน่ ลุงคนนำทางแกพูดปลอบใจว่า สงสัยพวกเราจะออกนอกเส้นทางหลักไปแล้ว ก็คือเส้นทางที่เราเดินอยู่ชาวบ้านเค้าไม่ใช้กันแล้ว สุดท้ายลุงคนนำทางแกก็ใช้วิธีบุกเข้าไปเลย ลุงแกฟันหญ้าขนเปิดทางให้ เราก็เดินตามแกไปติดๆดีนะที่วันนี้ใส่กางเกงยีน ช่วยได้เยอะเลยแต่รองเท้าเป็นอีแตะADDA คู่ชีพเดินในป่าก็เลยลำบากนิดหน่อย น่าสงสารบางคนที่ใส่กางเกงขาสั้นคงจะลำบากไม่น้อยเพราะมันกันอะไรไม่ได้เลย ลุงคนนำทางแกบุกป่าตั้งนานถึงเจอทางทะลุออกตรงฝายทดน้ำสนุกมากเลยงานนี้ คนอื่นเค้ามารอที่จุดรวมพลเรียบร้อยแล้วกลุ่มของพวกเรามาเกือบสุดท้ายจบภารกิจที่บางพระ เป้าหมายต่อไปคือโรงเรียนวัดแหลมฉบัง
พอนั่งรถออกจากบางพระยังไปได้ไม่ถึงไหนเลยก็มีเสียงดังที่ท้ายรถ สักพักทั้งรถคันก็เริ่มร้อน ไฟไหม้เหรอ ไม่ใช่ สายพานแอร์ขาดไปแล้วต่างหาก เลยต้องใช้วิธีเปิดประตูรถวิ่งรับลม แถมคนขับไม่ชำนาญเส้นทางขับเลยแยกแหลมฉบังต้องถอยกลับมาใหม่อีก มาถึงโรงเรียนวัดแหลมฉบังก็ประมาณ 11 โมงกว่าชาวบ้านที่นี่เค้าก็มานั่งรออยู่แล้ว ลืมบอกไปว่ารถคันแรกยังมาไม่ถึงเพราะจอดเสียอยู่ตรงแยกแหลมฉบัง โรงเรียนวัดแหลมฉบังมีครูนักอนุรักษ์อยู่หนึ่งคนชื่อครูจ่า ระหว่างรอพวกที่ยังมาไม่ถึง ครูจ่าแกก็เล่าปัญหาสิ่งแวดล้อมแถวนี้ให้ฟัง ทั้งเรื่องการบุกรุกป่าชายเลนเพื่อทำบ่อเลี้ยงปลา ตอนนี้พวกที่มากับรถคันแรกก็มาถึงแล้ว กิจกรรมของครูจ่าก็เริ่มขึ้น กว่าจะถึงพักเที่ยงก็โดนเต้นโคโยตี้หมู่ไป 4-5รอบ มื้อเที่ยงวันนี้เป็นกับข้าวที่เราไม่รู้จักกินไม่เป็น ก็เลยแยกตัวออกมาซื้อชานมกับขนมปังกิน แล้วก็เลยเดินไถลออกไปที่ชายหาดตอนเดินออกไปเห็นคนขับรถกำลังซ่อมสายพานแอร์อยู่ คงเสร็จทันตอนกลับนะ วิวที่แหลมฉบังก็สวยดี มีอู่ซ่อมเรือขนาดใหญ่อยู่ใกล้ๆมองเห็นปัญหาที่เกิดกับชาวบ้านชัดเลย บ่ายโมงก็กลับมารวมกลุ่มเปลี่ยนกางเกงเป็นขาสั้นเตรียมปลูกต้นโกงกาง แต่ก่อนจะปลูกโกงกางครูจ่าแกให้เล่นเกมและคนแพ้ก็ต้องเต้นโคโยตี้ เล่นแบบนี้บ่อยๆรับรองโคโยตี้ตกงานแน่ เวลาจะไปปลูกโกงกางต้องใส่รองเท้าแบบพิเศษเป็นรองเท้าผ้าหุ้มถึงหน้าแข้งกันโคน แต่ไม่กันน้ำเวลาใส่จะรู้ว่ามีน้ำซึมเข้ามาเต็มไปหมด ครูจ่าแกเตรียมไว้พอสำหรับทุกคน “ปลูกโกงกางคนละต้นสองต้นลงในโคนปลูกเสร็จก็ร้องเพลงวันเกิดให้มัน แล้วก็เก็บขยะกลับไป” เวลาเดินในโคนต้องไม่อยู่กับที่นานเกินไปเพราะขามันจะจมโคนลึกขึ้นเรื่อยๆถ้าจมลึกมากจะขึ้นไม่ได้ต้องให้คนอื่นช่วยดึง แต่ดูเหมือนพวกปูจะไม่ชอบงานนี้แน่เพราะพวกเราไปเหยียบย่ำที่อยู่ของพวกมัน ปูบางตัวชะตาขาดถูกเหยียบตายก็มี ปลูกโกงกางเสร็จก็ไปล้างขาซักรองเท้าส่งคืนครูจ๋า แล้วกลับรวมกลุ่มเล่นเกมร้องเพลงนิดหน่อย จากนั้นก็ขึ้นรถกลับมหาลัยแอร์ซ่อมเสร็จแล้ว คราวนี้คนขับไม่หลงทางแล้ววิ่งตรงเข้ามหาลัยเลย ฝนก็เริ่มตก รถบัสมาส่งที่หอพักฝนหนักมาก กลับถึงห้องก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วก็รอให้ฝนหยุดตก แต่ฝนก็ไม่ยอมหยุด หกโมงรถบัสก็กลับมารับพาไปส่งที่อาคารที่ใช้จัดงาน วันนี้มีการแสดง แต่ละกลุ่มต้องคิดการแสดงอะไรก็ได้หนึ่งชุด เราอยู่กลุ่มสีชมพู่ ซึ่งแสดงได้ปัญญาอ่อนมากถ้าเทียบกับสมองระดับปัญญาชน (รายละเอียดไม่ขอเล่า สงวนไว้ในฐานน่าอับอาย) แต่ก็เรียกเสียงฮาได้ดี แสดงครบหมดทุกกลุ่ม ก็ถึงการแสดงดนตรีจากทางเจ้าภาพถึงเที่ยงคืน ง่วงมากเลยกว่าจะได้กลับหอพัก พอเข้าห้องได้ก็ล้างมือล้างเท้าแล้วก็หลับเลย
DAY 4 วันที่ 7 / 7 / 52
วันนี้อาการหวัดดีขึ้นแล้วแต่ยังปวดขาอยู่ เมื่อคืนรู้สึกว่าจะมีหลายคนที่ไม่ได้นอน บางคนเล่นไพ่ทั้งคืน บางคนรวมกลุ่มไปแกล้งเพื่อนห้องอื่น สำหรับห้อง C322 ปิดประตูล็อกแล้วก็หลับเป็นตายไม่รู้เรื่องอะไรเลย ลืมบอกอีกแล้วเพื่อนสองคนจากม.เกษตรบางเขนที่นอนอยู่ด้วยกลับไปตั้งแต่วันที่สองแล้ว ก็เลยนอนกับรุ่นน้องแค่สองคน และตอนนี้รุ่นน้องมันก็เริ่มติดหวัดแล้วด้วย เช้านี้มีกิจกรรมไปทำบุญที่วัดสันติราษฏอยู่ใกล้ๆกับมหาลัย ทำบุญเสร็จก็ช่วยกันทำความสะอาดวัด วัดตั้งอยู่บนเขา ทรมานขามากเวลาขึ้นลง แต่ชาวบ้านแถวนี้แต่ละคนรวยๆทั้งนั้นขับแต่รถหรูๆมาทำบุญ พอทำความสะอาดเรียบร้อย ก็ขึ้นรถกลับมหาลัยตอนนี้มีกระเป๋าสัมภาระเพิ่มมาด้วยโคตรหนักเลย ตอนเอามันก็เรียบร้อยดี แต่ตอนขากลับกว่าจะยัดทุกอย่างกลับเข้าที่ได้แทบตาย กลับมาถึง มหาลัยอาหารก็พร้อมแล้วมื้อนี้เป็นกระเพาะปลา พอกินมื้อเช้าเรียบร้อยก็ต้องเข้าร่วมประประชุมเสนอปัญหาของชมรม ของแต่ละมหาลัย งานนี้ทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่ผิดที่ ผิดเวลา ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา ช่วยไม่ได้เราเป็นประธานมือใหม่นี่นะ แถมถูกจับยัดมาด้วย ประชุมกันถึงสามโมงครึ่ง แต่ขอกลับก่อนไม่ได้อยู่ร่วมพิธีปิดเพราะเดี๋ยวรุ่นน้องไม่มีรถกลับบ้าน ตอนนี้มีเด็กลาดกระบังร่วมทางมาด้วยเพราะกลับไม่ถูก ก็เลยพามาด้วยกันขึ้นรถ 57 กลับขนส่งแปดริ้ว ส่วนเราแยกทางลงที่เฉลิมไทยไปต่อรถ 306 แต่ก็แวะเข้าเฉลิมไทยก่อน อดอยากมานานแล้ว เลี้ยวเข้าร้านขายแผ่นเกมบอกคนขายเอา GTA ภาค San ANDREAS ได้มาเรียบร้อย ก็กลับไปขึ้นรถ 306 กลับบ้าน การบ้านที่ว่าจะทำยังไม่ได้ทำเลยงานนี้เตรียมตัวสนุกได้เลย ห้าโมงครึ่งกลับถึงบ้าน จบภารกิจทั้งหมด
( ตอนหลังรุ่นน้องมันมาบอกว่า “พี่ๆผมลืมคืนกุญแจห้องวะ !!! )
พอนั่งรถออกจากบางพระยังไปได้ไม่ถึงไหนเลยก็มีเสียงดังที่ท้ายรถ สักพักทั้งรถคันก็เริ่มร้อน ไฟไหม้เหรอ ไม่ใช่ สายพานแอร์ขาดไปแล้วต่างหาก เลยต้องใช้วิธีเปิดประตูรถวิ่งรับลม แถมคนขับไม่ชำนาญเส้นทางขับเลยแยกแหลมฉบังต้องถอยกลับมาใหม่อีก มาถึงโรงเรียนวัดแหลมฉบังก็ประมาณ 11 โมงกว่าชาวบ้านที่นี่เค้าก็มานั่งรออยู่แล้ว ลืมบอกไปว่ารถคันแรกยังมาไม่ถึงเพราะจอดเสียอยู่ตรงแยกแหลมฉบัง โรงเรียนวัดแหลมฉบังมีครูนักอนุรักษ์อยู่หนึ่งคนชื่อครูจ่า ระหว่างรอพวกที่ยังมาไม่ถึง ครูจ่าแกก็เล่าปัญหาสิ่งแวดล้อมแถวนี้ให้ฟัง ทั้งเรื่องการบุกรุกป่าชายเลนเพื่อทำบ่อเลี้ยงปลา ตอนนี้พวกที่มากับรถคันแรกก็มาถึงแล้ว กิจกรรมของครูจ่าก็เริ่มขึ้น กว่าจะถึงพักเที่ยงก็โดนเต้นโคโยตี้หมู่ไป 4-5รอบ มื้อเที่ยงวันนี้เป็นกับข้าวที่เราไม่รู้จักกินไม่เป็น ก็เลยแยกตัวออกมาซื้อชานมกับขนมปังกิน แล้วก็เลยเดินไถลออกไปที่ชายหาดตอนเดินออกไปเห็นคนขับรถกำลังซ่อมสายพานแอร์อยู่ คงเสร็จทันตอนกลับนะ วิวที่แหลมฉบังก็สวยดี มีอู่ซ่อมเรือขนาดใหญ่อยู่ใกล้ๆมองเห็นปัญหาที่เกิดกับชาวบ้านชัดเลย บ่ายโมงก็กลับมารวมกลุ่มเปลี่ยนกางเกงเป็นขาสั้นเตรียมปลูกต้นโกงกาง แต่ก่อนจะปลูกโกงกางครูจ่าแกให้เล่นเกมและคนแพ้ก็ต้องเต้นโคโยตี้ เล่นแบบนี้บ่อยๆรับรองโคโยตี้ตกงานแน่ เวลาจะไปปลูกโกงกางต้องใส่รองเท้าแบบพิเศษเป็นรองเท้าผ้าหุ้มถึงหน้าแข้งกันโคน แต่ไม่กันน้ำเวลาใส่จะรู้ว่ามีน้ำซึมเข้ามาเต็มไปหมด ครูจ่าแกเตรียมไว้พอสำหรับทุกคน “ปลูกโกงกางคนละต้นสองต้นลงในโคนปลูกเสร็จก็ร้องเพลงวันเกิดให้มัน แล้วก็เก็บขยะกลับไป” เวลาเดินในโคนต้องไม่อยู่กับที่นานเกินไปเพราะขามันจะจมโคนลึกขึ้นเรื่อยๆถ้าจมลึกมากจะขึ้นไม่ได้ต้องให้คนอื่นช่วยดึง แต่ดูเหมือนพวกปูจะไม่ชอบงานนี้แน่เพราะพวกเราไปเหยียบย่ำที่อยู่ของพวกมัน ปูบางตัวชะตาขาดถูกเหยียบตายก็มี ปลูกโกงกางเสร็จก็ไปล้างขาซักรองเท้าส่งคืนครูจ๋า แล้วกลับรวมกลุ่มเล่นเกมร้องเพลงนิดหน่อย จากนั้นก็ขึ้นรถกลับมหาลัยแอร์ซ่อมเสร็จแล้ว คราวนี้คนขับไม่หลงทางแล้ววิ่งตรงเข้ามหาลัยเลย ฝนก็เริ่มตก รถบัสมาส่งที่หอพักฝนหนักมาก กลับถึงห้องก็อาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วก็รอให้ฝนหยุดตก แต่ฝนก็ไม่ยอมหยุด หกโมงรถบัสก็กลับมารับพาไปส่งที่อาคารที่ใช้จัดงาน วันนี้มีการแสดง แต่ละกลุ่มต้องคิดการแสดงอะไรก็ได้หนึ่งชุด เราอยู่กลุ่มสีชมพู่ ซึ่งแสดงได้ปัญญาอ่อนมากถ้าเทียบกับสมองระดับปัญญาชน (รายละเอียดไม่ขอเล่า สงวนไว้ในฐานน่าอับอาย) แต่ก็เรียกเสียงฮาได้ดี แสดงครบหมดทุกกลุ่ม ก็ถึงการแสดงดนตรีจากทางเจ้าภาพถึงเที่ยงคืน ง่วงมากเลยกว่าจะได้กลับหอพัก พอเข้าห้องได้ก็ล้างมือล้างเท้าแล้วก็หลับเลย
DAY 4 วันที่ 7 / 7 / 52
วันนี้อาการหวัดดีขึ้นแล้วแต่ยังปวดขาอยู่ เมื่อคืนรู้สึกว่าจะมีหลายคนที่ไม่ได้นอน บางคนเล่นไพ่ทั้งคืน บางคนรวมกลุ่มไปแกล้งเพื่อนห้องอื่น สำหรับห้อง C322 ปิดประตูล็อกแล้วก็หลับเป็นตายไม่รู้เรื่องอะไรเลย ลืมบอกอีกแล้วเพื่อนสองคนจากม.เกษตรบางเขนที่นอนอยู่ด้วยกลับไปตั้งแต่วันที่สองแล้ว ก็เลยนอนกับรุ่นน้องแค่สองคน และตอนนี้รุ่นน้องมันก็เริ่มติดหวัดแล้วด้วย เช้านี้มีกิจกรรมไปทำบุญที่วัดสันติราษฏอยู่ใกล้ๆกับมหาลัย ทำบุญเสร็จก็ช่วยกันทำความสะอาดวัด วัดตั้งอยู่บนเขา ทรมานขามากเวลาขึ้นลง แต่ชาวบ้านแถวนี้แต่ละคนรวยๆทั้งนั้นขับแต่รถหรูๆมาทำบุญ พอทำความสะอาดเรียบร้อย ก็ขึ้นรถกลับมหาลัยตอนนี้มีกระเป๋าสัมภาระเพิ่มมาด้วยโคตรหนักเลย ตอนเอามันก็เรียบร้อยดี แต่ตอนขากลับกว่าจะยัดทุกอย่างกลับเข้าที่ได้แทบตาย กลับมาถึง มหาลัยอาหารก็พร้อมแล้วมื้อนี้เป็นกระเพาะปลา พอกินมื้อเช้าเรียบร้อยก็ต้องเข้าร่วมประประชุมเสนอปัญหาของชมรม ของแต่ละมหาลัย งานนี้ทำให้เรารู้สึกเหมือนอยู่ผิดที่ ผิดเวลา ไม่รู้เรื่องอะไรกับเขา ช่วยไม่ได้เราเป็นประธานมือใหม่นี่นะ แถมถูกจับยัดมาด้วย ประชุมกันถึงสามโมงครึ่ง แต่ขอกลับก่อนไม่ได้อยู่ร่วมพิธีปิดเพราะเดี๋ยวรุ่นน้องไม่มีรถกลับบ้าน ตอนนี้มีเด็กลาดกระบังร่วมทางมาด้วยเพราะกลับไม่ถูก ก็เลยพามาด้วยกันขึ้นรถ 57 กลับขนส่งแปดริ้ว ส่วนเราแยกทางลงที่เฉลิมไทยไปต่อรถ 306 แต่ก็แวะเข้าเฉลิมไทยก่อน อดอยากมานานแล้ว เลี้ยวเข้าร้านขายแผ่นเกมบอกคนขายเอา GTA ภาค San ANDREAS ได้มาเรียบร้อย ก็กลับไปขึ้นรถ 306 กลับบ้าน การบ้านที่ว่าจะทำยังไม่ได้ทำเลยงานนี้เตรียมตัวสนุกได้เลย ห้าโมงครึ่งกลับถึงบ้าน จบภารกิจทั้งหมด
( ตอนหลังรุ่นน้องมันมาบอกว่า “พี่ๆผมลืมคืนกุญแจห้องวะ !!! )
สมัครสมาชิก:
ความคิดเห็น (Atom)
บทความ
